ความทรงจำในม่านเมฆ

ผมขึ้นมายืนอยู่บนเวทีอย่างไม่เต็มใจนัก ไอ้พี่ตัวดีมันดันใช้เด็กปีหนึ่งเรียกกดดันให้ผมขึ้นมา 

ไม่น่ามางานรับน้องตามที่ไอ้ไม้และไอ้หมีชวนเลย ว่าแล้วว่าต้องมีเรื่อง 

วันนี้ผมร้องเพลงเดิมเป็นการปิดงานรับน้องสำหรับคืนนี้ ตามคำขอของพี่รหัสตัวดี 

ผมก้มหน้าร้องเพลงไปเรื่อย ๆ จนเกือบถึงท่อนสุดท้าย ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมา สายตาประสานเข้ากับใครบางคน 

ผมเพ่งมองไปยังคนตรงนั้นอีกครั้ง หรือผมแค่ตาฝาดไป เพียงเพราะคิดถึงเขาเหลือเกิน 

เขาคือคนที่อยู่ในทุกช่วงเวลาของผม เพราะเขาอยู่ทั้งในความคิด และในความทรงจำ 

แต่มันจะเป็นไปได้อย่างไร ในเมื่อการจากลาของเรามันเป็นการจากตาย ไม่ใช่จากเป็น 

...................................