โหย (หิว) รัก

“อย่าบอกใครเด็ดขาดนะคะว่าเค้าใส่กางเกงในสีชมพู” เด็กน้อยรีบเอ่ยขอตาปริบๆ 

“ได้ครับ แต่ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนนะครับ” 

“ข้อแลกเปลี่ยนอะไรเหรอคะ” เด็กหญิงแก้วกัลยาเอ่ยถาม 

“โตขึ้นต้องแต่งงานกับพี่นะครับ” 

“ทำไมต้องแต่งงานกับพี่ด้วยคะ” 

“เพราะพี่เป็นคู่หมั้นของน้องแก้วไงครับ” 

“คู่หมั้นคืออะไรเหรอคะ” เด็กน้อยถามอย่างไม่เข้าใจ 

“โตขึ้นก็จะรู้เองครับ” 

“ตอนนี้หนูก็โตแล้ว” เธอทำท่ายืดตัวให้สูงขึ้นแต่ยืดยังไงก็ไม่เท่าพี่ชายใจดีที่ช่วยเหลือเอาไว้ 

“ยังโตไม่พอ มาครับมาขี่หลังพี่” คเชนทร์นั่งยองๆ ลงตรงหน้า แก้วกัลยาปีนขึ้นไปบนหลังของเขาเพราะล้มเมื่อครู่ทำให้ปวดเข่าปวดแขนไปหมด คงปั่นจักรยานเองกลับไม่ไหว คเชนทร์หิ้วจักรยานคันเล็กๆ มาถือเอาไว้ด้วยมือข้างเดียวก่อนจะแบกเด็กน้อยพาเดินกลับบ้าน 

“พี่ชื่ออะไรเหรอคะ” 

“คเชนทร์ครับ เรียกพี่ว่าเชนนะครับคนดี” 

+++พี่หมอ อุ๊ย!” 

เธอดึงเขาอีกรอบ เขาเสียหลักล้มลงมาทาบทับร่างบอบบางอย่างไม่ทันตั้งตัว 

สายฟ้าที่ฟาดลงมาทำให้เธอได้สบดวงตาอ่อนโยน 

ที่เต็มไปด้วยความปรารถนาคู่นั้นอย่างชัดเจน 

คเชนทร์แนบริมฝีปากลงไปหา ครั้งนี้เธอไม่ได้เบี่ยงหลบ 

แต่กลับสะท้านตอบรับการบดจูบของเขาด้วยริมฝีปากสั่นระริก 

“กลัวเหรอครับ” เขาเอ่ยถาม คเชนทร์ถอนใจหนักๆ 

สุดจะหักห้ามใจกับความปรารถนาที่คุกรุ่นรุนแรงอยู่ในห้วงอารมณ์ ณ ขณะนี้นัก 

เขาบดคลึงปากของเธออย่างเรียกร้อง ปรารถนาเธอเหลือเกินในค่ำคืนนี้ 

มือของเขาเริ่มสัมผัสลูบโลม แก้วกัลยาครางแผ่วๆ 

สายฝนห่าใหญ่ด้านนอกทำให้อุณหภูมิในห้องลดลงอย่างฮวบฮาบ 

เธอเบียดร่างกายเข้าหา 

ตัวสั่นระริกเมื่อเขาปลดเปลื้องเสื้อผ้าของเธอออกจากกาย 

ปลายลิ้นร้อนหนาของเขากวาดเลียไปทั่วเรือนร่างเปลือยเปล่าของเธอ 

“เราเป็นคู่หมั้นกันแบบนี้ เคยมีอะไรกันหรือเปล่าคะ” 

เธอเอ่ยถามออกไปอย่างอยากรู้ 

สติอันน้อยนิดกำลังบอกให้เธอร้องถามออกไป 

“ไม่เคยครับ แก้วไม่อยากเห็นหน้าพี่เสียด้วยซ้ำ” 

เขาตอบเสียงแหบพร่า เอาตามจริงไม่โกหกให้เธอยินยอมพร้อมใจ 

“แล้วอุ๊ย! พี่หมอคือว่าแก้ว” เธอดันปลายคางของเขาออกห่าง 

ในขณะที่เขากำลังซุกไซ้เข้ามาหา ปากร้อนจึงงับเลียฝ่ามือของเธอเล่น 

แก้วกัลยาสะท้านคืนนี้เธอต้องตกเป็นของเขาจริงๆ ใช่ไหม 

​