ยัยแอ๊บแบ๊วเธอมันโรคจิต

"นี่เธอ!!!" 

ฉันเรียกยัยมิว นางเอกแอ๊บแบ๊วที่ไม่แบ๊วสำหรับฉัน บอกเลยถึงทุกคนจะเชื่อว่ายัยนี่ซื่อ ไม่ทันคนแต่คนอย่างฉันไม่ได้โลกสวยขนาดนั้นที่จะมองว่ายัยนี่ซื่อเหมือนที่คนอื่นเข้าใจ คือฉันอยากจะถามเธอมาก อายุตั้ง 20 เธอยังซื่อเหมือนเด็กน้อยได้อีกหรอ ตลกเหอะ ฉันไม่มีทางเชื่อเธอหรอก 

"มีอะไรกับเค้าหรอ"มิวหันหน้ามามองผู้หญิงหน้าสวยหุ่นดีที่มักจะหาเรื่องเธอบ่อยๆ อย่างสงสัย มือก็นำไปจับข้อมืออีกข้าง 

"เลิกแอ๊บแบ๊วกับฉันสักวันได้มั้ย แต่ช่างเหอะ ฉันไม่ได้มาเพราะเรื่องนี้ วันนี้เธอมากับนัทได้อย่างไง" 

ฉันจะไม่หมั่นไส้ขนาดนี้เลยถ้ายัยบ้าที่อยู่ตรงหน้าฉันไม่ทำหน้าตาแอ๊บแบ๊วทำตัวไร้เดียวสาแบบนี้ ทั้งใบหน้าทั้งท่าทางโครตน่ารัก โอ้ยๆๆ ไม่ใช่ล่ะ สะบัดหน้าหลายๆทีไล่ความคิดแปลกๆออกจากหัวของตัวเองออกไป ยัยนี่มันน่าหมั่นไส้ชะมัดเลย 

"รถเค้าเสียอยู่ข้างทาง ละ...แล้วนัทก็ผ่านมาพอดี..."มิวพูดไปก็ก้มหน้าไป มือก็นำมาถู่กันไปมา  

"รีบๆเล่ามาสิยะ เธอจะอิดออดไปถึงไหนห๊ะ!!" 

"กัสพอเหอะ เรื่องทั้งหมดกัสเข้าใจผิดไปเอง " นัทเข้ามากระชากแขนกัสอย่างแรง 

ทันที ที่เขาเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด ความจริงที่เขากลับมาที่นี้อีกครั้งเพราะมิวลืมโทรศัพท์ไว้บนรถเขา แต่เมื่อมาถึงเขาก็ต้องรีบวิ่งมากระชากแขนกัสทันทีเมื่อเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น 

โอ้ยยยย นี่มันบ้าอะไรอีก เป็นพระเอกรึไง ฉันอยากจะบ้าตาย ฉันยังไม่ได้ทำอะไรยัยนี่เลยนะยะ อยู่ๆก็เข้ามากระชากแขนฉันเผื่อ รู้ว่าไม่ได้ชอบฉัน แต่ช่วยให้เกียรติฉันบ้างได้มั้ย 

"อึก พอเหอะนัท กัสไม่ได้ทำอะไรเค้าหรอก" 

นั้นไงยัยแอ๊บแบ๊วนี่เธอร้องไห้อีกแล้วใช่มั้ย นี้ไม่ใช่ครั้งแรก ทุกๆครั้งที่ฉันเข้ามาถามเธอ เธอก็มักจะทำแบบนี้ประจำ ซึ่งการกระทำแบบนี้บอกเลย มันทำให้คนอื่นเข้าใจฉันผิด โอ้ยยย ปวดหัวกับยัยบ้านี่จริงๆเลย 

"กัสทำอะไรมิว !!"  

นี่ก็พระเอกจริงๆ มาถึงก็หาว่าฉันผิดเลย นัทกระชากแขนฉันอีกครั้งพร้อมกับจ้องหน้าฉันอย่างโกรธจัด ซึ่งฉันก็ได้แต่เบนสายตาไปทางอื่น ซึ่งสิ่งที่เห็นคือทุกคนเข้าข้างยัยแอ๊บแบ๊วนี่ ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะยัยบ้า 

"ฉันไม่ได้ทำ ปล่อย!!" ฉันพูดเสียงดังพร้อมสะบัดมืออย่างแรงจากนั้นก็เดินออกมาจากตรงนั้นทันที  

. 

. 

. 

--- 22.00 น. --- 

"เห้ยย ยัยกัสพอเถอะ ฉันว่าแกเมาแล้วนะ" 

เสียงของใครบางคนช่างเลื่อนลางเหลือเกิน จากนั้นสติของฉันก็ดับวูบไปกลางอากาศ พร้อมกับใบหน้าของใครบ้างคนที่คุ้นเคย 

. 

. 

"อ๊ะ อื้อออ "อะไร ทำไมฉันถึงปล่อยเสียงแบบนี้ออกไป ทำไมฉันถึงรู้สึกเหมือนมีอะไรบ้างอย่างกำลังอยู่บนตัวฉัน นี่มันเกิดอะไรขึ้น  

. 

. 

แต่ถึงฉันจะพยายามลืมตาขึ้นมามากแค่ไหน แต่เปลือกตาก็ช่างหนักเหลือเกินทำให้ฉันได้แต่รับรู้ความรู้สึกแบบนั้นจนฉันสลบไปอีกครั้ง 

คำเตือน!!! นิยายเรื่องนี้สร้างสรรค์ขึ้นจากจินตนาการของนักเขียนนามปากกาภาษาซีแต่เพียงผู้เดียว นักอ่านโปรดใช้วิจารณาญาณในการอ่าน 

และหากเห็นผลงานเรื่องนี้ถูกนำไปคัดลอกดัดแปลงรบกวนนักอ่านแจ้งเข้ามาทางเพจเฟสบุ๊กหรืออินบ็อกเข้ามาบอกไรท์เตอร์ได้เลยนะคะ ขอบคุณค่ะ