ผมฝันถึงผู้หญิงคนนึงในทุกฤดูฝนมาตลอดตั้งแต่จำความได้ รอยยิ้มที่สดใสอันเลื่อนลางนั้นตราตรึงอยู่ในหัวใจเสมอมา ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ ผมอายุ 31 แล้ว ผมไม่เคยมีแฟน ผมไม่เคยมองผู้หญิงคนไหน ผมไม่สามารถมองผู้หญิงคนไหนได้เลย ผมตกหลุมรักนางในฝันเข้าอย่างจัง ผมไม่เคยเล่าเรื่องนี้ให้ใครฟัง แม้กระทั่งพ่อแม่ที่เชียร์ให้ผมมีภรรยาเป็นตัวเป็นตนสักที แต่ทำไมกัน เหมือนเธอคนนั้นกำลังรอผมอยู่ แล้วจะให้ผมไปแต่งงานกับคนที่ผมไม่ได้รักได้อย่างไรกัน
ฤดูฝนปีนี้มาเร็วกว่าทุกปี แต่ผมไม่ฝันถึงเธอคนนั้นอีกแล้ว
'ทำไมกัน' ผมถามตัวเองในใจ หรือเธอจะหายไปแล้ว
ไม่ได้สิ ผมยังไม่ทันได้เจอเธอเลย
แต่แล้วเหมือนโชคชะตาความรักของผมเริ่มหมุนอีกครั้ง สาวออฟฟิศเสื้อสีชมพูอ่อนกระโปรงทรงเอที่รับกับหุ่นสวย ใบหน้าขาวสะอาด ริมฝีปากอมชมพูที่กำลังขาวซีด ดวงตาที่เศร้าหมอง ไม่รู้เป็นเพราะฝนที่ตกลงมา หรือน้ำตาที่ไหลออกจากตาคู่งามสองข้างของเธอ อะไรจะหนาวกว่ากัน เธอคือผู้หญิงที่อยู่ในฝันของผมเสมอมา ผมเริ่มเข้าใจทันทีว่าทำไมในฤดูฝนปีนี้ไม่ฝันถึงเธออีกแล้ว เพราะเธอออกมาจากโลกแห่งความฝันมาอยู่ตรงหน้าผมแล้ว และผมจะไม่ปล่อยเธอไป ผมรักเธอทันที
ผมคว้าร่มที่อยู่ในรถ ก่อนจะเดินลงจากรถไปหาสาวน้อยที่ยืนตากฝนที่กำลังยืนเหม่อลอยร้องไห้ไม่หยุดอย่างรวดเร็ว ราวกับกลัวว่าหากไปช้ากว่านี้เธอจะหายไปอีกครั้ง
"ผมไม่รู้ว่าคุณกำลังเจออะไรอยู่ แต่ถ้าคุณยังยืนตากฝนอยู่แบบนี้คุณจะป่วยเอานะครับ" ผมพูดไปพร้อมเดินไปกางร่มให้เธอ
เธอเงยหน้ามองผมด้วยสีหน้าตกใจ ประหลาดใจ หรือเธออาจจะกำลังคิดว่าผมบ้า หรือ เป็นคนโรคจิตคนนึงก็ได้
"วันใดก็ตามที่คุณเศร้า วันที่ความเศร้าทำให้ฝนตกในดวงใจดวงน้อยๆของคุณ ถึงแม้ผมจะช่วยให้ฝนในใจคุณหยุดตกไม่ได้ แต่ผมขอเป็นคนกางร่มไม่ให้คุณเปียกไปมากกว่านี้ได้หรือเปล่าครับ"
ผมพูดสิ่งในใจออกไป ผมไม่สนแล้วว่าเธอจะมองผมยังไง แต่ผมมั่นใจ ผมจะทำให้ผู้หญิงคนนี้เป็นของผมทั้งกายและใจให้ได้
Guest
