สาปจันทร์อาบทราย

อาถรรพ์วันจันทรานำพาปภาพินท์เข้าไปอยู่ในพระราชวังโบราณต้องคำสาปใต้ผืนทราย จนได้พบฟาโรห์หนุ่มทรงอำนาจ ปริศนาแห่งคำสาปกำลังรอปลดเปลื้องพันธนาการ! 

.“สถานที่แห่งนี้ คือ พระราชวังของข้า...เนเฟอร์ซาอมุน ฟาโรห์แห่งราชวงศ์ที่สิบสอง!” 

ฟาโรห์แห่งราชวงศ์ที่สิบสอง!!! 

“ฉันไม่เชื่อ! นี่มันยุคสมัยไหนกันแล้ว ไม่มีทางมีฟาโรห์ หรือ พระราชวังอียิปต์โบราณแบบนี้แน่ๆ” ปภาพินท์แย้งคอเป็นเอ็น “คุณยอมรับเสียดีกว่า ว่า...เป็นพวกนักต้มตุ๋นคอยหลอกลวงเหยื่อที่ใช้เส้นทางผ่านระหว่างโอเอซิสบาฮาริยากับโอเอซิสซิวา” 

ไม่แน่ว่า...พวกคนเหล่านี้อาจฉวยเอาตำนานปรัมปราเรื่องอาถรรพ์วันจันทรามาใช้หากิน โดยหลอกลวงเหยื่อที่พบเจอให้หลบหนีเพื่อขโมยข้าวของสัมภาระก็เป็นได้ หญิงสาวพยายามครุ่นคิดหาเหตุผลต่างๆนานาด้วยปรารถนาจะกลบความกลัวของตัวเอง 

“ยุคของเจ้าอาจไม่มี แต่ ณ สถานที่แห่งนี้...ข้า คือ องค์สมมติเทพ ผู้ปกครองดินแดนแห่งสองอาณาจักร จงอย่าได้กล่าววาจาสามหาวเยี่ยงนั้นอีก!!!” พระสุรเสียงทรงอำนาจตวาดดังอีกครั้ง จนใครหลายคนถึงกับสะดุ้งตกใจ 

“ฉันไม่รู้และไม่สนใจว่าคุณจะเป็นใคร แต่คุณต้องปล่อยตัวฉันออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้!” ปภาพินท์ยืนกราน “ไม่เช่นนั้น...จะหาว่าฉันไม่เตือนไม่ได้!.” 

“ไม่มีทาง!!! ไม่เคยมีผู้ใดย่างก้าวเข้ามาแล้วจักออกจากสถานที่แห่งนี้ได้...หากข้าไม่ประสงค์!” 

หญิงสาวควักปืนสั้นออกมาจากกระเป๋าสะพายแล้วเล็งปากกระบอกไปยังผู้ทรงอำนาจสูงสุดเพื่อข่มขู่ให้เกรงกลัว อากัปกิริยาของปภาพินท์ช่างน่าขบขันในสายพระเนตรของฟาโรห์เนเฟอร์ซาอมุนยิ่งนัก เพราะบัดนี้มีเหงื่อเม็ดโตผุดขึ้นบนใบหน้าสะสวย มือทั้งสองข้างสั่นระริกไม่ต่างจากร่างกายที่สั่นเทา แสดงความหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัด 

“ข้าขอเตือนให้เจ้ายอมสวามิภักดิ์แต่โดยดี มิเช่นนั้นจะหาว่าข้าใจร้ายไม่ได้!”  

“ทำไมฉันจะต้องเชื่อฟังคุณ!” 

ปังงงง!!! 

เสียงลั่นไกดังสนั่นท้องพระโรงในชั่วเสี้ยววินาที พระวรกายขององค์สมมติเทพกระตุกเล็กน้อยเมื่อกระสุนนัดหนึ่งพุ่งทะลุผ่านพระอุระออกไปทางพระปฤษฎางค์ 

“ฉะ...ฉันเตือนคุณแล้วนะ” เธอเอ่ยเสียงสั่นขณะที่มือยังคงจับอาวุธไว้ไม่ยอมปล่อย เนื่องจากมันอาจเป็นตัวเลือกดีที่สุดในยามนี้ ทว่า ผิดถนัด เมื่อไม่มีแม้แต่บาดแผลหรือร่องรอยถลอกปรากฏบนพระฉวีสีน้ำผึ้งของอีกฝ่ายสักนิดเดียว 

พลัวะ!!! 

ธารพระกรด้ามงอในพระหัตถ์หนาฟาดเข้าใส่ลำตัวปภาพินท์อย่างแรงจนล้มฟุบแทบพื้นศิลา หยาดน้ำตาหลั่งรินอาบดวงหน้าสวยอย่างนึกเจ็บใจ ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีใครกระทำรุนแรงกับเธอเช่นนี้มาก่อน  

“อย่าได้คิดอาจหาญล่วงเกินข้าอีกเป็นครั้งที่สอง เพราะไม่มีศัสตราวุธใดๆสามารถกระทำอันตรายแก่ข้าผู้อยู่เหนือกาลเวลาและความตายได้!”