"ข้าขอสาบาน...หากความผิดครั้งนี้ข้าเป็นคนทำจริง เมื่อตายไปแล้วขอให้ข้าตกนรกหมกไหม้มิได้ผุดได้เกิด"
"แต่หากข้าถูกใส่ร้าย.....ก็ขอให้มันผู้ใส่ร้ายต้องตายตกไปตามกัน!"
ชายนักโทษก้มหน้าเช็ดน้ำตากับหัวไหล่ ก่อนหันไปจ้องมองคนตรงหน้าด้วยแววตาเคียดแค้น "แลขอให้ท่านได้รับผลกรรมนี้ด้วย เป็นผู้ผดุงความยุติธรรมแท้ๆ แต่กลับหูเบาเชื่อคนง่าย แลไม่ยอมไตร่ตรองเรื่องราวให้ดีก่อนจะสั่งฆ่าใคร !"
"ข้าขอสาปแช่งให้เจอแต่ความวิบัติ ต้องพรากจากลูกเมียและผู้คนอันเป็นที่รัก ...มีลูกกี่คนก็ขอให้ได้เกิดแค่คนเดียว มีเมียกี่คนก็ขอให้เมียตายเสียหมดสิ้น
ขอให้มิได้พบความสุขสงบในครอบครัวไปชั่วเจ็ดชาติภพ ดังที่เจ็ดชั่วโครตของครอบครัวข้าที่ต้องตายในชาตินี้ !"
.............
"ปราณ...ไอ้ปราณ!!"
" เป็นอะไรไปวะ ?" เมษเอ่ยถามสีหน้างุนงงเมื่อเห็นเขานั่งมองจานข้าวอยู่อย่างนั้น แต่ปราณวรินทร์ทำได้เพียงส่ายหน้าเบาๆก่อนก้มหน้ากินข้าวต่อไป
เขากำลังนึกถึงความฝันเมื่อคืน ...พยายามเรียบเรียงปะติดปะต่อเรื่องราวทั้งหมด
...ชาติก่อนหน้าเขาคือพระองค์เจ้าทองอินทร์ เจ้าฟ้าผู้นั้นที่ตัดสินคดีพลาด สั่งประหารขุนนางผู้นั้นเจ็ดชั่วโคตร
...ชาติต่อมาเขาคือปองภพที่ยอมสละชีวิตเพื่อชดใช้ความผิดในครั้งนั้น และลูกเมียเขาก็ชดใช้ให้ขุนนางผีผู้นี้เหมือนกัน
...แล้วมาชาตินี้เขาเกิดมาเป็นปราณวรินทร์ ...แต่ทำไมขุนนางผียังไม่ไปเกิดสักที ? หรือชาติที่แล้วแม้เขายอมตายแต่ก็ยังไม่เพียงพอให้ขุนนางผีอโหสิกรรมให้ ชาตินี้จึงมาจองเวรเขาอีก
ชายหนุ่มถอนหายใจเบาๆ สีหน้าเคร่งเครียด
...จะจองเวรอะไรกันนักหนา หรือจะเอาให้ครบเจ็ดชาติภพจริงๆ
--------------------------------------------
ฝากebookในธัญวลัยและในMebด้วยนะคะ 💕
Guest
