ฮโหล.. สวัสดีครับ เอ่อ..ก่อนอื่นผมขอแนะนำตัวก่อนดีกว่า คือ ผมไอแซ็คนะครับ เพื่อนมันชอบเรียกผมว่า แซ็ค ผมเป็นผู้ชายธรรมดา ๆ คนนึงที่ใช้ชีวิตมาตามอารมณ์ และความรู้สึกของตัวเองเอาง่ายๆก็ คือ เป็นคนที่มั่นในตัวเองพอสมควรอะครับ ฮ่าๆๆ..
มาเข้าเรื่องของเรากันดีกว่าครับก่อนอื่นเลยผมอยากจะถามทุกคนว่า “เคยคิดกันไหมครับว่าเพราะอะไรทำไมเราถึงเป็นเราอยู่ได้อย่างทุกวันนี้” แน่นอนครับว่าทุกๆคนต้องเคยตั้งคำถามนี้ขึ้นมาในใจใช่มั้ยล่ะครับ ถ้าคำตอบสำหรัผมเนี่ยผมคิดว่า “น่าจะเป็นเพราะประสบการณ์ หรือ ความทรงจำอะไรต่างๆใน ครั้งแรก ที่เราได้พบเจอหรือลองทำมันอะครับ” ผมว่ามันน่าจะเป็นตัวกำหนดได้เลยหล่ะว่าเราโอเคกับสิ่งนั้นหรือเปล่า ถ้าครั้งแรกของการทำอะไรสักอย่างที่เราได้ทำแล้วผลลัพธ์ที่ออกมามันไม่โอเค เราก็จะไม่อยากทำมันอีกเลยใช่มั้ยล่ะครับ..
แต่ผมก็เชื่อนะครับ ว่าทุกคนต้องเคยมีคำว่า “ครั้งแรก ”กันอยู่แล้วล่ะถ้าใครบอกว่าไม่เคยนี่ผมเถียงขาดใจเลยลองนึกง่ายๆ ว่าช่วงเวลาในชีวิตทุกคนต้องผ่านเหตุการณ์เหล่านี้มาแล้ว ไม่ว่าจะเป็น เดินได้ก้าวแรก พูดได้คำแรก ปั่นจักรยานได้ครั้งแรก ไปโรงเรียนวันแรก จนไปถึงมีการมี “รักครั้งแรก” ผมคิดว่าสิ่งที่เป็นครั้งแรกในชีวิตเรานี่หละครับทำให้เราได้บทเรียนแสนพิเศษความทรงจำอันล้ำค่าและฝังอยู่ในความรู้สึกเราไปอีกนานเท่านานบ้างก็ดีแต่บ้างก็ร้าย แน่นอนครับชีวิตคนเราเกิดมาเพื่อเรียนรู้ แก้ไข และก้าวผ่าน ไม่มีใครรู้ล่วงหน้าหรอกครับ ว่าการเริ่มต้นครั้งแรกในเรื่องต่างๆจะสมหวัง หรือ ล้มเหลว ถ้าสมหวังก็ถือว่าเป็นเรื่องที่จะทำให้เรายิ้มและมีความสุข แต่ถ้าล้มเหลวก็จะเป็นแผลที่ทิ้งรอยไว้ในใจเราไปแสนนาน ถึงแม้บาดแผลจะสร้างความเจ็บปวดให้เราก็ตาม ถ้าเราไม่ลองที่เจ็บ เราก็จะไม่รู้ว่าการไม่เจ็บเป็นอ่างไร เหมือนกันครับถ้าเราไม่ลองทำในครั้งแรกเราก็จะไม่รู้ว่าผลลัพธ์ในครั้งแรกคืออะไร หรือเราอาจจะไม่รู้เลยก็ได้ว่าครั้งที่ สอง สาม สี่ คืออะไร นี่แหละครับชีวิตของคนเราทุกคน
เห้ย! พอแล้วดีกว่าครับ ฮ่าๆๆๆ ผมบิ๊วท์อารมณ์ทุกคนมาตั้งนาน เดี๋ยวจะมีคนปากะละมังใส่หน้าถ้านานกว่านี้ ฮ่าๆๆๆ เอางี้ดีกว่า ผมพูดตามตรงเลยนะครับว่า วันนี้ผมอยากมาแชร์เรื่องราวความรู้สึก…ครั้งแรกของผมให้กับทุกๆคนได้อ่านกันครับ
แต่ถ้าว่า การถ่ายทอดอารมณ์ผ่านทางภาษาของผมอาจจะทำได้ไม่ดีพอ มีถูกใจหรือไม่ถูกใจ นักอ่านท่านใดบ้าง ผมก็ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะครับ
Guest
