เด็กหญิงเย็นชา2
เด็กหญิงเย็นชา2
#นิยายเรื่องนี้พระเอกเลวจนคุณอาจจะรับไม่ได้
#นิยายเรื่องนี้นายเอกไม่ยอมแพ้และอาจจะดื้อดึงจนทำให้คุณรำคาญ
#นิยายเรื่องนี้อาจจะทำให้คุณได้รู้ว่าคนเราต่อให้เก่งสักแค่ไหนก็ผิดพลาดได้
#นิยายเรื่องนี้จะทำให้คุณรู้ว่าคนเลวก็มีหัวใจ
#นิยายเรื่องนี้จะทำให้คุณรู้ว่าความรักทำให้คนเราสามารถทำในสิ่งที่ไม่มีเหตุผลได้
#นิยายเรื่องนี้จะทำให้คุณเห็นว่าความรักมันไม่ได้สวยงาม
#ความรักมันอาจจะเกิดจากสิ่งที่ผิดพลาด
#ความรักอาจจะเกิดจากความเห็นแก่ตัวและความแค้น
#ไม่มีอะไรสายเกินไปกว่าจะเริ่มต้นความรักที่เกิดขึ้นจากหัวใจ
#ถึงแม้ว่าหัวใจดวงนั้นจะไม่บริสุทธิ์ก็ตาม
#ทุกคนมีสิทธิ์ที่จะเรียนรู้คำว่ารัก แม้แต่คนไร้หัวใจ
นิยายเรื่องนี้เป็นแนวละครน้ำเน่าหลังข่าว น่าเบื่อ ขัดใจ ตามเสตป
อาจมีคำผิดอยู่ประปราย แต่จะพยายามตรวจทานค่ะ
และ
นิยายเรื่องนี้ไม่ได้เขียนขึ้นเพื่อให้คนอ่านชื่นชอบตัวละคร
ไม่ได้เขียนขึ้นเพื่อให้ตัวละครมีตรรกะที่มีเหตุผล
นิยายเรื่องนี้เขียนขึ้นเพื่อให้ตัวละครทำผิดพลาดในเรื่องบางเรื่องที่อาจจะง่าย
ไม่ได้ต้องการความเมคเซ้นแต่อย่างใด
เพราะทุกคนไม่ได้เพอร์เฟก
ทุกคนย่อมเคยผิดพลาด
“คุณจะว่ายังไงผมไม่สน!!”
“ที่ผมมาวันนี้ ผมก็แค่จะมาบอกคุณว่า ผมท้อง...ท้องลูกของคุณ”
ขนมผิงพูดด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว ทั้งที่ใจตอนนี้กำลังแตกสลายอยู่เต็มกลืน
ตาคู่สวยจ้องมองอีกฝ่ายด้วยสายตาที่แน่วแน่แม้ว่าเล็บที่จิกเข้าไปในอุ้งมือนั้นจะทำให้รู้สึกเจ็บจนชาก็ตาม
ตาคู่คมกริบที่จ้องมองเขานั้นไหววูบไปชั่วครู่ก่อนจะเปลี่ยนกลับมาแข็งกร้าวดังเดิม
“หึหึ นายจะบอกว่า นายท้องอย่างนั้นเหรอ นี่นายอับจนหนทางจนต้องปั้นเรื่องขนาดนี้เลยรึไง”
ปิญญ์ชานนท์หัวเราะในลำคอเดินเข้ามาใกล้เขา...ใกล้จนรู้สึกถึงลมหายใจที่เป่ารดลงหน้าบนใบหน้า
วินาทีนั้นทำให้หัวใจที่อยู่ในอกของเขาเต้นกระหน่ำราวกับผืนกลองที่ถูกกระหน่ำตี
ทั้งสายตา รอยยิ้ม และท่าทีที่แสดงออกมาของอีกฝ่ายทำให้ขนมผิงแทบจะล้มทั้งยืน
“คุณจะเชื่อหรือไม่ ผมไม่บังคับ ที่ผมมาพูดกับคุณวันนี้ก็เพื่อจะมายืนยันคำตอบ”
“คำตอบอะไรของนายล่ะ ลองว่ามาสิ เผื่อฉันจะสนใจ”
น้ำเสียงที่ดูเย็นชาตอกกลับพร้อมกับมือที่ร้อนราวกับเหล็กนาบไฟช้อนคางของเขาให้เงยหน้าขึ้น
จ้องตอบตาคู่ดุที่จ้องลึกลงมาด้วยความดูถูกเหยียดหยัน
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
‘หึหึ ทำไมล่ะครับ หรือว่า…คุณจะไม่ยอมรับว่าหลงเสน่ห์ผมเหมือนกัน’
“อย่ามาหลงตัวเองไปหน่อยเลย นายมันก็แค่หมาที่เลี้ยงไม่เชื่องที่กลับมาแว้งกัดเจ้าของ”
เขากัดฟันจนกรามขึ้นนูน คำพูดของขนมผิงมันจี้ใจดำของเขา
จนอยากจะกระชากอีกฝ่ายเข้ามาบดขยี้หากคนคนนั้นอยู่ตรงหน้า
‘ถ้าผมมันเป็นสุนัขที่ไม่เชื่อง ทำไมทำไมคุณไม่ลองเปลี่ยนมาเป็นสุนัขของผมบ้างล่ะ
เผื่อผมอาจจะทำให้คุณเชื่องได้’
“อย่ามาทำปากดี!! นายต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายที่ยอมรับความพ่ายแพ้ นายก็น่าจะรู้ดี”
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
คนเขียนค่อนข้างอารมณ์แปรปรวน ต้องขออภัยล่วงหน้าด้วยค่ะ