เกวลิน(กีต้าร์/ต้า)
“ยังคงรักเธอ ไม่เคยเปลี่ยน”
“แม้ใจเธอไม่มีฉันแล้วก็ตาม”
ใบหยก(หยก)
“เวลาเปลี่ยน ใจคนก็เปลี่ยน!?”
“เราควรให้โอกาสคนที่รักและเห็นค่าเราจริงๆ”
พี่เก้า
“พี่ชอบหยกนะ...ให้โอกาสพี่เถอะนะครับ”
“พี่สัญญา ว่าพี่จะไม่ทิ้งเราไปไหน”
ปันปัน
“พี่ปล่อยวางบ้างเถอะค่ะ”
“ถ้าพี่ปล่อยวางได้จริงๆพี่คงไม่ได้อยู่ในสภาพนี้หรอก”
...
คนในภาพไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับเนื้อหาในนิยาย นิยายเรื่องนี้ไรต์แต่งขึ้นมาจากจินตนาการของไรต์ล้วนๆ ไม่ใช่เรื่องจริง และไม่ได้พาดพิงถึงผู้ใด ภาพที่นำมาใช้ เพื่อเป็นอรรถรสในการอ่านเท่านั้น
...
รักเธอตลอดไป
บทนำ
"เราไม่ได้รักเธอแล้ว...เราเลิกกันเถอะนะ" เจ้าของร่างโปร่งพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา ใบหน้าหวานออกเปรี้ยวมองหยดน้ำที่กระจกนิ่งๆ สะท้อนเงาร่างเล็กตัวสั่นเทาที่ยืนอยู่ข้างหลังเธอ
"เพราะมันใช่มั้ย...ผู้ชายคนนั้นมันดีอะไรนักหนาวะต้า" ตากลมมองแผ่นหลังร่างโปร่งนิ่งงัน นัยต์ตาสีน้ำตาลอ่อนเจือไปด้วยน้ำตาสีใส แววตาสั่นเครือ มือเล็กกำหมัดแน่นอย่างข่มกลั้นความรู้สึก
"อืม...ดีมาก...ดีที่สุด" คนถูกถามพูดอย่างประหยัดคำ ดวงตาเฉี่ยวสีฟ้าครามเข้มนั้นคลอไปด้วยน้ำตาเช่นคนถาม แต่คงไม่มีใครรู้เพราะเธอยืนหันหลังอยู่ และเธอก็ตั้งใจดีแล้วว่าจะไม่ให้ร่างเล็กที่ยืนร้องไห้อยู่เงียบๆ ข้างหลังตนรู้ด้วย
"หึ...ผู้ชายมันคงจะดีกว่าผู้หญิงงั้นสินะ...อึก...เข้าใจล่ะ...ขอบคุณนะต้า ขอบคุณที่เธอทำให้ฉันตัดสินใจอะไรง่ายขึ้น"
"ไม่มีอะไรจะถามแล้วใช่มั้ย"
"อืม..."
"รีบเก็บของออกไปให้หมด...เขาจะมาอยู่กับฉัน"
"อึก...ได้...เราจะเก็บไปให้หมด...ส่วนภาพพวกนั้นเธออยากโยนทิ้งไปก็แล้วแต่...เราจะไม่เอาอะไรเกี่ยวกับเธอกลับไป...ฮึก...หัวใจของเธอก็คงไม่อยู่ที่เราแล้ว"
"..."
"หึๆ ในเมื่อเธอไม่รักเราแล้ว เราก็ขอหัวใจของเราคืนนะ เราจะเอาไว้ให้คนที่รักเราจริงๆ " เท้าเล็กๆ ก้าวไปหาร่างโปร่งของอีกคนที่ยืนนิ่งเฉยอยู่ ไม่แม้แต่จะหันมามองกันเลย อาการนี้บอกเธอชัดเจนเลยว่า คนคนนี้ที่เธอรักที่สุด ไม่ได้รักเธออีกต่อไปแล้ว มือเล็กที่หมายจะสอดประสานมือนิ่มนั้นเป็นครั้งสุดท้ายชะงักค้างกลางอากาศ ตาสีน้ำตาลอ่อนมองไปยังนิ้วเรียวสะอาดนั้น ไม่พบสิ่งที่ควรมี แหวนที่เหมือนกันกับที่เธอสวมอยู่ ปากบางกระตุกยิ้มออกมา ยิ้มที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด ทุกอย่างมันชัดเจนมากจริงๆ เธอจะอยู่ที่นี่ต่อไปเพื่ออะไรล่ะ ดูคนที่เธอรักสุดหัวใจมีรักใหม่ที่หวานซึ้งงั้นเหรอ ขาเรียวค่อยๆ ก้าวถอยออกมาเงียบๆ ตาสีน้ำตาลอ่อนกวาดมองไปทั่วห้องที่มีร่องรอยความทรงจำที่แสนอบอุ่น สวยงาม ระหว่างเธอกับเจ้าของร่างโปร่งที่ยังคงยืนนิ่งไม่ไหวติง นัยต์ตาสั่นไหวมองไปที่รูปภาพข้างเตียง รูปหญิงสาวสองคนที่กำลังยิ้มหวานให้กล้อง ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข แตกต่างกับใบหน้าของคนมองที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำตาที่ไหลรินออกมาเรื่อยๆ ตากลมที่เอ่อนองไปด้วยน้ำตามองแหวนเงินวงสวยที่อยู่ที่นิ้วของตน ตัดใจถอดมันออกแล้ววางไว้ใกล้ๆ รูปนั้น
"ต้า เก็บรูปพวกนั้นไว้ให้ดีเถอะ คนใหม่ของเธอเห็นคงจะรู้สึกไม่ดี อึก เราคงไม่ต้องเก็บของแล้วล่ะ อะไรที่มันเก่าแล้ว มันก็ไม่สำคัญกับเราแล้ว เราจะไปซื้อใหม่ ฝากเธอทิ้งให้ด้วยก็แล้วกัน...ปัง..." พูดเป็นประโยคสุดท้ายเจ้าของนัยต์ตาสีน้ำตาลอ่อนก็กระแทกประตูออกไปจากห้องโดยไม่คิดจะกลับมาที่แห่งจุดเริ่มต้นของความทรงจำดีๆ และจุดจบของทุกความทรงจำ
"หยก...อึก...ฮึก...ตุบ..." หลังจากเสียงกระแทกประตูอันรุนแรง ร่างโปร่งไร้ซึ่งเรี่ยวแรงอีกต่อไป ทรุดลงกับพื้น มือข้างขวาที่กำหมัดแน่นอยู่ค่อยๆ คลายลง แหวนเงินวงสวย ปรากฏต่อสายตาเฉี่ยวสีฟ้าครามคลอน้ำตา มือเรียวข้างขวาค่อยๆ บรรจงสวมแหวนไว้ที่นิ้วนางข้างซ้ายของตนตามเดิม
"ขอโทษนะ...อึก...หยก...เรารักหยกนะ...และจะรักตลอดไป"
...
STOP STOP ก่อน...
กลิ่นมาม่าโชยมาแต่ไกล
ทุกคน ไรต์แต่งยูริเป็นครั้งแรกในชีวิตนะ และไรต์ไม่สันทัดเรื่องฉากเลิฟซีนจริงๆ เรื่องนี้จะไม่มีncนะคะ คือทุกคนขอโทษนักอ่านที่ตามไรต์ด้วยนะคะ ตามแบบตามนามปากกาแล้วคิดจะ
อ่านทุกๆ เรื่องของไรต์ ไรต์ดองไว้มากจริงๆ ดองหลายเรื่องด้วย คืออารมณ์มันไม่ได้ แล้วไรต์ไม่อินเลยเขียนต่อไม่ได้จริงๆ ค่า ส่วนเรื่องนี้ ถ้าไรต์เปิดใหม่แล้ว แสดงว่าไรต์จะเขียนให้จบเลย เพราะงั้นตามได้นะคะ ไรต์ไม่ดองแน่ๆ สำหรับเรื่องนี้...
***อัพครั้งแรก 30/04/63
แก้ไขคำผิด 21/05/63
Guest
