Run away แรง.เสียด.ทาน

Run away แรง.เสียด.ทาน 

ส่วนหนึ่งในตอน 

สายลมพัดผ่านป้าย ‘ปัจฉิมนิเทศนักเรียนชั้น ม.3 และ ม.6’ ใบไม้แห้งลอยผ่านประตูทางเข้าเรื่อยไปยังหลังหอประชุมใหญ่ จนหยุดอยู่บนศีรษะของอาจารย์ผู้กำลังเตรียมของขวัญให้เด็กประจำชั้นตัวเอง เขาให้เด็กๆถือไว้คนละอันก่อนเข้าสู่หอประชุมจนมาถึงคนสุดท้าย เด็กหนุ่มยิ้มให้ครูของตน ครูหนุ่มสวมริชแบนสีน้ำเงินให้ลูกศิษย์ 

“ขอให้โชคดีนะ ประสบความสำเร็จนะ” ผู้รับกุมมือครูไว้แน่น เขาจึงจ้องมองลูกศิษย์ด้วยความไม่เข้าใจ 

“ผมรักครูไอครับ” เขาอึ้งไปชั่วครู่ ก่อนยิ้มให้ เขาลูบหัวเด็กชายตรงหน้าด้วยความเอ็นดู 

“ครูก็รักเธอ รักนักเรียนของครูทุกคน” หลังจากเพื่อนๆเข้าไปถ่ายกับรูปร่วมกับผู้ปกครอง เด็กหนุ่มตรงหน้าเขาแสดงแววตาจริงจังกุมมือของศิวะไว้ทั้งสองข้าง 

“แต่ผมไม่ได้รักครูแบบนั้น ผมรักครูในฐานะผู้ชายคนหนึ่ง ผมรู้นะว่าครูไม่ได้ชอบผู้หญิง” ศิวะยิ่งอึ้งเข้าไปอีก เด็กคนนี้รู้มากแค่ไหนกัน ถ้าเด็กคนนี้ไปบอกคนอื่นชีวิตในการทำงานของเขาอาจจะพัง โดยเฉพาะเรื่องที่เขาทำอยู่นี้มันผิดมหันต์เสียด้วย เขาพยายามใจเย็นตบบ่านักเรียนของตนเบาๆ  

“เธอยังเด็ก จบไปแล้วเธอจะได้เจอคนอีกเยอะแยะที่เธอจะสนใจ เอาละ รีบไปร่วมพิธีปัจฉิมเถอะ” เด็กชายกำมือแน่น  

“ที่ครูไม่รับรักผมเพราะผมเป็นเด็กใช่ไหมครับ งั้นถ้าผมโตขึ้นผมจีบคุณครูได้ใช่ไหมครับ” ยังไม่ทันที่ศิวะจะตอบ เด็กชายก็วิ่งไปหาผู้ปกครองเสียก่อน ศิวะจึงได้แต่ยิ้มยิ้มกับความคิดของลูกศิษย์ ในใจเขายังมีแต่ผู้ชายคนนั้น ครูหนุ่มหันไปทางห้องผู้อำนวยการ 

ชายหนุ่มลืมตาตื่นขึ้นมาจากความฝัน ไม่น่าเชื่อว่าจะฝันถึงเด็กคนนั้นอีกแล้ว มันก็ดีกว่าต้องฝันถึงอุบัติเหตุของพ่อแม่ละนะ เขายังนึกขำที่นักเรียนคนนั้นมาสารภาพรักกับเขา ช่างใจกล้าเสียจริง ป่านนี้คงมีครอบครัวไปแล้วกระมัง 

ศิวะลงไปเข้าห้องน้ำที่มีอยู่เพียงห้องเดียวภายในบ้าน เขาไม่เข้าใจว่าทำไมพ่อบุญธรรมของเขาถึงไม่ยอมสร้างเพิ่มสักที ทั้งที่ตัวเองเป็นหัวหน้าฝ่ายออกแบบของบริษัทใหญ่แท้ๆ แต่บ้านพวกเขาอย่างกะรังหนูก็ไม่ปาน อีกอย่างที่บ้านก็มีสมาชิกเพิ่มขึ้นมาแล้ว ชายหนุ่มคิดไปขำไป  

“ป๊ะป๋า ขำอะไรคะ” เด็กหญิงยืนมองพ่อตาแป๋ว น้องอุ่นลูกสาววัย 7 ขวบผู้เป็นดั่งดวงใจของเขากำลังยืนมองพ่อที่ปกติมักทำหน้าเศร้าเสมอ กำลังยืนยิ้มอยู่คนเดียว 

“เอ่อ เปล่าครับ แค่อากาศสดใสดีนะ” เขาว่าพรางแปลงฟันให้ลูกสาวด้วยความอ่อนโยน 

“ใสบ้าไร ร้อนจะตายชัก” เอ ศิรินน้องชายแท้ๆของเขา และเป็นลูกบุญธรรมคนรองของพ่อบุญธรรมก้าวเข้ามาในห้องน้ำพร้อมกับอ้าปากหาว 

เพล้ง

เสียงตึงตังดังขึ้นพร้อมกับเด็กหนุ่มสองคนที่ตีกันเพื่อวิ่งมายังห้องน้ำ ซ้ำยังทำแจกันใบโปรดของพ่อแตกอีกต่างหาก สองคนยังเถียงกันไม่หยุดหย่อน

“ไอ้บี เมื่อคืนมึงนอนทับกูทำไม” เสียงแรกนั้นเป็นของปวีหรือซี น้องคนที่สาม ลูกชายแท้ๆของพ่อบุญธรรม 

“ไอ้ซี มึงนั่นแหละเข้ามานอนห้องกูทำไม” ผู้ที่เถียงอยู่นั้นคือปวันหรือบีน้องของซี 

“ก็แอร์ห้องกูเสียนี่หว่า” ซีว่าพรางแย่งยาสีฟันมาจากบี

“เสียก็ไปห้องพี่เอ พี่ไอก็ได้นี่” บีว่าก่อนแปลงฟันอย่างหัวเสีย

“พี่ไอนอนกับน้องอุ่นก็เต็มห้องละ ส่วนพี่เอนอนกรนอย่างกับหมาหอน กูนอนไม่หลับหรอก” เอสะดุ้งหันมาทางน้องคนที่สาม

“อ้าวๆ น้องซีครับ มาให้พี่เตะสักทีดีไหมครับ” เอว่าแล้ววิ่งไล่เตะซีภายในห้องน้ำ ไอส่ายหน้า ห้องน้ำแคบขนาดนี้ยังเล่นกันวุ่นวายได้นี่แหละครอบครัวของเขา

“เด็กๆ พ่อเตรียมอาหารเสร็จแล้วมาทานกัน” ผู้เป็นพ่อโผล่เข้ามาในห้องน้ำ ที่ลูกและหลานอัดกันทำธุระส่วนตัว

“พ่อว่าพ่อทำห้องน้ำเพิ่มเข้าไปดีไหม จะได้ไม่ต้องไปอัดกันเป็นปลากระป๋องแบบนั้น”

“น่าจะทำตั้งนานแล้วพ่อ” ทั้งหมดเห็นดีด้วย โดยเฉพาะเอพอเห็นปวินผู้เป็นพ่อ ก็รีบกระโดดเข้าไปกอดหอมพ่อด้วยความดีใจ ราวกับลูกหมาเห็นเจ้าของ

“เจ้าเอ โตแล้วนะอย่ามาหอมแบบนี้” เอทำหน้าไร้เดียงสา

“ทำไมอ่ะ โตแล้วก็ยังเป็นลูกพ่อนี่นา พ่อครับ พ่อ” เอยิ้มหน้าบานให้พ่ออย่างร่าเริง ปวินแกะมือปลาหมึกของลูกชายตัวสูงออก เดินหนีไปที่โต๊ะอาหาร  แต่ยังไม่วายได้ยินเสียพ่อดังเล็ดลอดมา

“ว๊าก เจ้าเอ ปล่อยพ่อนะ จะกินข้าวเว้ย”

“ผมอยากกินพ่อมากกว่า” ซีกับบีมองหน้ากันหันไปอาเจียนคนละทาง ไอตกใจ

“พวกนายเป็นอะไร”

“เลี่ยน” สองหนุ่มตอบพร้อมกัน ไอขำน้องชายทั้งสองคน เขาเจอเรื่องเศร้ามาตั้งแต่อายุ 12 ปี

ตอนที่พ่อกับแม่เกิดอุบัติเหตุ รถของพวกเขาประสานงากับรถกระบะฝ่าไฟแดงเป็นผลให้ตัวรถพลิกคว่ำ พ่อกับแม่เสียชีวิตทั้งคู่ ส่วนเขากอดเอไว้แน่น เพราะเขามีอาการไม่ไวความเจ็บปวด หรือก็คือภาวะ CIP เขาจึงทำตัวเองให้เป็นเกราะป้องกันน้องชายไว้จนมีคนมาช่วย โรคที่เขาเป็นนั้นถึงมันจะอันตรายแต่ก็ยังมีประโยชน์ในเวลาเช่นนี้ ใบหน้าเรียบเฉยไร้ความรู้สึกใดทำให้คนที่ไปช่วยแปลกใจพอสมควร

“มาแล้วหรือคะครูไอ” เสียงหวานหูดังมาจากเบื้องหลัง หญิงสาวอายุไล่เลี่ยกับเขายืนตระหง่านอยู่ตรงหน้า สีหน้าเธอดูไม่ค่อยพอใจนักที่เห็นเขา ศิวะทักทายแผ่วเบา

“สวัสดีครับ”

“ฉันคิดว่าคุณลาออกไปแล้วซะอีก” ประโยคนั้นของเธอทำเอาเขานิ่งงัน “ทำเรื่องหน้าอายขนาดนั้น คุณยังหน้าด้านอยู่ที่นี่ได้ หน้าคุณคงหนาพอสมควร หรือต้องให้ฉันปล่อยคลิปดีละ” รอยยิ้มเย็นชาที่เธอส่งมาทำให้ศิวะตัวแข็งทื่อ

“ถ้าคุณพูดจบแล้ว ผมขอตัวก่อนครับ” เขากำลังเดินหนี แต่เธอรั้งไว้พร้อมตบหน้าเขาไปฉาดหนึ่ง ศิวะจ้องเธออย่างทึ่งๆ ไม่คิดว่าผู้หญิงคนนี้จะกล้าตบเขาในโรงเรียนเช่นนี้

“มันจะมากเกินไปแล้วนะครับคุณ ที่นี่มันโรงเรียนนะ”

“แล้วจะทำไม นี่มันโรงเรียนของตระกูลฉัน ฉันจะทำอะไรกับลูกจ้างแบบคุณก็ได้” ศิวะกำมือแน่น หญิงสาวกำลังจะตบระบายความเคืองแค้นอีกครั้ง ทว่าเธอกลับตวัดไม่โดนหน้าเป้าหมาย เพราะมีใครบางคนมารับแรงกระแทกนั้นแทนศิวะ ผู้กระทำตกใจ เธอไม่คิดแม้แต่จะขอโทษผู้ไม่เกี่ยวข้อง จ้องหน้าด้วยความไม่พอใจ

“คุณเป็นใคร มาขวางทำไม ปล่อยฉันนะ” ผู้มาเยือนกำมือข้อมือของผู้หญิงคนนี้ไว้แน่น แล้วหันไปยิ้มให้ศิวะที่อยู่ข้างหลัง

“นี่คุณผู้หญิงครับ ทำแบบนี้มันผิดนะครับ ทำร้ายร่างกายคนอื่น เราแจ้งตำรวจได้นะครับ”

“ถ้าคุณแจ้ง ฉันก็แจ้งได้เหมือนกัน ครูคบชู้ ทำให้ครอบครัวคนอื่นแตกแยก” ศิวะกำมือแน่นจนเล็บจิกลงบนฝ่ามือของตน ทว่าเขากลับไม่รู้สึกเจ็บเลยแม้แต่น้อย

“ก่อนว่าคนอื่น คุณไปล่ามโซ่คนของตัวเองก่อนดีกว่าไหมครับ บางทีครูคนนี้เขาอาจหยุดแล้ว แต่คนของคนไม่หยุดเองมากกว่า เป็นครอบครัวเดียวกันมาหลายปีน่าจะรู้จักนิสัยคนของตัวเองนะครับ”

“นี่แก...” เธอเริ่มเห็นคนเดินผ่านไปมามากขึ้นจึงยอมถอย ไม่วายใช้ส้นสูงเหยียบลงบนเท้าของศิวะเต็มแรง ร่างสูงจะเข้าไปเอาเรื่องแต่ศิวะที่ไม่ได้มีอาการเจ็บปวดจากการทำนั้นห้ามไว้

“หน้าคุณ...เจ็บไหม เอาน้ำแข็งปะคบหน่อยไหม” ศิวะคว้าข้อมือของคนตรงหน้าให้ตามไป ร่างสูงยิ้มพอใจที่คนตรงหน้าจับมือเขา จึงได้แต่ตามไปเงียบๆ

“ผมต้องขอโทษด้วยนะครับ คุณเป็นผู้ปกครองของนักเรียนที่นี่หรือครับ” ศิวะถามระหว่างทางเดินมา เขาเป็นกังวลว่า หากเป็นผู้ปกครอง เรื่องน่าอับอายของเขามันจะแดงขึ้นมาอีก

“เปล่าหรอกครับ”

“แล้วคุณมาทำอะไรที่โรงเรียนในตอนนี้หรือครับ หรือมาติดต่อธุระกับใครเดี๋ยวผมพาไป”

“เอ่อ พอดีผมมารายงาน...”

ยังพูดไม่ทันจบประโยคครูแนนนี่ ผู้เป็นหัวหน้าวิชาการเดินออกมาจากประตูห้องฝ่ายบุคคลและทักทายร่างสูงก่อนแทนที่จะเป็นศิวะ

“อ้าวครูรัฐ ทำไมมาด้วยกันได้ แล้ว...” เธอหันมองสองหนุ่มสลับไปมา แล้วดูมือที่ศิวะจับข้อมือของรัฐไว้แน่น ร่างบางนึกขึ้นได้รีบปล่อยมือทันควัน

“พวกเราบังเอิญเจอกันหน้าอาคารน่ะครับ” ศิวะรีบบอก

“แหมแล้วบังเอิญครูรัฐคือครูที่จะมาแทนครูฟิสิกส์คนเก่าคะ แล้วยังเป็น buddy teacher ของอาจารย์ศิวะด้วยนะคะ”

“เอ๋ อะไรนะครับ” ศิวะหันไปทางรัฐซึ่งยิ้มให้พร้อมยื่นมือมาหวังจะจับมือทักทาย แต่ศิวะไม่ได้ทำตามความต้องการของเขา ครูแนนนี่ให้ทั้งสองนั่งลงตรงหน้าเธอแล้วจัดการเอกสารรายงานตัวให้กับครูคนใหม่ ศิวะได้แต่นั่งงงงวย เนื่องจากเหตุการณ์ที่พบเจอมันกะทันหันยิ่งนัก ยิ่งไปกว่านั้นคนๆนี้ยังได้รู้เรื่องน่าอายของเขา แล้วยังเจ็บตัวแทนเขาอีก โดนตบแรงขนาดนั้นจะเจ็บขนาดไหนกันนะ ศิวะได้แต่มองรอยช้ำบนแก้มของร่างสูง

“อาจารย์ศิวะ เป็นอะไรไปคะ เหม่อเชียว”

“เอ่อ เปล่าครับ”

“ฝากดูแลครูรัฐด้วยนะคะ ประจำชั้น ม.5/10 นะคะครูรัฐ เด็กห้องนี้ท็อปฟอร์ม แถมยังเป็นตัวแทนระดับประเทศหลายคนเลยคะ” เธอส่งเอกสารให้ร่างสูงแล้วเดินจากไป ศิวะจึงทำหน้าที่พารัฐไปห้องผู้อำนวยการซึ่งอยู่ทางอาคารวิชาการ

“อาจารย์ศิวะมองหน้าผมนานไปแล้วนะครับ” ร่างสูงหันมายิ้มให้เขาโดยไม่ได้สนรอยแดงบนหน้าตนเองแม้แต่น้อย แต่มีเรื่องข้องใจยิ่งกว่านั้นคือคนตรงหน้ารู้ชื่อเล่นเขาได้อย่างไร

ทว่าคิดได้เพียงเท่านั้นใบหน้าของร่างสูงนั้นเตะใจเขาอย่างจัง ใบหน้าคมสัน จุดเด่นคงเป็นนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้ม เมื่อกระทบแสงแล้วเห็นได้ชัดว่ามันไม่ใช่สีดำสนิท จะว่าไปผู้ชายตรงหน้านั้น

สเปกของเราเลย

ร่างบางคิดในใจ

“ผมเรียกอาจารย์ศิวะ ว่า พี่ศิวะ ได้ไหมครับ”

“คุณดูโตกว่าผมอีก อายุเท่าไร ถึงจะเรียกผมพี่น่ะ”

“ผม 26 น้อยกว่าพี่ศิวะ 10 ปีครับ” ศิวะจ้องร่างสูงเขม็ง ทำไมหมอนี่เหมือนจะรู้จักเขามาก่อน สงสัยคงค้นดูข้อมูลของโรงเรียนก่อนมารายงานตัวเป็นแน่

“ผมเห็นประวัติคุณ คุณเป็นศิษย์เก่าโรงเรียนนี้สินะ”

“ใช่ครับ ผมเคยเรียนที่โรงเรียนนี้ เคยเรียนกับคุณด้วยนะ” ศิวะถึงกับหยุดชะงัก จ้องหน้ารัฐเขม็ง 

coming soon>>>>>>