Irisbell ราชินีแห่งดีมอนอาร์

Hi ~ คือไรท์มาเปิดเรื่องใหม่และลบเรื่องนั้นไปแล้วว แฮร่ ~ คืิอเรื่องนี้ไรท์ตั้งใจมากและจะแต่งให้จบให้ได้อ่านกันมันออกมาจากจินตนาการของไรท์ไม่รู้จะสนุกหรือเปล่า แต่ไรท์จะแต่งลงอาทิตย์ล่ะ 3-4 ตอน หรือมากกว่านั้นหรือน้อยกว่านั้นถ้าไรท์เปิดเทอมแต่ไรท์จะพลายามแต่งให้ได้มากที่สุด ไฟร์ติ้ง !!  อย่าลืมว่าเม้นท์คือกำลังใจน้ะค้าาา

-------------------------------------------------------

หญิงสาวผู้ผมดั่งแพรไหมชั้นดีสีขาวสว่างราวหิมะ นันตาคมโตคู่สวยสีแดงสดดังเลือด ริมฝีปากบางเรียวรูปกระจับสีชมพูระเรื่อกำลังเม้มริมฝีปากแน่นเป็นเส้นตรง รูปหน้ารีเรียวสวยเครื่องหน้าทั้งหมดได้สัดส่วนราวรูปปั้นเทพธิดา ผิวสีซีดดังคนไม่มีเลือด แต่สวยราวเทพธิดา รางเพรียวบางได้ชัดส่วนกำลังเดินไปเดินมาอยู่ในสวนดอกไม้ของพระราชวังชั้นใน

"องค์หญิงๆไอริสเบลล์เพค่ะ เจ้าชายไนท์อาร์เสด็จมาแล้วน้ะเพค่ะองค์หญิงคนงามของมีเรีย" หญิงสาวร่างบาง นัยตาสีเขียว ผมลอนสีน้ำตาลอ่อน รูปหน้าสวยหวาน เธอคือเจ้าหญิงภูติแห่งป่าไม้ผู้ทำพันธสัญญากับเจ้าหญิงไอริส พูดขึ้นกับนายของตน

"จริงหรอมีเรียแล้วเขามากับใครข้ายังไม่อยากไปพบเขา" ไอริสยังไม่อยากไปพบเขาตอนนี้นี่ "เจ้าชายเสด็จมากับพี่ชายทั้ง2ขององค์หญิงเพค่ะทำไมล่ะเพค่ะองค์หญิงทำไมถึงไม่ไปพบพระคู่หมั่นล่ะเพค่ะ" มีพูดอย่าสงสัยในตัวนายของตน "มีเรียเจ้าจะให้ข้าแต่งงานกับเขาในตอนนี้ตอนมีศึกสงครามเกิดขึ้นกับบ้านเมืองตัวเองอย่างนี้หรือทั้งที่ประชาชนของเรากำลังเดือดร้อนอยู่แต่เรากับมาแต่งงานไปเป็นราชินีอยู่ที่เมืองอื่นอย่างนั้นหรือเราทำไม่ได้เราอยากช่วนบ้านเมืองของตนแต่พวกเขากับขังข้าไว้ในสวนดอกไม้นี้น่ะหรือเราช่างไร้ประโยค์แต่เจ้าจะให้ข้าไปเป็นราชินีปกครองคนอื่นอีกหรือขนาดข้าเป็นเจ้าหญิงอันดับหนึ่งของราชวงษ์ข้ายังช่วยบ้านเมืองของไม่ได้เลยมีเรีย ไม่ใช่ข้าไม่รักไนท์อาร์แต่ข้าทิ้งบ้านเมืองของข้าไม่ได้ก็เท่านั้นมีเรียข้าทิ้งท่านพ่อท่านแม่ พี่ชายทั้ง2ของเราและเหล่าสนมของเสด็จพ่อไม่ได้" ไอริสพูดความในใจทั้งหมดให้มีเรียฟังหวังจะให้เข้าใจตน

"แต่เป็นคำสั่งของพระราชาเสด็จพ่อขององค์หญิงน้ะเพค่ะ" มีเรียเปรยเสียงเบา แต่มีหรือว่าไอริสจะไม่ไดยินข้ารู้แต่ข้าทิ้งทุกอย่างที่นี่ไม่ได้จริงๆเป็นเพราะข้าเป็นเพราะข้าคนเดียวสงครามจึงเกิดจึ้นถ้าไมค์คอฟไม่ต้องการตัวข้าทุกอย่างจะไม่เกิดขึ้น ข้าจะจบทุกอย่างเอง!!  ไอริสคิดในใจ

"มีเรียไปบอกท่านพี่ของข้าและไนท์อาร์ให้รอข้าที่ท้องพระโรงเด่วข้าออกไปพบ" ไอริสเอ่ยสั่งมีเรีย วันนี้ทุกอย่างต้องจบ ลาก่อนทุกคนที่รัก...

เวลาผ่านไปไอริสก็แอบหนีเดินทางมายังพระราชวังขนาดใหญ่แห่งเมืองเรวานอสรางบางเดินเข้าไปในพระราชวังเดินเข้าไปในห้องโถงขนาดใหญ่เดินเข้าไปหยุดอยู่หน้าบัลลังของกษัตยิ์แห่งเรวานอส ราชาผู้สง่างามเส้นผมสีน้ำเงินเข้มมีมงกุฎประดับอยู่แสดงให้เห็นว่าเขาคือราชา นัยตาคมสีเดียวกับเส้นผม รูปหน้าเรียวหวานดังอิสตรีแต่หน้าก็ยังดูขมเข้มดังชายทั่งไป ร่างสูงนั้งอยู่ยังบัลลังจ้องมองรางบางของหญิงงามที่เดินเข้ามาอย่างไม่เกรงกลัวในอำนาจของ นางคือหญิงงามในใจของเขาตลอดมา เจ้าหญิงไอริสเบลล์ แฮมเบอร์ วอคเตอร์ดีส เจ้าหญิงที่งามไม่มีหญิงใดเทียบเท่าได้แม้แต่พี่น้องของนางเอง นางในใจของข้าราชาแห่งเรวานอส...

"หยุดสงคราม !" ร่างบางพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเฉียบขาดโดยไม่เกรางกลัวต่อชายที่นั้งอยู่บนบัลลัง

"เป็นราชินีของข้าสิ่เจ้าหญิงไอริส" ร่างสูงพูดต่อรองร่างบางตรงหน้า "ไม่มีวันไมค์คอฟ เจ้าก็รู้ว่าข้ารักใครแล้วข้าก็เป็นคู่หมั่นของเขาไมค์คอฟ..." ร่างบางพูดเสียงสะอึ่นน้ำตาคลอดวงตาคู่สวยสีแดงสด คำพูดของร่างบางพูดทำให้หัวใจของไมค์คอฟแตกสลาย ไม่!แต่เขาจะไม่ให้นางตกไปเป็นของใครเด็ดขาดไม่มีวันไอริสเบลล์!! "เจ้าไม่มีทางเลือกไอริสถ้าเจ้าไม่เป็นราชิของข้าเจ้าก็ดูสงครามที่มันเกิดเพราะการตัดสินใจของเจ้าเจ้าหญิงไอริสเบลล์ แฮมเบอร์ วอคเตอร์ดีส!!!" ราชาแห่งเรวานอสพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ เขาไม่อยากเสียนางให้กับใอเจ้าไนท์อาร์ ดาล์ก ดีมอนอาร์ เจ้าแห่งแดนปีศาจนั้น!!! "เจ้าต้องเลือกไอริสเบลล์" ร่างสูงย้ำให้นางรีบตัดสินใน "ข้าเลือกแล้วไมค์คอฟข้าตัดสินมาตั้งนานแล้วราชา..." ร่างบางเปลยขึ้นแล้วก็มีกริชสีใสสวยงามด้ามจับเป็นลายดอกกุหลาบสีในสวยอยู่ในมือเรียว "เจ้าจะทำอะไรไอริสเบลล์" รางสูงเอ่ยถามร่างบางอย่างตกใจเมื่อเห็นกริชเล่มบางในมือเรียวของหญิงสาว "ข้าเลือกแล้วราชา..." ร่างบางเอ่ยเสียงเบาราวสายลมแล้วจรดกริชเล่มงามแท่งเข้าไปที่กลางอกของตัวเอง "ไอริสเบลล์!!" ร่างสูงเบิกตากว่างด้วยความตกใจ " และรีบลุกจากบัลลังหวังจะไปรับร่างบางที่กำลังจะล้มลงแต่มีร่างสูงอีกล่างที่มาจากทางเข้าห้องโถงมารับร่างบางไว้ก่อนเขาคือ ไนท์อาร์ ดาล์ก ดีมอนอาร์ เจ้าชายรัชธายาทที่จะขึ้นครองบัลลังในเร็ววันนี้แทนบิดาของตนราชาแห่งดินแดงความมืด ราชาปีศาจ!!! ชายหนุ่มมีเรือนผมสีรัตติกาลยาวละต้นคอ นัยตาคู่คมสีเดียวกับเส้นผม รูปหน้าเรียวหล่อเหลาราวพระเจ้าปั้นแต่ง เขาชั่งเหมาะสมกับร่างบางในอ้อมกอดยิ่งกว่าเขา ไมค์คอฟคิด

"ไนท์อาร์ข้าขอโทษ..." ร่างบางในอ้อมกอดชายหนุ่มพูดขึ้นทั้งน้ำตา ร่างสูงไม่ได้อะไรต่อไปมีตานัยตาสีรัตติกาลเท่านั้นที่เศร้าที่ช่วยหญิงอันเป็นที่รักไม่ได้ ร่างค่อยๆกลายเป็นเด็กทารกแรกเกิดแร้วหายไปจากตรงนั้น ดวงตาขม2คู่เบิกกว้างด้วยึวามตกใจ "ลาก่อน..." เสียงหบแห้งเอ่ยขึ้นในความมืด....