คาเฟ่คุณยมทูต

ก็แค่เรื่องราวของ ยมทูต ที่อยากมาเปิดร้านกาแฟ...ในโลกเทพนิยาย 

Devil Night Project 

เขียนไว้ ให้อ่านเล่น ตอนนี้ยังไม่มีฟิว 

...มันคือช่วงฟ้ามืดคลื้ม . . . 

ฟ้าก้องร้องคำราม ลมพัดเหล่าทุ่งดอกไม้พลิวตามแรงลม เม็ดเมฆหยดฝนใกล้มาเยือน บรรยากาศดูเงียบเหงาและหดหู่ พื้นดินที่โฉลมด้วยโลหิต ความตายนับเกินสิบสามไร้ชีวิต เหล่าอีกา หมาใน และฝูงพญาแร้งต่างลุมเทะกองศพอันโอชะราวผีปอบหิวกระหาย อดทานบุญกุศลมาเนิ่นนาน แม้กระทั้งฟันกล้ามยังกลืนลงท้องอย่างไม่เสียของ จะเรียกข้าหรือผมดีเวลาเอ่ยถึงตนเอง ที่นั้งมองเหตุการณ์ตรงหน้าวนไปวนมาอย่างไร้ความรู้สึกความคิดเห็นเพราะมันยังดูแถบธรรมดา เพราะตรงหน้าและสถานที่แห่งความตายนี้ คือ นรกนี่เอง  

ยมทูต แต่ละตนจะมีนรกเป็นของตนเองซึ่งแตกต่างแล้วแต่ว่าจะให้ออกมาเป็นอย่างไร เป็นมิติที่คอยนำเหล่าวิณญาณคนตายมาปล่อยรอก่อนจะถึงวันพิพากษา รอคนพายเรือนาม แครอน มารับและข้ามแม่น้ำไปยมโลกซื่งมิตินรกจะเชื่อมต่อกันเป็นดินแดนต่างๆ ให้เหล่าคนตายเดินเรร่อนเล่นกับความทรมาณเพื่อฆ่าเวลา ใครตายนอกเหนืออายุขัยหรือถึงแก่กรรมก็ทรมาณไป ใครฆ่าตัวตายก็เจ็บปวดกับพิษสิ่งนั้น เช่น เอามีดปาดคอตัวเองหรือไม่ก็ยิงเป่าสมองอันโง่เขล่า ก็ทนกับบาดแผลที่ตนก่อมันเริ่มเปื่อยเน่าเฟะ จนกระทั้งรอไม่ไหวจนยอมแพ้ตายรอบสอง โดนเหล่าสัตว์กินซากศพแทะ และได้เกิดใหม่ เป็นเหล่าอีกา หมาใน และพยาแร้งที่กล่าวมาเบื้องตนต่อไป 

แต่เท่าว่า.... 

"เฮ่ย......พ่อหนุ่มเอ้ย ข้าจำได้ว่าในบัญชี ไม่เคยมีคนตายอย่างเจ้าในแดนทรมาณนี้ ไหนถึงอยู่แบบไม่มีอะไรเกิดขึ้น หรือเดินหลงมาจากนรกแดนอื่นกัน" เสียงทุมและใหญ่อันดูน่ากลัวทรงอำนาจ เอ่ยถามก่อนจะปักเคียวเล่มโตทมิศไว้ที่พื้น หยิบบัญชีรายชื่อวิณญาณที่เหมือนสมุดระบุประชากรที่อยู่ในนรกของตน อย่างงุนงงสลับกับมองหน้าชายหนุ่ม ที่นั้งดูอีกาแทะลูกตาศพ 

"ผมหรอ ป่าวนิ แค่วิณญาณคนบาปไร้ตัวตนละมั้ง แม้กระทั้งชื่อยังจำไม่ได้"