......................
...หยางอิงเป็นเหมือนโชคชะตาที่ผมเฝ้ารอ
หยางอิงทำให้ผมสัมผัสได้ถึงหัวใจของเธอ
ฉะนั้นหยางอิงจึงสำคัญกับผมมากแม้ต้อง ‘เดิมพัน’ ด้วยทั้งหมดที่มีก็ยอม
ไอ้คนไหนที่มันไม่ให้เกียรติตัวตนของเธอผมก็จะไม่เอามันไว้
โปรย
“ทำไมนะ ทำไมผมถึงอยากได้คุณมาเป็น ‘นายหญิง’ นัก...”
“…” รดาผินหน้าไปอีกด้าน ทว่าเพียงในไม่กี่วินาทีต่อมาเธอก็ผวา สะดุ้งเฮือก
พิศัลย์เหวี่ยงแขนกอดคอรดา เสียงทุ้มต่ำค่อยๆ ดังขึ้น “หันหน้ามาพูดกับผม รู้ใช่มั้ย เพราะอะไรทำไมผมถึงอยากได้คุณมาเป็นนายหญิงนัก”
ดวงตาคนฟังหม่นลง เธอหดตัวกระทั่งราดไหล่หลุดออกจากท่อนแขนหนักอึ้ง เมื่อตะกี้พอคิดถึงลูกหัวใจเธอก็ยังเต้นตึกๆ ทว่าเพียงชั่วพริบตา…เหมือนเธอมือชา เท้าชา อาการแบบนี้เป็นตะคริวหรือเปล่านะ
กระนั้นรดาก็จำใจตอบ “อื้อ เหมือนจะรู้ค่ะ”
“รู้ว่า?”
หญิงสาวตกตะกอนความทรงจำ ครั้นนับนิ้วครบทุกนิ้วที่มีบนหลังมือจึงเปล่งเปรย “คุณศัลย์แต่งกับรดาเพราะเป็นความต้องการของคุณหนูหยางอิง แล้วคุณศัลย์ก็เหมือนจะโกรธที่วันนั้นคุณชายเฟยพารดาหนี แล้วก็…ทำให้”
“ดี ดีมาก เพราะงั้นผมแต่งกับคุณแต่ไม่ได้หมายความว่าคุณจะได้เลื่อนตำแหน่งเป็น ‘เมีย’ ”
“…”
“คุณเข้าใจใช่มั้ย”
“ขะ…เข้าใจ” ตอบแล้วรดาก็พยักหน้า
“เข้าใจแล้วควรทำยังไง”
คนฟังตบสายตาหันหาคนด้านข้าง “แล้วรดาต้องทำยังไงเหรอ”
“คุณครับ…” พิศัลย์พูดยิ้มๆ ชายหนุ่มดึงร่างรดามาแนบตัว กอดเธอหนักๆ แล้วเขาก็อุ้มเจ้าหล่อนบดเบียดบนตัก ก้มริมฝีปากลงไปเฉียดผิวแก้มรดาผะแผ่ว สายตาก็เอาแต่กวาดมองดวงหน้าละมุน
ในที่สุดพิศัลย์จึงเอ่ยออกมา
“เธอขาคนนี้รักผมมากไม่ใช่หรือไง มันเป็นแบบนั้นมาตลอดไม่ใช่เหรอ คุณควรจัดการความรู้สึกตัวเอง คุณเป็นนายหญิงของผมได้ แต่ไม่ได้หมายรวมว่าจะเป็นเจ้าของผมทุกอย่าง หัวใจของผมคุณไม่มีวันได้เป็นเจ้าของ”
“…” รดาเงียบกริบ
“ต้องให้ผมบอกหรือเปล่าว่าควรจัดการไอ้ความรู้สึก ‘คลั่ง’ ของเธอขายังไง”
มุมปากเจ้าสาวค่อยๆ หดลง เธอส่ายหน้าแสดงออกถึงการปฏิเสธทว่าผิวแก้มกลับถูไถอ้อมอกของคนที่เธอนั่งทับหน้าขาไปโดยปริยายเขาไม่จำเป็นต้องบอกเพราะเธอรู้ เธอรู้มาโดยตลอดว่าควรจัดการไอ้ความรู้สึกนั้นยังไง นัยน์ตาใสๆ พานซื่อของรดาไม่สามารถลดทอนประโยคที่กำลังจะพูดของพิศัลย์ได้ เขายังคงสาดวาจา
“ดี เพราะคุณรักผมมาก คลั่งรักผมมากผมเข้าใจไม่ผิดหรอก”
ได้ฟังรดายิ่งก้มหน้า บีบมือตัวเอง ซึ่งพิศัลย์ไม่ได้คาดหวังกับคำตอบอยู่แล้วเพราะเขารู้มันแก่ใจดี รู้ลึกถึงก้นบึ้งของหัวใจรดาเชียวล่ะ
“ความรู้สึกพวกนั้นคุณจะรู้สึกยังไง จะรู้สึกแบบไหนกับผมผมไม่ติด แต่ขอเตือนอย่าง ไอ้ความรู้สึก ‘คลั่ง’ ของคุณอย่าปล่อยมันออกมาเพ่นพ่านทำผมรำคาญใจแล้วกัน”
สิ้นคำกล่าวนั้นบรรยากาศบนรถลีมูซีนต่างเงียบสงัด ประโยคเย็นชาของนายทำมนัสตัวเกร็ง ส่งให้การบังคับพวงมาลัยต้องใช้สมาธิจดจ่ออย่างมาก ส่วนศิวัธไม่กล้าแม้จะเบี่ยงสายตาออกนอกกระจก
เรือนร่างเล็กๆ ในชุดเจ้าสาวถูกเจ้าบ่าวสลัด ‘หล่น’ จากตัก
พิศัลย์ เลิศศิริกุล
รดา ทิพาวรรณ [ซินเซีย]
คำเตือน :: ©สงวนลิขสิทธิ์ตาม พรบ. ลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537
ห้ามมิให้ผู้ใดกระทำซ้ำหรือดัดแปลงส่วนหนึ่งส่วนใดของบทความนี้โดยไม่ได้รับอนุญาต หากผู้ใดฝ่าฝืนจะถูกดำเนินตามที่กฎหมายบัญญัติไว้สูงสุด
Guest
