เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกและเป็นครั้งแรกที่เขียนนิยาย เพราะฉะนั้นหากมีข้อผิดพลาดประการใด ขออภัยด้วยยย
สามารถเม้นติชม และพูดคุยกันได้น้าาา...
รูปภาพและชื่อของตัวละครเป็นการอ้างอิงโดยปราศจากเจตนาร้ายใดๆ ทั้งสิ้น
และนิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นโดยไม่มีความจริงโปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านกันด้วย
**************************************************************************************
บทนำ
“การที่ผมรักพี่ มันทำให้พี่ลำบากใจมากเลยหรอ”
เด็กหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ดวงตาเล็กๆที่แสนจะคมกริบนั้นถูกแต้มไปด้วยม่านน้ำตาบางๆ คิ้วเข้มได้รูปเลิกขึ้นและขมวดเข้าหากันจนเกิดรอยย่น มองคนตรงหน้าอย่างตัดพ้อ หัวใจดวงเล็กๆเต้นรัวราวกับว่ากลัวในคำตอบ มันเจ็บจนแทบจะหายใจไม่ออก เมื่อเห็นคนตรงหน้าไม่ได้ตอบอะไรกลับมา เด็กหนุ่มจึงเดินเข้าไปประครองมือทั้งสองข้างของ “เขา” มากุมไว้ที่หน้าอก
“ถึงพี่ไม่รักผมก็ไม่เป็นไร แต่ผมขอหล่ะ อย่าหายไปจากชีวิตผมได้ไหม เรากลับไปเป็รนเหมือนเดิมได้ไหม แค่นี้ ผมขอ...แค่นี้”
เด็กหนุ่มเค้นเสียงผ่านก้อนที่จุกตรงคอออกมาอย่างยากลำบาก หน้าอกถูกบีบรัดแน่นจนเจ็บไปหมด หยาดน้ำตาสีใสหยดลงบนมือของทั้งคู่หยดแล้วหยดเล่าจนเปียกชุ่ม ป๋อไม่เคยต้องมีสภาพน่าสมเพชขนาดนี้มาก่อน เขาไม่เคยต้องร้องขอความรักหรือต้องการความรักจากใคร โลกของเขามีเพียงแค่ตัวเขาก็พอแล้ว แต่บัดนี้ ชายหนุ่มที่แสนจะเย็นชาและเหย่อหยิ่งคนนั้นกำลังอ้อนวอนขอความรักจากชายร่างสูงที่อยู่ตรงหน้า แม้ป๋อจะมีรูปร่างสูงเพียวและหุ่นที่ผู้ชายหลายคนต้องอิจฉาขนาดไหน แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าพี่จ้านเขาก็เป็นเพียงเด็กชายตัวเล็กๆเท่านั้น
“พี่ขอโทษ”
จ้านกล่าวเพียงแค่นั้น ดวงตาเรียวยาวไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ปากบางได้รูปค่อยๆเม้มแน่น ราวกับว่ากลัวจะหลุดคำพูดใดออกมา จ้านค่อยๆแกะมือของป๋อออกและเดินออกจากห้องแต่งตัวไป ทิ้งให้ป๋อยืนแน่นิ่งอยู่แบบนั้น ภายใต้เสียงดนตรีที่ดังสนั่น แต่ป๋อกลับได้ยินเพียงเสียงทุ้มที่กล่าวคำว่าขอโทษดังก้องในหัวของเขาซ้ำไปซ้ำมา ฟางเส้นบางๆที่ชื่อว่าความหวังได้ขาดลงอย่างน่าอนาถ ความสัมพันธ์ของเราคงจบแล้วจริงๆ ลาก่อน รักแรกของผม.
Guest
