เฟื่องฟ้าเอ๋ย
สวัสดีค่ะ ฉันชื่อ เฟื่องฟ้า ลูกเเม่มะลิวรรณ เป็นคนที่ผอมเเต่กำเนิดกินอะไรก็ไม่อ้วนไม่ว่าจะพยายามเเค่ไหนก็นะ คนมันดวงดี(เหรอ?)ไปที่ไหนที่นั่นก็จะเกิดเรื่อง(?)ดีๆขึ้นตลอด วันนี้ฉันกำลังเดินขึ้นรถเมย์เพื่อที่จะไปเรียนคลาสบ่าย
ร่างบางก้าวขาขึ้นรถเมย์ตามปกติ กระเป๋ารถเมย์ที่ปิดหน้าปิดตาด้วยผ้าแปลกๆก็ค่อยๆเดินมาหาเธอเเล้วยื่นมือมารับเงินพร้อมกับหยิบเงินทอนใบเสร็จให้
"...."เฟื่องฟ้ารับรู้ได้ถึงความเเปลกไปจากเดิมของรถเมย์ที่ปกติจะมีคนนั่งอย่างน้อยก็เต็มทุกที่ เเต่คันที่เธอนั่งนั่นกับมีเเต่เธออยู่คนเดียว
"ทำไมวันนี้ไม่มีคนเลยนะ?"แปลกมากเเต่ก็ดีจะได้ไม่มีเสียงอันไม่พึงประสงค์ของป้าที่มาโดยสารรถที่ปกติจะมีอย่างต้ำสองคนจับเข่าคุยเรื่องไม้จิ้มฟันยันเรื่องรัฐบาล อุ้ย... ช่างมันเนอะเฟื่องฟ้าเเบบนี้สบายม้ากกก ร่างบางเอนหลังพิงเบาะหยิบหูฟังมาใส่หูทั้งสองข้างพรางมองออกนอกหน้าต่างมองวิวไปเรื่อยๆ เอ๊ะ?...ทำไมถึงเห็นคนขี่ม้าเเซงรถเมย์ขับช้าไปเมื่อกี้
"ตาฝาดแล้วยัยบ๊อง555...เย้ย! ทะ..ทำไมถนนคอนกรีดเป็นดินได้อะ!!"เฟื่องฟ้าว่าพรางขยี้ตาหลายรอบจากอากาศร้อนๆตอนบ่ายที่มีเเสงเเดดส่องก็รู้สึกถึงความเย็นที่มีมากจนต้องกอดตัวเองไว้
"พ...พี่ค่ะ ทำไมเป็....!"
***
ไรท์รู้สึกเเต่งเเนวอื่นไม่รอดเลยกลับมาเเต่งเเนวเดิมที่ชอบอีกครั้ง
ครั้งนี้จะฮาหรือจะร้องรอชมจ้าา