พิรุณพยาบาท

คืนเดือนดับ... ราตรีเเห่งความพยาบาท ในมุมมืด...มีร่างหนึ่งนั่งกอดเข่า มันนั่งคำรามด้วยเสียงอันน่าสะพรึงกลัว "มึง เพราะมึงคนเดียว ที่ทำให้กูต้องเป็นเเบบนี้!" มันพร่ำด่าเเข่งกับเสียงของสายฝนที่บ้าระห่ำพอๆกับจิตใจของมันในตอนนี้ "ถ้าคนอย่างมึงเป็นคนดีได้ ป่านนี้กูคงเป็นเทพเเล้ว ไอ้จังไร!" มันยังบ้าไม่หยุด

หากคุณได้รู้ว่า"มัน" เคยเป็นคนอย่างไรมาก่อน คุณคงไม่เชื่อหรอก ว่าวันหนึ่ง ความเเค้น ความอาฆาต ความพยาบาท จะครอบงำมันได้อย่างกลมกลืน เเต่อดีตของมัน กลับไม่ได้เป็นอย่างที่ทุกคนเข้าใจ เเต่เเรงโทสะ กลับครอบงำมันจนน่ากลัว จนบัดนี้ มันคงยากเเล้วใช่มั้ยที่มันจะกลับมาเป็น"คนดี"