บำเรอรัก..นายซาตาน

"แม่จ๋า พราวทำอาหารเช้าให้แม่แล้วนะจ้ะ อ่อวันนี้แม่ไม่ต้องไปไหนนะจ้ะวันนี้พราวจะลองไปสมัคงานดู"

ฉันพูดกับแม่ที่รดน้ำสวนสวนผักอยู่หลังบ้าน ฉันไม่อยากให้แม่ทำงานหนักเลยครอบครัวเราอยู่ด้วยกัน2คนแม่ลูก

เพราะคุณพ่อจากพวกเราไปแล้ว ครอบครัวเราไม่ได้รวย เงินที่คุณพ่อฝากไว้สมัยที่ท่านยังไม่เสีย

อยู่ในบัญชีก็ใกล้จะหมดลงทุกวัน ฉันจึงจำเป็นต้องหางานทำที่เป็นหลักเป็นแหล่ง ไม่ใช่เล่ไปเล่มาอยู่แบบนี้

แม่ก็แก่ลงทุกๆวัน อีกอย่างท่านเป็นคนสุขภาพไม่ค่อยดีด้วยฉันจึงจำเป็นต้องหางานทำจะได้ทำให้แม่สบาย

ไม่ต้องมาเก็บผักฝากชาวบ้านไปขายแบบนี้

"จ้ะ แล้วรีบกลับมานะลูกเดี่ยวเย็นนี้แม่ทำอาหารเย็นไว้รอ" แม่พูดขึ้น

"จ้ะแม่ พราวไปก่อนนะจ้ะ" ฉันพูดเสร็จก็วิ่งไปหอมแก้มทั้งสองข้างของแม่ แล้วออกจากบ้านไปทันที

พอเดินออกจากซอยบ้านฉันก็เดินไปรอรถเมย์ที่ป้ายรถเมย์ ที่อยู่ถัดจากซอยหน้าบ้านฉันไปประมาณหนึ่งกิโลทันที

เฮ้อ เมื่อไหร่รถจะมาน๊า ฉันนั่งรอรถไปเรื่อยๆเช้าๆแบบนี้บรรยายกาศก็ดีแหะ

12.00 น.

โอ๊ยยยย เดินหางานมาอาทิตย์หนึ่งแล้วนะแล้วยังไม่มีที่ไหนรับเลย รองเท้าที่ใส่อยู่ก็กัดเท้าฉันจริงๆเลย ฮื้อ เจ็บอ่ะอยากได้คู่ใหม่จัง

ไม่ได้ๆ ไอ้พราวห้ามใช้เงินเปลืองๆ โอ๊ย เที่ยงแล้วหิวข้างจัง ไปหาอะไรกินดีกว่า

เย้ๆ กองทัพต้องเดินด้วยท้อง กินอิ่มก็ลุยต่อโลดดด ระหว่างคิดอะไรๆเพลินๆฉันก็เดินข้ามถนนไป

เอ๊๊ยดดดด !! เสียงเบรกดังสนั่น

หะ เห้ยย นี้ฉันกำลังจะโดนรถชนตายหรอ ไม่ได้นะแล้วแม่จะอยู่ยังไงล่ะ แต่ทำไมไม่รู้สึกเจ็บแหะ

ฉันค่อยๆลืมตาขึ้น อ้าว ไม่ได้เป็นอะไรนี้หว่า เกือบไปแล้วเรา

"คุณครับ เป็นอะไรรึเปล่าครับ" เสียงผู้ชาย วัยประมาณ50  ต้นๆถามขึ้น

"ไม่เป็นอะไรหลอกคะ คุณลุงหนูขอโทษนะคะที่เดินใจลอย เลยไม่รู้ว่าสัญญาณไฟสีแดงแล้ว"

"ไม่เป็นไรก็ดีแล้วหนู ทีหน้าทีหลังก็เดินดีๆล่ะ" คุณลุงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง

"คะ ขอบคุณนะคะคุณลุง" พอฉันพูดเสร็จก็รีบเดินเข้าที่ฟุตบาตทันที เฮ้ออ เกือบไปแล้วเรา

ใจลอยจนเกือบได้เรื่องจริงๆ

พอรถคันนั้นแล่นผ่านไปฉันก็มองเข้าไปในรถคันนั้น

เอ๋ ใครกันเนี่ยแล้วมองมาที่เราทำไม ฉันเห็นผู้ชายคนนึ่งนั่งอยู่หลังรถและมองมาที่ฉันเหมือนกัน

หว๊าย หรือเค้าไม่พอใจที่ฉันเดินตัดหน้ารถเค้าเนี่ย แต่คุณลุงคนนั้นก็ไม่ได้ว่าอะไรนิ

เค้าต้องเป็นเจ้านายของลุงคนนั้นแน่ๆเลย สายตาน่ากลัวจัง

ขนาดเค้าแค่มองเราจากในรถนะ ถ้ามีหวังเค้าออกมาเราพูดไม่ออกแน่ๆ

สักพักฉันก็ตัดสินใจกลับบ้านดีกว่า นี้ก็เริ่มจะเย็นแล้ว

คงไม่มีที่ไหนเขารับแล้วเหละ คิดได้แบบนั้นฉันก็เดินไปรอรถเมย์ที่ป้ายทันที

19.00 น. อ๋อยย รถติดอะไรขนาดนี้เนี่ยย กว่าจะถึงบ้านได้ เอ๊ะ ทำไมหน้าบ้านมีรถจอดอยู่ตั้งสองคันล่ะเนี่ย รถใครกัน

คิดได้ดังนั้นฉันก็รีบเดินเข้าบ้านทันที

"แม่จ๋า แม่คุยกับใครอยู่หรอจ้ะ"

"พราว! พราวอย่าเข้ามาหนูรีบออกไปจากบ้านเดี่ยวนี้"

"แม่เป็นอะไรจ้ะ แม่!!!"

"แม่บอกว่าอย่าเข้ามาไง รีบออกจากบ้านไปซะ!!"

"ไปจับตัวลูกสาวมันมา!!!!" สะ เสียงใคร แล้วแม่อยู่กับใคร ทำไมแม่ต้องให้ฉันรีบหนีออกจากบ้าน

ทำไมมีเสียงผู้ชายเหมือนสั่งให้คนมาจับตัวฉัน มะ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

เร็วเท่าความคิดฉันกำลังจะก้าวขาออกไปตามให้คนมาช่วย

ก็มีผู้ชายตัวใหญ่สองคนมาจับฉันไว้

"ปะ ปล่อยฉันนะ นะ นี่พวกคุณเป็นใคร"

"หึหึ ลูกสาวมันก็สวยดีแหะ" พอฉันหันไปมองหน้าคนพูด

เค้าอายุน่าจะเท่าๆกับพ่อฉันเลยนะ แล้วทำไมเค้าพูดแบบนี้หมายความว่ายังไงกัน

"ถ้าอีกหนึ่งอาทิตย์ แกหาเงินมาคืนฉันไม่ได้ลูกสาวแกได้ไปเป็นเมียฉันแน่"

"ไป กลับพวกเรา" พอพูดจบอีตายักสองคนที่จับฉันไว้ก็สะบัดฉันทันที

"แม่จ๋า มันเกิดอะไรขึ้นแล้วพวกเค้าเป็นใครกันจ้ะ" ฉันรีบคลานเข้าไปกอดแม่ และถามแม่

"ฮึก ฮึก เค้าบอกว่าเค้าเป็นเจ้าของพ่อ ฮึก พ่อเราไปเป็นหนี้เค้าน่ะลูก"แม่พูดขึ้นและร้องไห้จนตัวโย

"แม่จ๋า แม่อย่าร้องไห้นะจ้ะเราเป็นหนี้พวกเขาเท่าไหร่รึจ้ะ"

ฉันพูดพลางเข้าไปเช็ดน้ำตาให้แม่ ฉันไม่เห็นน้ำตาแม่มานานเท่าไหร่แล้วนะ

นับตั้งแต่พ่อจากเราไปเมื่อ2ปีที่แล้วฉันก็ไม่เคยเห็นผู้หญิงคนนี้ร้องไห้อีกเลย

"ฮึก ฮึก ห้าแสนลูก"ลำคอฉันแห้งพราก พูดอะไม่ออก ห้าแสนฉันจะไปเอาเงินมาจากไหรมากมายขนาดนั้นกัน

"ไม่เป็นไรนะจ้ะแม่จ๋า เดี่ยวพราวจะหาเงินมาคืนพวกเขาเอง แม่ไม่ต้องร้องไห้นะจ้ะ" ฉันพูดเพื่อให้แม่สบายใจ

แต่ฉันก็ไม่รู้อยู่ดีว่าจะหาเงินมากมายขนาดนั้นมาจากไหนภายในอาทิตย์เดียว เฮ้อออ

สวัสดีค่าา พึ่งเขียนเป็นเรื่องแรก หลังจากอ่านมาหลายเรื่องก็เกิดความคิดว่าอยากเขียนบางงง 5555 ยังไงก็ฝากด้วยนะค่าาา จุ้บๆ