ข้าขอสาปแช่งท่านให้ชีวิตที่มีอยู่ของท่านับจากนี้มีเพียงความโดดเดี่ยวรักและคณึงหาข้าสุดหัวใจทุกทรมานอยู่กับการคิดถึงและรักข้า เกิดชาติหน้าฉันท์ใด ขอให้เราได้พบกับ ให้ท่านรักข้าเช่นนี้ และข้าจะจากท่านไปให้ท่านเสียใจกับการตายจากของข้าทุกชาติไป”
เสียงพูดผ่านลมหายใจเฮือกสุดท้ายด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ร่างบางทรุดลงในอ้อมอกแกร่งมือบางกุมอกซ้ายที่มีปิ่นจากคนที่รักเคยมอบให้ และใช้มันปลิดชีพตนเอง
“ไม่ ไม่ เจ้าจะจากข้าไปไม่ได้ ไม่ ข้าไม่ให้เจ้าตาย ไม่!!!”
เสียงพูดลนลาน อ้อมแขนหนากอดรัดร่างบางที่หายใจรวยรินแน่นด้วยความหวงแหน น้ำตาชายชาตฺนักรบไหลอาบแก้มเป็นทาง มือบางยกขึ้นมาเช็ดซับน้ำตา ยกยิ้มน้อยๆเมื่อเห็นคนรักเสียใจ
“ไม่ว่ากี่ภพกี่ชาติ ต่อแต่นี้ท่านจะครอบครองเพียงกายข้ามิมีวันได้ครอบครองหะ...ฮึก หัวใจ...” เสียงพูดขาดหายมือบางหล่นจากใบหน้าเข้มลงกระทบพื้น
“ไม่!!!!!” เสียงตะคอกดังกังวาน ร่างหนากอดรัดร่างบางแน่น
“ไม่ ไม่ เจ้าตายไม่ได้ ข้าไม่ให้เจ้าตาย ฟื้นสิ ฟื้นขึ้นมา ฟื้นมาฟังว่าข้ารักเจ้า!!! ” ร่างสูงทรุดลงเขย่าร่างบางที่นอนแน่นิ่ง ตะโกนร้องเรียกราวกับคนสิ้นสติ
Guest
