ฉันสวมกอดเขาจากทางด้านหลังพร้อมกับที่พยายามจะกลั้นน้ำตาเอาไว้
“รู้แล้วเหรอ?” ฉันถามเขาออกไปด้วยน้ำเสียงสั่นเครือพร้อมกับหันมองหน้าเขา
“อืม...” เขาตอบกลับมาด้วยด้วยยิ้มเบาๆที่มุมปาก ใบหน้าซีดขาวที่จะดูจะมีความสุขก็ไม่เชิงจะเศร้าก็ไม่ใช่อีก แต่เป็นใบหน้าที่แสดงออกมาให้ฉันรู้สึกได้ถึงการยอมรับความจริง ซึ่งมันทำให้ฉันกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ได้อีกต่อไป
เพราะความจริงที่ว่านั้นคือความจริงที่ฉันต้องยอมรับเช่นกันว่า...ฉันได้เสียเขาไปแล้ว
ทั้งๆที่ยังมีเรื่องอยากถามอีกมากมายแต่ในตอนนี้ฉันกลับพูดมันออกมาไม่ได้สักคำ เขาก็เช่นกัน เขายังคงไม่พูดอะไรออกมาแต่กลับจับมือฉันไว้ไม่ปล่อย ฉันยังคงกอดเขาไว้อยู่แบบนั้น อ้อมกอดอบอุ่นที่คุ้นเคย กลิ่นกายหอมที่ฉันเคยชิน ฉันยังคงกอดไว้เหมือนกลัวว่าถ้าฉันปล่อยแล้วคนที่กำลังอยู่ในอ้อมกอดตอนนี้จะหายไป...ตลอดกาล...เฮื้อก!!
การเดินทาง....ความรัก....งั้นเหรอ
“...ก็ได้! ฉันจะลองดูสักตั้ง!!”
ฝากติดตามผลงานใหม่ล่าสุดนี้ด้วยนะคะ เป็นการแต่งเรื่องสั้นครั้งแรกเลย ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านและให้การสนับสนุนกันนะคะ
หากมีข้อผิดพลาดประการใด ต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ
เม้นให้กำลังใจหรือติชมกันได้นะคะ รออ่านอยู่น้าา
Guest
