ความนิ่ง เฉยชา จนกลายเป็นไร้ความรู้สึก… สำหรับบางคนก็ไม่ได้อยากเป็นแบบนั้น แต่จะทำยังไง ในเมื่อจิตใจมันไม่อยากรับรู้อะไรอีกต่อไป ไม่อยากรับรู้ ไม่อยากรู้สึก เพราะด้านชาจากความเจ็บปวด…
บางครั้งก็คิด
ทำไมคนเราต้องมีความรู้สึก… ดีใจ เสียใจ ยิ้ม ร้องไห้ หัวเราะ
หรือเจ็บปวด…
ถ้าไม่มีความรู้สึกอะไรเลยก็คงดี…
ไม่ต้องรับรู้สิ่งแย่ๆ ไม่ต้องมีอะไรมากระทบจิตใจเราได้
มันก็คงดี…
“เข้ามาหลบฝนข้างในสิ”
เสียงทุ้มเข้มที่เอ่ยออกมาทำให้ปลายฝนขมวดคิ้ว แล้วเบนสายตาไปยังป้ายที่ติดอยู่หน้าร้านอีกครั้ง
“แต่ร้านปิดอยู่”
“หึ” เขายกยิ้ม และหัวเราะเบาๆ
ฝ่ามือใหญ่หยิบป้ายหน้าร้านแล้วพลิกอีกทาง พร้อมกับนิ้วเรียวยาวชี้ให้ร่างบอบบางดูตัวหนังสือบนป้าย และเคาะสองที
“เปิดแล้ว ถ้าไม่อยากหนาวตายอยู่ตรงนี้ ก็เข้ามาก่อน”
คำเตือน! นิยายเรื่องนี้เหมาะสำหรับผู้อ่านอายุ 18 ปีขึ้นไป
*อาจมีเนื้อหาเกี่ยวกับความรุนแรง เรื่องเพศ และการใช้ภาษาที่ไม่เหมาะสม
**โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติพุทธศักราช 2557
ห้ามดัดแปลงบทความ คัดลอกและนำไปใช้บางส่วนและนำไปเผยแพร่ไม่ว่ากรณีใดๆทั้งสิ้นโดยไม่ได้รับอนุญาต
หากฝ่าฝืนมีบทลงโทษบัญญัติไว้สูงสุดตามกฎหมาย พระราชบัญญัติ 2537
Guest
