จะเปย์ทั้งทีแต่แพ้ของกิน...
โทรศัพท์มือถือวางอยู่ต่อหน้า มีทั้งหมดสามสี ตัวผมใช้สีดำ ส่วนอีกคนยังไม่รู้ว่าจะเอาสีอะไรเพราะมัวแต่สนใจอย่างอื่นมากกว่า
“พี่ธีร์ นั่นร้านขายขนม”
มือเล็กกระตุกแขนเสื้อผมยิกๆ ให้หันมอง ไม่ได้สนใจโทรศัพท์มือถือที่จะซื้อให้เลยสักนิด
“เลือกสีโทรศัพท์ก่อน”
ผมพยายามดึงความสนใจของเธอกลับมา แต่มือเล็กๆ ก็ยังกระตุกไม่หยุด ไม่พอยังจะลากให้ผมเดินตาม พอผมยื้อตัวไว้ก็จะเดินไปคนเดียวจนต้องดึงมือให้กลับมายืนที่เดิม
“จะเอาสีไหน” ผมถามแล้วหันมองเสี้ยวหน้าคนที่ไม่ได้สนใจอะไรผมเลยสักนิด
“จะเอาขนม”
คำตอบกับคำถามไปกันคนละทาง ยกมือกุมขมับได้คงทำไปแล้ว เสียงกลั้นหัวเราะจากพนักงานทำให้ผมส่ายหน้าให้คนเมิน
“สนใจพี่ก่อนแล้วเดี๋ยวพาไปซื้อ”
“งั้นเอาสีนี้ก็ได้ค่ะ”
ไม่ได้ตั้งใจเลือกเลยสักนิด แค่สองวินาทีที่เธอหันมองมือถือทั้งสามเครื่อง ปลายนิ้วเล็กก็จิ้มลงที่เครื่องสีชมพู ผมถอนหายใจ เหนื่อยใจกับการไม่สนใจของเธอซะจริง ทุกอย่างคงแพ้ขนมจริงๆ สินะ
.
.
.
Guest
