บทนำ
ในห้องๆหนึ่ง
“ เอ่ ทำไมชั้นมาอยู่ในห้องนี้ได้ล่ะ นี้มันที่ร.รเรานี้ เอ่ นั้นมัน ผ..ผู้ชายคนนั้นทำไมมาอยู่ในห้องนี้ล่ะ” ผู้ชายคนนั้นหันมามองผมแล้วอยู่ก็พูดคำๆนึ่ง
“เราได้เจอกันอีกแน่ เฮือก!!”
“ ติ้ดๆ ติ้ด” เสียงนาริกาปลุกที่ผมตั้งไว้
“งื้มๆ อะไรกันเช้าแล้วหรอ~” [ สวัสดีครับ ผม ซาโตะ โคมิวะ อายุ15 เรียนอยู่ โรงเรียน เมโตคุ นั้นก้อคือรงเรียน นานาชาติ]
“ซาโตะคุง!!! นี้มันสายแล้วนะยังไม่ลงมาทานข้าวอีกอีก!!!”
“คร้าฟๆจะไปเดี่ยวนี้ลงแหละ....” ผมรีบลุกขึ้นจากเตียงแล้วไปห้องน้ำทันที
1 ชั้วโมงผ่านไป
“ไปโรงเรียนแล้วนะคร้าฟ”ผมบอก แม่แล้วรีบ ใส่รองเท้าออกจากบ้าน
“ ปัง!!” ผมปิดประตูแล้วรีบเดินทันที
“ ตึก ตึก ตึก” ผมรีบเดินอย่างเร็ว เพื่อไม่ไห้สาย และผมก็คิดถึงเรื่องที่ฝันเมื่อคืน
“ เราฝันอะไรน่ะเมื่อ เช้า ที่ ห้องๆหนึ่งหรอ ผู้ชาย คนนั้นอยู่ในห้อง แล้วบอกว่า เราได้เจอกันแน่ มันคืออะไรว่ะ.”ผมคิดไปคิดมาอย่างสงสัย
“บรี้นๆ” อะไรกัน ผมหันไปมองตามเสียงแล้วก็พบประเด็นของเสียงทันที
“ซาโตะคุง!!ไปโรงเรียนด้วยกันไหม!!”[ชั้น โอมิวะ ซาราโตะ อยู่โรงเรียนเดี่ยวกับ ซาโตะคุงค่ะ] “ อรุณดิ์สวัส นะซาโตะคุง”
“ อื้ม”ผมตอบกลับแบบไม่สนใจ
“อะไรกันทำไมซาโตะคุงเย็นชากับเค้ากับชั้นอ้ะ ไม่ยอมๆ” แล้วเมื่อไหร่จะเลิกขับรถตามตูดชั้นเนี้ยฮ่ะ
“โอ้ะ ไม่ทันการล่ะ ไปก่อนนะซาโตะคุง เจอกันที่ โรงเรียนล่ะชั้นต้องไปลอกการบ้านของมิวะคุงก่อนนะ”ไปซักที
“ อื้ม~...”จ้อกแจ้กๆ
“ตึก ตึก ตึก”ผมเดินผ่านห้องๆหนึ่งที่มันถูกปิดตายมาก่อนที่ผมจะเข้า โรงเรียนนี้อีก
“ ห้องนี้ทำไมถึงปิดตายล่ะ เฮือก!! เย็นจัง ทำไมเวลาเดินผ่านห้องนี้ทีไรต้องรู้สึกหนาวเย็น และเศร้าด้วยล่ะ~”ผมมองไปที่ห้องพร้อมกับจะเอื้อมมือไปเปิด
“ กริ้งๆ แย่ล่ะ ต้องรีบไปแล้ว”
“ตึก ตึก ตึก”ผมเดินช้าๆ
“ แต่ว่าทำไมกัน”หันกลับไปมอง ...
“ปัง!!” คนหันมามองผมเหมือนผมเป็นจุดรวมสายตาทันที แต่ผมไม่สนแล้วรีบเดินไปนั้งที่ตัวเอง.
“เฮ้ยๆ ไอ้ซาโตะ วันนี้ไปร้านราเม็งกันเถอะนะๆๆ” ไอ้มิวะเพื่อนสนิทที่พอผมนั้งที่ มันก็รีบหันมาคุยกับผมทันที
“ โทดทีว่ะ มิวะ พอดีชั้นมธุระน่ะ”ผมตอบมันไปงั้นๆแต่ผมอยากรู้ว่าทำไมห้องนั้นมันต้องปิดตาย
. “โห่ อะไรว่ะ”มันตอบผมแบบผิดหวังที่ผทปฏิเสธมัน
“โทษทีนะ”ผมขอโทษมันที่ผมไม่ยอมไป
“ เออๆ ไม่เป็นไร ชวนคนอื่นก้อได้”มันรีบหันไปคุยกับคนอื่นทันที แหม่ เร็วซะจริงนะ
“ แต่ชั้นมีเรื่องจะถามว่ะ”ผมบอกมัน
“ ว่ามาสิ” มันตอบผมแบบไม่ค่อยสนใจ
“ ห้องนั้นน่ะ ที่ถูกปิดตาย มันเคยมีคนเข้าไปรึป่าวว่ะ” ผมเริ่มเปิดประเด็นทันทีพอมันถามแบบนั้น
“ อ่อ ห้องนั้นน่ะหรอ มีสิ เค้าว่ากันว่า มีคนๆหนึ่งเค้าไปเพื่อหาข้อสงสัยว่าทำไมห้องนั้นถึงปิดตาย และพอซักพัก ก้อได้ยินเสียง คนๆนั้น ที่เข้าไป บอกว่าช่วยด้วย!!! แต่แล้วคนๆนั้น ก้อไม่ได่กลับออกมาอีกเลย!!แต่ว่าแกจะถามไปทำไมว่ะ ป่าวไม่มีอะไรน่ะ อย่าบอกนะว่าแกจะเข้าไปน่ะ เห้ยไม่ได้นะ แกห้ามเข้าไปเลยนะเว้ย”มันถามผมด้วยความเป็นห่วง เมื่อผมถามแบบนั้น
“ เออรู้แล้วว่ะ”ผมตอบมันไปงั้นแหละ
หลังเลิกเรียน“เห้ยตกลงแกจะไม่ไปจริงๆ ไช่ไหมว่ะ”มันถามผมอีกครั้งด้วยความแน่ใจ
“ เออ”ผมก็ตอบแบบนั้นด้วยความแน่ใจเหมือนกัน
“เอองั้นพวกเราไปก่อนนะ” พอมันได้ยินผมแบบนั้น มันก็หันไปกลับเพื่อนทันที
“ อื้ม”
“ ปัง!!”
“ ตึก ตึก ตึก ตึก “ผมหันไปมองห้องที่ปิดตายแต่ก็ต้องตกใจทันที
“ กึก กึกๆ แอ้ด!!~”ที่อยู่ๆประตูเปิด เองได้ “ท..ทำไม!!” ผมสงสัยแล้วรีบเดินไปดูทันที ผมค่อยๆเดินเข้าไปในห้องนั้น ผมเองก็กลัวที่จะไม่ได้กลับมาเหมือนกันนะ “ เอ๋!!” ผมมองรอบๆห้อง ด้วยความสงสัย “
“เฮือก!!หนาว อะ.. เอ่ ผ..ผู้ชาย คนนั้น ที่เราฝันถึงนี้” ผมตกใจเมื่ออยู่ๆผมก็เจอคนที่ผมสงสัย “ ได้เจอกันอีกครั้งแล้วนะ” คนๆนั้นยิ้มด้วยความเยือกเย็นและน่ากลัวทันที “ น..นายคือไคร” ผมถามด้วยความกลัว “หึ !! อย่ารู้เลยนะ ที่ร็ๆคือ นายคือผู้ ถูกเลือก เดินตามชั้นมาสิ”
“ แอ้ด” ผมมองประตูที่อยู่มันก็เปิดเอง แล้วอยู๋ๆ ผู้ชายคนนั้นก็หันมาพูดกับผม
“เดิน เข้ามาสิ” ผู้ชายคนนั้นบอกผม
“ ทำไม ห้องนี้ถึงหนาวเย็น และ ทำไมมันถึงเศร้า ล่ะ” ผมถามด้วยความสงสัย แล้วผมก็ต้องตกใจเมื่อ พบกับคำตอบนั้น
“นี้คือทางเดิน แห่ง ความตาย!!ไงล่ะ 555” ผู้ชายคนนั้นตอบออกมาเสียงดังจน ทำไห้ผมกลัว
“น..นี้ นายจะพาชั้นไปไหนน่ะ เอ่ เเสงสว่าง” ผมสงสัยว่าในห้องนี้มีแสงสว่างด้วยหรอ ทั้งที่เดินมาตลอดทางยังเห็นแต่ความมืดอยู่เลย “ เดินเข้าไปหาแสงสว่างสิ แล้วนายจะรู้เองแต่ว่าถ้านายไม่ยอมเดินไปหาแสงสว่างนั้นนายจะพบจุดจบ เหมือนผู้ชายคนก่อน” ผู้ชายคนนั้นตอบผมเมื่อรู้ว่า ผมสงสัยอะไร กับสิ่งเขาตอบมา
“ แล้วนายจะไปไหนน่ะ” ผมถามเมื่ออยู่ เขาจะทิ้งผมแบบนี้เนี้ยนะ ผู้ชายคนนั้นตอบผมด้วยคำถามที่ทำไห้ผมสงสังไปอีก
“ ไปในที่ของชั้นไงล่ะ” ผมมองเมื่ออยู๋ๆเขาก็เดินเข้าไปในความมืดผมที่ตอนนี้กลัว เลย จะวิ่งไปคว้า แต่ผมก็กลับจับอะไรไม่ได้เลยนอกจากอากาศเท่านั้น ผมงงเมื่อเขาคนนั้นหายไปอย่างรวดเร็วทั้งที่เขาน่าจะเดินไปได้ไม่ไกล
“ทำไม”ผมรีบถอยหนีทันที
“แกรบ หึ้ อะ..อะไร” ผม ก้มไปมองแล้วก็ต้องตกตะลึง
“นี้มัน โครงกระดูกนี้ !!!” ผมรีบถอยห่างจากตรงนั้นทีด้วยความตกใจแต่ว่า ทำไมโครงกระดูกนี้ถึงใส่ชุดโรงเรียน เดียวกันกลับผมล่ะ
“มะ..ไม่จริง อ้ากก!!!~”ผมหันไปมองในความมืดที่คิดว่าเขาคนนั้นต้องได้ยินเสียง ผมแล้วต้องมาช่วยแน่ แต่ผมก็ต้องตกใจไปกว่านั้นเมื่อหันกลับมองก็เจอกับซากศพและโครงกระดูกไปหมด
“ ม..ม่ายยยยย!!”ผมรีบหันหลังวิ่งไปหาแสงสว่างทันทีที่ได้ยินเสียงหวยหวนนั้น
“ ส..แสบตา!!~” ผมรีบเอามือปิดตารเมื่อพบกลับแสงที่สว่างเกิน
ทางด้านผู้ชายคนนั้น
“หึ หึ นายคือผู้ที่ถูกท่านปีศาจ เลือกมา ข้าเลยต้องไปส่งเจ้าไห้ถึงฝั่งไงล่ะ หึไม่เหมือนกลับ ไอ้เด็กคนนั้น ที่ลั้นเข้ามาเอง มันก็ควรโดน เหล่า พวกซากศพกินแล้วล่ะ 5555”เขาพูดเมื่อ เขาส่งเด็กผู้ชายคนนั้นเสร็จตามที่ท่านปีศาจบอกแล้ว เสียงหัวเราะ ที่น่ากลัวดังไปทั่วห้องๆนั้นทันที
ไม่ค่อยหนุก ไช่ไหม พยายามเติม ที่แล้วนร่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา ช่วยติดตามหน่อยยยนร้าาาาาาาาาาาาาาาาา
Guest
