เปิดนิยายเรื่องแรกแต่ไม่แรกสุด เอ้ะยังไง
สวัสดีค่ะ(?) ถรุ้ย ไม่เอาไม่พิมพ์ค่ะ กระดากนิ้ว =..= นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นมาเพื่อบรรเทาอาการเครียดของเจ้าของบทความ (กูนี่แหละ -..-) แต่พอแต่งไปแต่งมา มีความคิดแทรกขึ้นมา แบบ เฮ้ย! เอาลงเว็บดีป่าววะ ฮั่นแน่ พอคิดได้งี้ก็ เอาลงเว็บแม่มเลย พอดีมันเครียดๆกับการฝึกงานด้วยก็เลยหาไรทำแก้เครียดอ่ะ ( #ตีแผ่ชีวิตมหาลัย ) ยังไงก็ฝากติดตามผลงานของกระผมด้วยนะครัช จุ๊บๆคนอ่าน
ปล.ตัวใหญ่ๆ เน้นๆ ขี้เกียจแต่งบล็อกแต่งภาพอิมเมจว่ะ ไม่เน้นความสวยงามเนอะ 5555+ เป็นการลงนิยายได้แบบส้นตีนมาก
คำเตือน
เนื่องจาก ไรท์คนนี้ หยาบได้กับทุกคน ใครจะติจะอะไรไม่ว่ากัน
แต่ถ้ามาหมาใส่นี่หมากลับแน่นอนครัช ไม่ชอบกด X ตรงมุมขวาบน
มาว่านิยายทุเรศนี่มีขึ้นครัช ไม่เงียบเมินเฉยเหมือนไรท์คนอื่นนะ
มีโต้กลับแน่นอน เพราะไรท์ถือว่าได้แนะนำแล้ว
ใครรับไม่ได้ให้ออกจากบล็อกนี้ไป ใครยังมาด่ามาหมานี่
ผมจะคิดซะว่าคุณมึงไม่เข้าใจภาษาคน จบครับ!!
"เมื่อผม ผม? ผมไหน เออ ผมนั่นแหละ - - มีเซนต์ในการมองเห็นในสิ่งที่คนอื่นมองไม่เห็น ต้องมาตกอับเพราะบริษัทของพ่อล่มจม ไหนจะเจอปีศาจจิ้งจอกตามรังควานอีก ชีวิตของผมจะมีอะไรแย่ยิ่งไปกว่านี้อีกมั้ยเนี่ย!!!!............."
........................................................................
นิยายเรื่องนี้ ไม่เคร่งเครียดนะครับ แต่งเอาฮา
Guest
