กลรักยัยดอกเหมย♡

"กลรักยัยดอกเหมย"

เหม่อลอยไป มองท้องฟ้า ที่กว้างไกล...

"เหมย.."

"เธอได้ยินไหม ว่าฉันรักเธอ เธอได้ยินไหม..ฉันขอโอกาสสักครั้งได้ไหม!"

ที่โรงเรียนมัธยมชื่อดังแห่งหนึ่งในต่างจังหวัด

'เด็กเอ๋ยเด็กดี~ต้องมีหน้าที่10อย่างด้วยกัน~ เด็กเอ๋ยเด็กดี~ต้องมีหน้าที่10อย่างด้วยกัน~ ...'

"ขอให้นักเรียนที่ยังนั่งอยู่มาเข้าแถวด้วยค่ะ"อาจารย์สาวเอ่ยประกาศหน้าเสาธง

'ตึ้ดดดด ตึ้ดดดด  ตึ้ดดๆ'

.

.

.

"ฮาโหล" "ตอนนี้แกอยู่ไหนเนี่ยยายเหมยเพื่อนๆเขารอแกอยู่คนเดียวเลยนะ..รีบๆมาเลย" "จ้าาาา...ก็รีบอยู่เนี่ยแต่รถฉันยังติดอยู่เลย"หญิงสาวบ่นอย่างรำคาญ

หลังจากคุยกันกับ'เพื่อนในกลุ่ม'ไปซักพักก็หันไปถามลุงคนขับรถ 'คุณลุง รถติดอยู่อีกนานไหมคะ' 'ก็คงสักพักนะครับคุณหนูเพราะติดรถที่จะเข้าห้างนะครับ' แม้คนถามดึงโทรศัพท์ออกห่างตัวแล้วก็ตามแต่ปลายสายก็ยังหูดีได้ยิน"แกรถติดอยู่หน้าห้างงง!!!"หญิงสาวเผอหลุดตะโกนเสียงดัง ทำให้หลายๆแถวนั้นหันมามองหญิงสาวหรือที่เพื่อนเรียกว่าณัณต้องรีบขอโทษขอโพย

"อะไรนะ!รถติดอยู่หน้าห้างเนี่ยนะ"ป้าแก่ในสุดในกลุ่มถามหลังจากให้เพื่อนสาวในกลุ่มโทรคุยกับเหมยเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้ว "ช่ายยย สงสัยติดพวกขับรถไปทำงานไม่ก้อคงติดรถคนที่ไปงาน'ลดกระหน่ำช็อปกระจาย'มั้ง'' คนตอบตอบอย่างคนมองโลกในแง่ดี

"วันนี้เป็นวันที่เราต้องนำเสนองานตอนเช้านะ"น้องเล็กสุดบอกอย่างเป็นกังวล"ไม่เป็นไรหลอกน่า"'คนตอบ'ก็ยังใจเย็นอยู่เหมือนเดิม..."ถ้ามาไม่ทันงานเราล่มนะยายศิ"ณัณเพื่อนสาวเอ่ยเตือน "รู้แล้ว..นั้นไงแม่ตัวดีมาแล้ว"คนบอกพูดไปพร้อมกับชี้ไปที่เหมยที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาวิ่งอย่างสุดกำลังเพื่อให้ทันเข้าแถว

"มาเส้นยาแดงผ่าแปดเลยนะแกเนี่ย"

เพื่อนสาวพลัดกันแซวบุคคลที่พึ่งมาใหม่อย่างต่อเนื่องก่อนที่พราวจะเตือนสาวๆเรื่องงานที่ต้องรับผิดชอบ "แกรีบเตรียมตัวนำเสนองาน อาจารย์เลยนะ"

"จร้าาาแม่คุณ"เหมยตอบอย่างทะเล้น

.

.

.

ณ ตึกเรียนชั้น3"ถ้าแกไม่ช่วย งานก็คงไม่สำเร็จ ต้องยกความดีความชอบให้แกเลย ปรบมือรัวๆให้น้องเหมยสุดสวยหน่อยเร็ว!"

"บ้า! สำเร็จเพราะเราช่วยกันต่างหาก" อยู่ๆเธอก็มีความรู้สึกเหมือนมีสายตามองมาที่เธอจากไกลๆ..

หันซ้าย-ขวาก็ไม่มี  พลันมองลงไป ที่สนามบอลโรงเรียนเธอก็พบ....

.

.

.

'ชายคนหนึ่ง'

ที่กำลังมองมาและประสานสายตากับเธอ

'คนที่เธอเคยรัก..และยังรักอยู่'

'แต่ไม่ใช่แฟน'

เธอหลบสายตานั้นด้วยความเขินอาย แก้มแดงจนถูกเพื่อนๆล้อ

'ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าเขาชอบเธอ เธอไม่ได้เข้าข้างตัวเองแต่พฤติกรรมของเขาต่างหากที่เป็นเครื่องยืนยันความคิดของเธอ'

'เขา'หรือธันวา เพื่อนชายสุดหล่อเรียนที่เดียวกันกับดอกเหมยมาหลายปีตั้งแต่ ป.1-ปัจจุบันอยู่ ม.2แล้วแต่ความรู้สึกที่มีต่อเธอยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลงแม้ระยะเวลาเปลี่ยนไปก็ตาม...

'เลิกเรียน'

"เรา2คนกลับก่อนนะ"

"กลับด้วย บ๊ายบาย ~เดี๋ยวพรุ่งนี้ไปหา.."

"เออ เดี๋ยวเจอกัน"

"ทีนี้เหลือเรา2แล้วนะลูกจัน"เหมยบอก

"ใช่ที่ไหนล่ะ"ธันพูดพร้อเดินออกมาจากด้านหลังเธอ

"หือ?"

"เธอต้องกลับกับฉัน และฉัน."

"ไม่ฉันจะรอคุณแม่มารับ"

"ใสเจียเสียใจ ฉันโทรบอกกับคุณน้าแล้วว่า เธอจะกลับกับฉัน"เขาตอบอย่างฉะฉาน

"งั้นฉันกลับกับลูกจัน"เธอตอบ

"เธอไม่สังเกตบ้างหรอว่าเพื่อนเธอหาย.."

"ห้ะ!"เธอหันไปก็พบว่าเพื่อนตัวดีของเธอหายไปจริงๆเสียแล้ว.

ธันวาเลยใช้จังหวะนี้รีบอุ้มเหมยราวกับเธอเป็นปุยนุ่นขึ้นรถที่จอดรออยู่ทันที เหมยพยายขัดขืนแต่เขาแรงเยอะกว่าเธอๆจึงทำอะไรไม่ได้

"ปล่อยชั้นนะ ปล่อยชั้น"เธอนึกเจ็บใจลูกจันตัวแสบที่หายหัวไปเสียได้ 'พรุ่งนี้ถ้าเจอนะยัยตััวดีจะเอาคืนเสียให้เข็ด'

พอเขาปล่อยเธอให้เธอนั่ง เธอจึงใช้จังหวะนี้ไปเปิดประตูอีกข้างแต่   ช้ากว่าเขาที่นั่งข้างเธอจับตัวเธอมานั่งบนตักแถมกอดอีกล็อคไว้ไม่ให้เธอไปไหน

ความอบอุ่นจากเขาแผ่ซ่านมาจากทางด้านหลังของเธอ มันให้ความอบอุ่นปลอดภัยจนทำให้เธอหัวใจหวั่นไหวไปเลยทีเดียว

"ถ้าเธอจะหนีชั้นอีก ชั้นจะ.."

"ชั้นจะอะไร"

"ชั้นจะจูบเธอ"  ธันวาบอกด้วยน้ำเสียงปกติ แต่ในใจทั้งแปลกใจและงงกับตัวเองที่พูดออกไปอย่างนั้น

"เอาสิหนีออกไปเลย!"

เขาปล่อยมือที่กอดเธอไว้เชิงบอกว่าปล่อยแล้วหนีสิ

พอเธอจะขยับเขาก็กอดเธอหมับ! แน่นยิ่งกว่าเดิมอีกและอยู่ๆเขาก็ประทับรอยจูบลงบนปากเธออย่างอ่อนหวาน นุ่มนวล อบอุ่นเละเนิ่นนาน...

'จูบแรกของเธอ'

'จูบแรกของเขา'

จูบแรกของ'เรา'สองคน

'เขาจูบเธอใช่! เธอไม่ได้ฝันเขาจูบเธอจริงๆ'

ใบหน้าของดอกเหมยตอนนี้แดงยิ่งกว่าลูกตำลึงเสียอีก

ตลอดเส้นทางเธอจึงเลือกหันมองออกไปดีกว่าที่จะให้ชายหนุ่มที่'ขโมยจูบแรก'ของเธอนั้นได้มองเห็นความเขินอายภายในแววตา

คืนนั้นเป็นคืนแรกของเดือนนี้ที่เหมยนั้นนอนไม่หลับเปรียบกับเธอนั้นกินกาแฟไปหลายแก้วแต่ผิดตรงไม่ใช่กาแฟที่ทำให้นอนไม่หลับ แต่เป็นจูบรสหวานของธันต่างหาก...

วันรุ่งขึ้น

'ติ้งต่อง..ติ้งต่องง'

.

.

.

"มาแล้วจ่ะ มาแล้ว"เธอตอบอย่างอิดโรย

"แกเป็นไรเนี่ย"ลูกจันถาม

"ดูจากเสียหน้าและแววตา  อดนอน เป็นไข้เสียด้วย!" พราวบอกและซึ่งเพื่อนในกลุ่มก็เห็นด้วย

"ที่จริงถ้าแกไม่ไหวไปพักก่อนก็ได้นะ"

"แค่นี้เองจิ้บๆ"

ความจริงแล้ววันนี้เธอนัดกับเพื่อนๆและกลุ่มของธันวามาทำงานที่บ้านเนื่องจากวันนี้เป็นวันหยุด

'ติ้งต่องงง ติ้งต่อง'

.

.

.

"เอ๊ะ! สงสัยพวกผู้ชายมาแล้วมั้ง"

"เธอไม่ต้องไปเลยนะเหมย ไปนอนพักเถอะ"ณัณเอ่ยด้วยความหวังดี แกมบังคับ

"เดี๋ยวให้สิก้าสุดน่ารักไปแทน"

เพื่อนๆที่เหลือต่างพูดพร้อมกันว่า

"โกหก!"

"ชิ"แล้วเดินออกไปเลย

"พวกเรามาเเว้ววว"

ยูเคนเพื่อนกลุ่มธันพูดอย่างทะเล้น

"เดียวชั้นไปเอาน้ำมาให้นะ"เหมยอาสา

"เเต่เหมยเธอต้องไปพักนะ"เพื่อนต่างเห็นพ้องกัน

แต่เธอก็เดินต่อไปเอาน้ำมาเสิร์ฟโดยไม่ฟังเสียงคัดค้านของเพื่อนๆ

ธันวาจึงตามไปช่วย

"โครม!!!"

"เหมย!....ทำไมตัวร้อนอย่างนี้ล่ะ"

"ไม่ได้การแล้ว.."ธันวาจึงอุ้มร่างไร้สติไปห้องนอนของเธอ

"พราวเธอไปเอาน้ำและผ้ามาหน่อยชั้นจะเช็ดตัวให้เหมย"

"ได้สิๆ"

พราวรีบวิ่งแจ้นนออกไปสักพัก

"มาแล้ว"แล้วรีบยื่นไปให้ธัน

พวกเพื่อนๆที่เหลือก็พากันทยอยออกจากห้องไปเพราะยังมีงานกลุ่มที่ยังต้องทำต่อ

ธันวาก็ยังเช็ดตัวให้เธออย่างนุ่มนวลโดยไม่ปลุกให้เธอต้องตื่น เพื่อให้เธอพัก

ธันวาปัดผมที่ปัดหน้าเธอให้อย่างแผ่วเบา จึงเผยให้เห็นพวงแก้มสีชมพู และปากอวบอิ่มของเธอมันช่างเย้ายวนให้เขาจูบเธอให้ได้

ความอดทนของเขาขาดผึ่ง! ธันวาเลยอดไม่ได้ที่จะจุมพิตตามแรงดึงดูดนัั้นอย่างยาวนานตามหัวใจเรียกร้อง 'รสมันช่างอ่อนหวานเหมือนสตอเบอร์รี่เสียจริง เจ้าแม่นางฟ้าของเขา'เขาสุภาพบุรุษพอที่จะไม่ล่วงเกินเธอมากไปกว่านี้..

โดยเขาไม่รู้ตัวว่ามีคนมาแอบดูเขาและเธออยู่ที่น่าประตู

พวกสาวๆที่แอบดูอยู่ มองกันอย่างดีใจที่เพื่อนรักของพวกเธอมีคนรักมาดูแลเอาใจใส่ขนาดนี้เห็นดังนั้นจึงพากันเดินออกมาจากห้องเพื่อที่จะได้ไม่รบกวนทั้งสองอีก

'รสจูบนั้น ช่างหอมหวานเสียจริง'

"เหมย"

'หือ..'

"ยัยเหมยตื่นๆ

'เอ๊ะ!ใครเรียกฉัน'

"คุณดอกเหมย...ตื่นได้แล้ว"

"ตื่นแล้วๆ..หาวววว"

"นอนขี้เซาอีกแล้ว"เพื่อนๆพากันบ่น

"พวกเราจะออกไปหาซื้อของขวัญให้น้องเทคที่จะมีงานในสัปดาห์หน้ากันไปไหม"

"อื้มก็ดีเหมือนกัน รอฉันอาบน้ำก่อนแปปหนึง"

"คนเป็นไข้เขาให้เช็ดตัวเอาไม่ให้อาบน้ำนะ"น้องเล็กบอกตามประสาลูกคุณหมอ

ณัณรีบแทรกขึ้นมาทันที

"ใครว่าล่ะ"

พูดเสร็จก็เอามือไปอังหน้าผากของเหมย

"เห็นไหมล่ะ'ยา'เขาดีจริง"

เธอยิ้มอย่างมีเลศนัยให้กับเพื่อน  คนอื่นๆพลอยพยักหน้าเห็นด้วย

"ยา?"

"ก้ออออ.."

"ก้ออะไร"

"จูบรสหวานเมื่อคืนไงล่ะ"

"จูบ?"

'ห้ะ! แสดงว่าจูบเป็นเรื่องจริง!หรอเนี่ย เธอไม่ได้ฝัน'

"จุ๊บๆๆๆๆๆ 555"เพื่อนพากันล้อเหมยอย่างต่อเนื่อง

ทำให้เจ้าตัวต้องรีบวิ่งเข้าห้องน้ำไปอย่างเขินอาย

เธอเลือกที่จะไม่ไปเลือกหาของขวัญกับเพื่อนไม่งั้นโดนล้อตายเลย...

"กริ้งงง กริ้งง!"

.

.

.

"สว้สดีค่ะ ดอกเหมยพูดสายค่ะ"

"ยัยเหมย อาจารย์ให้แกมาโรงเรียน พวกเรามารอเธอแล้วนะ"ปลายสายบอก

"ให้ไปทำอะไรที่โรงเรียนอ่ะ?"

"เอ่อ....พวกเขาก็ไม่รู้เหมือนกัน แหะๆ"

"รีบๆมาเลยนะแก แค่นี้แหละบาย"

.

.

.

"มาแล้วๆ เอ๊ะ!"หันไปเห็นป้าย

'ถึง เหมย เดินตามป้ายไป'

"เดินตามป้ายหรอ? อืม..นั่นไง"

'ยิ่งรู้จัก เธอก็ยิ่งน่ารัก...

เดินต่อไปทางซ้าย'

"ทางซ้าย.."

.

.

'ฉันอยากให้เธอยิ้ม^_^...เดินตรงมา'

.

.

.

'อยากบอกเธอว่า ฉันรักเธอ'

.

.

.

บริเวณโต๊ะม้าหินอ่อนและต้นไม้ถูกตกแต่งไปด้วยดอกไม้กลิ่นหอม

"ไม่มีป้ายแล้วนี่?"

อยู่ก็มีคนปาจรวดกระดาษมา

'แกะมาสิ'

"ช่วยหันมาด้านหลัังของเธอ..ตรงที่ฉันยืนอยู่ หรอ?"เธอหันไป...

"ธันวา"

"เหมยฉะ..ฉันระ.รักเธอนะ"

"ห้ะ!

อะไรเนี่ย"อยู่ๆแก้มเธอก็แดง

"เธอได้ยินไหม ว่าฉันรักเธอ เธอได้ยินไหม..ฉันขอโอกาสสักครั้งได้ไหม!"

"เป็นแฟนกับชั้นนะ"สีหน้าของเขาเชิงขอร้อง

'ตึกตัก ตึกตัก'

ในบรรยากาศที่เงียบสงบได้ยินแต่หัวใจสองดวงที่มีความรู้สึกเดียวกัน

เธอพยักหน้าช้า อย่างเขินๆ

"ไชโย"เขาเข้าแก้มซ้ายแก้ขวาเธอจนแทบช้ำ

"ชั้นจะพยายามทำให้เธอไม่ต้องเสียใจเพราะชั้นอีก ชั้นสัญญา"

เพื่อนๆที่แอบดูอยู่พากันดีใจ

"ทำไมพี่ไม่รักแพร.."คนมาใหม่ถามด้วยน้ำตานองหน้า

"พี่เหมยมีดีกว่าหนูตรงไหน"

"เหมยเป็นคนน่ารัก ที่สำคัญพี่รักเขา"

"และเรา2คนรักกัน"

'20ปีผ่านไป'

เรื่องราวต่างๆเปลี่ยนแปลงไปมาก..

เพื่อนๆในกลุ่มเช่นพราวก็กำลังตั้งท้องคนที่2  ส่วนศิก็กำลังจะเข้างานวิวาห์กับแฟนหนุุ่ม  แต่จันและณัณยังไม่มีแฟนจึงให้เป็นเพื่อนเจ้าสาว ส่วนเธอก็มีพยานรักตัวน้อยของเธอกับธัน เธอและเขาแต่งงานกัน5ปีแล้วแต่ความรักที่มีให้กันไม่น้อยลงไปเลย

'เราจะรักกันนิรันดร์'

เรื่องจริงความรักของทั้งคู่จะลงเอยอย่างไรก็ไม่มีใครรู้ อาจจะไม่เหมือนในนิยาย อาจจะหมดรักกันก็ได้ แล้วแต่ ' พรหมลิขิต' แล้วแต่บุญกรรมที่ทำร่วมกันมา

-จบบริบูรณ์-

อย่าลืมคอมเม้นน้าดีไม่ดีอย่างไรจะได้นำมาปรับปรุง ขอบคุณค่ะ