กระซิบรัก วิวาห์อสูร (ตีพิมพ์กับสำนักพิมพ์สไปซ์ มีวางแผงที่เซเว่นแล้ว)

อะไรก็ไม่น่าตกใจเท่ากับว่าร่างสูงพลิกขึ้นคร่อมหล่อน ปลายนิ้วแข็งแรงเกี่ยวชายกระโปรงหล่อนให้ร่นขึ้นมาอยู่เหนือหน้าท้องแบนราบ จากนั้นริมฝีปากร้อนผ่าวก็ประพรมจูบตามซอกคอหอมกรุ่น ขณะที่นิ้วลูบไล้ไปตามผิวนวลเนื้อแถวท้อง…ขาอ่อน ก่อนวกมาจับทรวงอกอวบหยุ่นบีบเคล้นหนักหน่วง

“อะ…ตาบ้า ทำอะไรของคุณ” มือเล็กพยายามดันศีรษะเขาให้ออกห่าง แต่ยิ่งดัน เขากลับยิ่งซุก…ซุกที่ซอกคอแล้วลามมาที่หน้าอก ปากก็พร่ำพูดว่า

“พิซซ่าจ๋า คุณหอม คุณหวานไปทั้งตัว ขอผมเป็นของคุณนะ”

ตอนแรกหล่อนก็เผลอหวั่นไหวไปบ้าง แต่พอได้ยินชื่อ‘พิซซ่า’ อารมณ์หวามก็ปลิวหายไปจนสิ้น หลงเหลือเพียงความไม่พอใจที่ถูกระบายผ่านทางลูกถีบที่มีเรี่ยวแรงมหาศาล

พลั่ก !

แรงถีบครั้งนี้ทำให้ชายหนุ่มถึงกับกระเด็นตกจากเตียงเสียงดังสนั่นเพราะเขาเป็นคนร่างสูงใหญ่

โครม !

ตามด้วยเสียงอุทานที่แสดงออกชัดถึงความเจ็บระคนตกใจ

“โอ๊ย !!”

พิไลวรรณดีดตัวลุกขึ้นยืนบนเตียงค้ำหัวเขา ชี้หน้าเขาอย่างไม่หวั่นเกรง

“คนอะไร หื่นกระทั่งตอนหลับ อย่าคิดว่าสาวไทยใจง่ายนะ โดยเฉพาะสาวไทยอย่างพิไลวรรณคนนี้…เป็นกุลสตรีที่น่ายกย่อง ไม่มีทางยอมให้คนอย่างคุณมาฉวยโอกาสได้ง่ายๆหรอกนะจะบอกให้”

“เอ่อ…” เบ็คกระพริบตาปริบๆ ยังคงนอนแอ้งแม้งอยู่บนพื้นที่เก่า มือข้างหนึ่งยกขึ้นมาจับต้นคอด้านหลังของตัวเองอย่างงงๆ ขณะที่หญิงสาวรีบจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย

“คุณทำอะไรผม ผมถึงตกจากเตียงแบบนี้” เขาถามด้วยสีหน้าเหรอหรา

“ก็คุณละเมอมาปล้ำฉัน ฉันก็ถีบเข้าให้น่ะสิ”

“ใจร้าย” เบ็คตัดพ้อ “คุณทำร้ายแม้กระทั่งคนที่กำลังหลับอย่างมีความสุข”

“คุณมีความสุข แต่ฉันมีความทุกข์ย่ะ !” หญิงสาวสวนกลับเสียงเขียว “คุณหน้าไม่อายเลย คิดจะรังแกผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างฉัน”

“คุณต่างหากที่แย่ รังแกแม้กระทั่งคนกำลังหลับอย่างผม” เขาเถียงด้วยสีหน้าบึ้งตึง ลุกขึ้นยืนแล้วบิดกายไปมาเพื่อขับไล่ความเมื่อยขบ แล้ววาดขาขึ้นเตียงมานอนต่อ เล่นเอาหญิงสาวถึงกับอ้าปากค้าง

“นี่ยังคิดจะมานอนเตียงเดียวกับฉันอีกเหรอ”

“ก็ผมง่วง…” ชายหนุ่มอุทรณ์ แต่หล่อนไม่เห็นใจ เพราะนิ้วเรียวชี้ไปที่ประตูห้อง

“ออกไปนอนห้องอื่น”

“เดิมทีห้องนี้เป็นห้องที่ผมอยู่มาตั้งแต่แรก คุณไม่มีสิทธิ์ไล่นะ”

“งั้นฉันไปเอง” พูดพลางหอบหมอนขึ้นมาแนบอกแล้วจะลงจากเตียง แต่ถูกมือใหญ่ยึดต้นแขนไว้เสียก่อน

“ไม่ได้…ผมไม่อนุญาตให้คุณไปนอนที่ไหน ผมไม่กล้าให้คุณอยู่ห่างสายตาหรอก จะบอกให้”

“เอ๊ะ…ฉันเองก็ไม่ไว้ใจที่จะนอนเตียงเดียวกับคุณเหมือนกันนะ”

“ผมสัญญา” เบ็คถอนหายใจยืดยาว ก่อนเสริมต่ออีกว่า “ผมเหนื่อยมาก คงไม่ละเมออีกแล้วล่ะ”

“ถ้าคุณละเมอจะปล้ำฉันอีก ฉันจะเอาโคมไฟฟาดหัวคุณจริงๆด้วย” หญิงสาวขู่เสียงเข้ม และนั่นก็ทำให้เขาถึงกับหน้ามุ่ย

“คร้าบ…ตามสบายเลย จะตีหัวผมจนสลบเลยก็ได้ ถ้าผมล่วงเกินคุณอีก”

เมื่อเขาลงทุนสัญญาเช่นนั้น พิไลวรรณจึงเริ่มเบาใจ หล่อนเอาหมอนข้างใบยาวมาคั่นกลางไว้เพื่อแบ่งเขตแล้วบอกเขาว่า

“ห้ามล้ำเส้นเด็ดขาดนะ ไม่งั้นฉันจะเอาเลือดหัวคุณออก”

“เออน่า” เขารับคำด้วยท่าทางรำคาญ ล้มตัวนอนแล้วพลิกหันหลังให้หล่อน ขณะที่หญิงสาวก็ทิ้งตัวลงนอนบ้างโดยไม่ยอมปิดไฟเพราะหวาดระแวงกลัวเขาจะฉวยโอกาสในช่วงห้องมืดๆอีก

สักพัก พิไลวรรณก็หลับอย่างง่ายดาย ขณะที่เบ็คกลับตาสว่าง ข่มตาหลับไม่ลง ตาคู่คมเหล่มองไปทางหญิงสาวเล็กน้อยก่อนจะบ่นอุบอิบ

“ให้ตายเถอะ…อุตส่าห์แกล้งละเมอ ดันโดนถีบซะโครมใหญ่ ฤทธิ์เยอะจริงนะแม่คุณ ผู้หญิงอะไร…อันตรายชะมัด !”