No independent women ไม่มีอิสระในผู้หญิงคนนั้น

ปฐมบท

“อีกแล้วเหรอ ???” เสียงของผู้หญิงหน้าสวยคนหนึ่งดังขึ้นมาด้วยความสงสัยที่เพื่อนของเธอมาขอความช่วยเหลือ

“ขอร้องหล่ะช่วยทีน้า” คนพูดประนบมือเหนือหัวขอร้องอย่างแรงเพราะต้องการที่จะให้เธอพาไปร้านเบเกอรี่ราคาแพงที่มักจะในในวันสุดสัปดาห์หรือวันที่ว่างและอยากไป

นิคกี้ หญิงสาวที่มักจะมีหน้าตาเบื่อโลกเงียบๆ ตามแบบฉบับคุณหนูที่เกิดมาในตะกูลชั้นสูงด้วยความที่โดนฝึกฝนมามากจึงทำให้เธอเบื่อที่จะทำอะไรหลายๆอย่างไปเลย

“แล้วก็มาบ่นว่าอ้วนอีก” เธอทำหน้าเบื่อที่เพื่อนคนสนิทแสนปากมากของเธอมักจะชวนไปหากินของเพิ่มเนื้อหนังมังสาแล้วก็มาบ่นกับขนาดที่ตัวเองทำลงไป

“โถ่ววว นิคคคค พาไปหน่อยน้า พลีสสสสส แล้วคราวนี้จะไม่บ่นเลยน้า” เธออ้อนนิคเหมือนเด็กน้อยขอขนมแม่จึงทำให้นิคใจอ่อนและใจดีด้วยตลอด

โคลสตี้ เพื่อนสนิทจอมป่วนของนิคที่คอยหาแต่เรื่องสนุกมาอัพเดตเสมอ มักจะพูดมากเป็นประจำ เธอเคยไปดวนโอ้ยอาจารย์หญิงคนหนึ่งจนได้เรื่องด้วยจนนิคต้องเข้าไปเคลียร์ให้เลยแหล่ะ

“จะไปก็รีบไปไม่อยากอยู่นอกบ้านนาน” เธอเป็นคุณหนูคนหนึ่งที่ไม่มีเรียนพิเศษอะไร ไม่มีข้ออ้าง แต่เธอมักจะบอกตรงๆว่า ไป หรือ ไม่ไป มากกว่าการอ้างว่า ‘เย็นนี้เรามีเรียนเปียโนต้องเรียนบัลเล่’  เธอมักจะเบื่อกับคำพวกนี้ที่พวกคุณหนูในห้องพูดเพื่อเล่นตัวหรืออะไรต่างๆ นาๆ ที่แสนจะน่าเบื่อมากเธอจึงเลือกที่จะบอกตรงๆ มากว่ามาอ้อมค้อมและพูดอะไร บ้าๆ บอๆ จนออกทะเลไปไกลแสนไกล

“เย้ ๆ !!!” ท่าทางดีใจของโคลสไม่ได้ต่างไปจากตอนเด็กเลยสักนิดจนบางทีรุ่นน้องที่หน้าแก่กว่ายังนึกว่าเธอเป็นเด็กจนทักว่าน้องเลย

“ไปกัน ๆ เดี๋ยวร้านเต็มก่อน” โคลสทั้งพูดทั้งกอดแขนนิค ‘ลาก’ไปที่ร้านถึงจะพูดแบบนั้นแต่จริงๆ แล้วนิคโทร.ไปจองที่นั่งตั้งแต่ช่วงบ่ายแล้วเพราะเห็นว่าโคลสมองขนมบ่อยเธอจึงเดาออกว่าโคลสต้องอยากกินมากแน่ๆ จนมาชวนเธอ

“ทำตัวเป็นเด็กไปได้” นิคส่ายหน้าเอือมๆ ก่อนจะเดินไปที่ร้านเบเกอรี่ร้านประจำที่มักจะไป เธอรู้อยู่แล้วว่าใครแอบมองเธอกับเพื่อนอยู่

‘จะทำแบบนี้ไปได้สักกี่น้ำกัน’ เธอคิดในใจ

เธอรู้ดีอยู่แล้วว่าคุณหญิงแม่ผู้โอบอ้อมอารีกับคุณพ่อผู้ใจดี สำหรับคนอื่นมักจะส่งคนมาดูการกระทำของเธอทุกวันเช้าจรดเย็น เป็นสิ่งหนึ่งที่เธอเกลียดมากอย่างหนึ่ง

‘แกไม่จำเป็นต้องมีเพื่อน’

‘แกต้องสืบทอดตะกูลของฉันและฉันจะหาคนที่จะมาดูแลแกตลอดไปหลังจากแกเรียนจบ’

นี่คือสิ่งที่เธอเจอและอยู่กับมันมาตั้งแต่เด็ก เธอไม่เคยมีอิสระ ไม่เคยมีเพื่อนจนมาเจอกับโคลสตี้ เธอต้องคอยรับสิ่งที่พวกผู้ใหญ่ทำกับพวกพี่ชายของเธอไม่ได้ตลอดเวลา แล้วเธอจะสามารถอยู่อย่างมีความสุขได้ไหม? นั่งเป็นสิ่งที่เธอเคยคิดแต่ตอนนี้คำนั้นมันได้หายไปแล้ว ตั้งแต่มีโคลสเข้ามาโผล่และคอยปั่นป่วนเธอ

‘เพื่อนแค่คนเดียวทำไมฉันจะรักษาและปกป้องไม่ได้กัน’ นั่นคือคำมั่นที่เธอสัญญากับตัวเองไว้ตั้งแต่มีเพื่อนคนแรกตั้งแต่เกิดมา

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

หวังว่าทุกคนจะชอบนะค้าาาาาาา ปล.ไม่ใช่เลสเบี้ยนนะจ๊