พี่เลี้ยงสุดโหด...

บทนำ

“สวัสดีค่ะ...นี่คิระลูกชายของฉันเองคะ อายุ 17 ปี^^” นั่นคือเสียงแม่ของผมเองครับ...เรื่องมันยังไงน่ะหรอคือพ่อกับแม่ผมหย่าร้างกัน...พ่อไปอยู่กับภรรยาใหม่ที่อิตาลีส่วนผมก็ได้มาอยู่กับแม่ที่ญี่ปุ่นนี่ล่ะครับ และคนที่อยู่ข้างน่าของพวกเราก็คือคุณเซนโจพ่อเลี้ยงใหม่ของผมเอง เขาทำงานเป็นนักธุรกิจชั้นแนวหน้าของญี่ปุ่นเลยล่ะครับ

“ครับ...และนี่ก็ลูกชายของผม ทัตซึยะ อายุ 26ปี ครับ” พ่อเลี้ยงผมไม่ว่าเปล่าเขาได้พาลูกชายเขามาแนะนำตัวด้วย...อ่ะ!เขาดูหล่อมากดวงตาของเขาคมเฉียบดุจปีศาจจมูกโด่งคมผิวค้ำเล็กน้อย...แต่ดูเหมือนเขาจะไม่พอใจกับพวกเราเท่าไรนัก ผมดูก็รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ก็คงประมาณอย่างว่า ‘ไอพวกเหลือขอ’ อะไรอย่างงี้อ่ะนะ แต่ผมก็ไม่อยากจะสนใจเขาเท่าไรนักหลอก...เอาเถอะต่างคนต่างอยู่และกันเนอะ

“เอาของเข้าบ้านก่อนเถอะครับ...เดี๋ยวผมพาไปดูห้องนอนนะ” คุณเซนโจพ่อเลี้ยงของผมได้พาแม่ผมไปดูห้องนอนทันทีที่คนใช้เอาของไปเก็บ ผมก็เดินตามพวกท่านไปติดๆโดยที่เดินสวนกับพี่ทัตซึยะแล้วผมก็ต้องสะดุดกับคำพูดของเขาแค่คำคำเดียวว่า ‘ไอ้ลูกกระหลี่’ ผมหันมองคนที่เดินสวนกันอย่างไม่เข้าใจคำพูดนั้น แต่มันกลับทำให้ผมยิ่งมองน่าเขาไม่ติดมันก็คงจะจริงที่เขาพูดนั่นล่ะมั้ง ผมมองทัตซึยะที่เดินออกจากบ้านไปอย่างไม่เข้าใจก่อนที่ผมจะเดินไปหาแม่ของผมที่อยู่บนชั้นสองของบ้าน

“คิระลูกนอนห้องทัตซึยะ นะลูก”  ผมเดินมาถึงน่าห้องของแม่ไม่กี่ก้าวคุณเซนโจก็เอยขึ้นมาทันที

“อะไรนะครับ?”

“ลูกนอนห้องทัตซึยะนะเพราะห้องอื่นๆมันเป็นห้องทำงานหมดน่ะคงไม่ขัดข้องนะ”

“ครับ ^^’’  ตายๆๆๆชีวิตผมคงไม่สงบสุขแน่ๆเชื่อผมสิจะไงดีล่ะเฮ้อ...ผมคงต้องทำบุญครั้งใหญ่แน่ๆ เฮ้อ...ผมได้ถือเสื้อผ้าของผมเข้าห้องของทัตซึยะทันทีแต่เมื่อผมเปิดประตูเข้าไปก็ต้องถึงกับเข่าทรุดทันที่ นี่!!!มันห้องคนจริงๆใช่มั้ยสภาพห้องของเขาน่ะมันยิ่งกว่ารังหนูส่ะอีกทั้งขวดไวน์เสื้อผ้าที่กระจัดกระจายเต็มไปหมดและเตียงนอนทั้งสองเตียงนั้นที่มีแต่...แต่หนังสือโป๊...ให้ตายสิกลิ่นห้องนี่เหม็นเป็นบ้า...เอาว่ะ!! 10นาที ห้องนี้จะไม่ใช่ห้องรังหนูเด็ดขาด!จากนั้นผมก็ได้ลงไปของอุปกรณ์ทำความสะอาดกับแม่บ้านที่อยู่ในห้องครัวทันทีจากนั้นผมก็ได้ลงมือทำความสะอาดห้องที่แสนจะสกปรกอย่างไม่รอช้า

10 นาทีเป๊ะห้องนอนนี่วิ้งๆเลยล่ะคิๆ...ฝีมือยังไม่ตกเลยจริงๆ พอเสร็จภาระกิจแล้วผมก็รีบเอาอุปกรณ์ลงไปเก็บที่เดิมทันที

“อ้าว...คุณหนูคิระทำอะไรหรอค่ะ” พอผมเอาของมาเก็บก็เจอกับป้าแก่ๆคนนึ่งถือตะกร้าผักที่ยืนยิ้มให้ผมอยู่อย่างบริสุทธิ์

“ผมเอาอุปกรณ์มาเก็บน่ะครับ...คุณป้าไม่ต้องเรียกผมว่าคุณหนูก็ได้...เรียกผมว่าคิระเถอะครับ” ผมไม่ว่าเปล่ารีบช่วยคุณป้าถือตะกร้าผักทันที

“ไม่ได้หรอกคะ..คุณท่านสั่งก็ต้องเป็นคำสั่งคะ”

“อ่าครับ...แล้วคุณป้าจะทำอะไรหรอครับให้ผมช่วยดีกว่า..เรื่องอาหารผมถนัดมากเลยล่ะ” ผมอวดฝีมือทันทีที่เข้ามาในห้องครัว คุณป้าเขาก็คงจะเกรงใจยังไงก็ไม่รู้แต่พอเห็นผมเริ่มจับอุปกรณ์ครัวคุณป้าก็ไม่ได้ห้ามอะไรผมได้แต่ยืนยิ้มแล้วคอยช่วยเป็นลูกมือให้ผมอย่างไม่มีใครขัดข้อง

“คุณหนูนี่เก่งจริงๆเลยนะคะ...อาหารที่คุณหนูทำอร่อยมาเลยนะคะใครสอนคุณหนูทำหรอค่ะ” พอเสร็จนั้นคุณป้าก็ถามผมหลังจากที่ชิมอาหารฝีมือผมเข้าไป

“555+ คุณพ่อน่ะครับ เพราะท่านเป็นเชฟเลยสอนผมทำอาหารตั้งแต่เด็กๆน่ะครับ” ผมไม่ว่าเปล่าได้ช่วยป้าจัดโต๊ะอาหารก่อนจะเรียกทุกคนมาทานอาหารเย็นกัน แต่ในขนาดที่ผมจะเดินไปหยิบจานนั้น ’ทัตซึยะ’ เขาได้เดินมาปัดถ้วยแกงที่ผมทำไว้อย่างไม่เป็นชิ้นดี

เพล้ง!!!

“โสโครก!!ไอลูกกระหลี่” ทัตซึยะไม่ว่าเขาได้เทอาหารที่ผมทำทิ้งทั้งหมดอย่าไม่ใยดีแม้แต่น้อย

“ทำอะไรนะครับพี่ทัตซึยะ...นั่นมันของกินนะครับ” ผมมองคนตรงน่าอย่างไม่เข้าใจ

“ใครพี่มึง...ของเศษสวะพันธุ์นี้กูไม่กินมันหลอก!!พวกในครัวน่ะเอาอาหารมาให้ที่ห้องใหม่ด้วย!!อ้อ...แล้วทำใหม่ด้วยล่ะ!!”

“อะไรกันทัตซึยะ!!นั่นมันของกินมั้ย!!” ในขนาดที่ทัตซึยะจะได้เดินหนีนั้นคุณเซนโจก็ได้เดินลงมาอย่างหัวเสีย

“ทำไม...ก็ผมไม่ชอบนิ”

“ทัตซึยะ!!!”

“อยู่กับผู้หญิงร่านๆของพ่อไปเถอะ...อย่ามายุ่งกับผม...”

เพี้ย!! ผมตกใจกับเหตุการณ์ตรงน่าอย่างมากเพราะตอนนี้ใบน่าคมของพี่ทัตซึยะได้หันไปตามแรงตบของคุณเซนโจจนเลือดซิบที่มุมปากของเขา

“เออ...ไม่เป็นไรครับคุณเซนโจ...ด...เดี๋ยวผมทำใหม่ก็ได้ครับ” ผมพยายามทำให้สถานการณ์ตอนนี้ให้อยู่ในโหมดความสงบให้ได้...แต่ผมก็ต้องสะดุ้งกับสายตาของพี่ทัตซึยะก่อนที่เขาจะรีบเดินขึ้นไปบนห้องอย่างหัวเสีย ผมพยายามมองพี่ทัตซึยะแต่ก็โดนคุณเซนโจให้ไปทานอาหารเย็นอย่างขัดไม่ได้....ตอนนี้คุณเซนโจได้พาแม่ผมไปข้างนอกโดยทิ้งคำพูดเล็กๆว่า ‘แม่จะกลับพรุ่งนี้เช้านะ’ แค่นั้นแหละ...เฮ้อ...ให้ตายสิวันนี้ผมเหนื่อยมากเลย...ขอไปอาบน้ำดีกว่า แต่ในขนาดที่ผมช่วยคุณป้าล้านจานเสร็จก็รีบขึ้นห้องไปทันทีและไม่รอช้า

แอ๊ด...แต่เมื่อผมเปิดประตูเข้ามาก็พบกับทัตซึยะที่นอนอ่านหนังสืออยู่เตียงอย่างไม่สนใจอะไรเลย...แต่เมื่อผมเดินเข้าไปภายในห้องนั้นก็กลับทำให้ผมก้าวเดินไปไหนไม่ได้เพราะถูกเขามองมาอย่างเลือดเย็น แต่นั่นก็ไม่ทำให้ผมรู้สึกกลัวเท่าไรหนักหนอก(มั้งนะ) ผมไม่สนใจสายตาคู่นั้นผมได้เดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเดินเข้าห้องน้ำอย่างเลือดเย็นเหมือนกัน....

“เฮ้อ...พระเจ้าจงคุ้มครองผมด้วยเถิด...” อาบน้ำดีกว่า ว้าว...ห้องน้ำคนรวยนี่มันสุดยอดเลย...แถมน้ำก็เย็นสุดๆไปเลย...แต่ว่า...ที่นี่ก็ใหญ่ดีแหะทั้งบ้านทั้งห้องต่างๆเฮ้อ...รีบๆเสร็จแล้วไปนอนดีกว่า ผมลุกขึ้นจากอ่างน้ำเพื่อไปหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วตรงดิ่งไปที่ประตูทันที....

กึก!ๆ “เอ๊ะ!?” ผมพยายามบิดลูกบิดอย่างเอาเป็นเอาตายแต่มันกลับเปิดไม่ออก...อ...อะไรกันหรือผมโดนแกล้ง ต้องเป็นทัตซึยะแน่ๆ

ปังๆๆ “เปิดให้ผมเดี๋ยวนี้นะพี่ทัตซึยะ!!”

“หึ...เปิดให้มึงก้ไม่สนุกล่ะสิ..อ้อนนะเป็นมั้ย...”  แต่สิ่งที่ผมจะได้กลับมากลายเป็นเสียงที่เลือดเย็นแล้วโหดร้ายที่สุด

“ได้โปรด...ปล่อยผมไปเถอะครับ!!ให้ผมทำอะไรก็ได้แต่อย่าขังผมไว้แบบนี้เลยครับผมขอร้อง” ผมไม่ชอบเลยที่จะอยู่ในสภาพแบบนี้ ผมกลัว...

“หืม...ถ้ากูสั่งมึงก็จะทำว่างั้น!!”

“ค...ครับผมจะทำ” ผมได้แต่ยืนมองประตูบานข้างน่าอย่างมีหวัง...แล้วผมก็ไม่รู้ตัวเลยว่าคำพูดของผมจะส่งผมอะไรกับผมบ้างแต่จะทำไงได้ล่ะผมต้องทำนิ

“อมให้กูส่ะ!!!” ห...ห๋า..เมื่อสินคำพูดของทัตซึยะผมก็เริ่มขยับตัวไม่ได้เลย...อะไรกันเขาเกิดบ้าอะไรขึ้นมา ค...ใครจะไปทำกันไอเรื่องพันธ์นั้น

“ไม่!!!!ผมจะไม่ยอมทำไอเรื่องสกปรกแบบนั้นแน่!!!”

“ดี!!!อวดเก่งดีนี่....งั้นมึงก็อยู่ที่แบบนั้นทั้งคืนแล้วกัน....!!!!”  อ๊ะ...พอสิ้นเสียงทัตซึยะไฟในห้องน้ำก็ดับ ถ...แถบเครื่องทำอากาศก็ดับอีก...ล..แล้วผมจะหายใจได้หรอ...ล..แล้วจะทำไงดีล่ะ ม...แม่ครับ พ...พ่อครับผมกลัว ผมกลัว ผ...ผมไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว...ผมเริ่มหายใจติดขัดเหมือนจะขาดอากาศเข้าไปทุกที ทำไงดีแต่ผมไม่อยากทำเรื่องแบบนั้นด้วยสิ จะทำไงดีผมจะทำไงดีไม่ได้ผมจะออกไปไม่ได้...ผมจะทำไงดี...จากนั้นภาพครั้งสุดท้ายของผมก็จางห่างหายไปอย่างช้าๆ.....