ไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อยบังคับกันอยู่ได้…
ใช่! คิรากรเป็นเพียงพี่ชายของเพื่อนสนิท ที่จู่ๆ ก็เข้ามาป้วนเปี้ยนใกล้ๆ เธอ แถมยังบงการ บีบบังคับ ทำตัวเป็นผู้ปกครองเธออีกคน นี่เขาต้องการอะไรจากเธอ... เขมจิราก็ยังไม่มั่นใจนัก
แล้วอาการที่เรียกว่า หวง นี่เล่า เขาหวงเธอแบบน้องสาว หรือว่า...
โอ๊ย! เธอไม่อยากจะคิดแล้ว ยิ่งคิดยิ่งใจสั่น ยิ่งคิดยิ่งฝันถึงเขาจนไม่สามารถเอาใบหน้าหล่อๆ ของพี่ชายเพื่อนออกไปจากความรู้สึกได้เลย!
ไม่นะ! เธอไม่ได้คิดถึงเธอ ไม่ได้หวั่นไหวสักหน่อย....
......................................
"นี่คุณ" เขมจิราหันหน้าไปมองชายหนุ่มอย่างเอาเรื่อง
"พี่เสือ...ไม่ใช่คุณเรียกใหม่"
เขมจิราเมินหน้าหนีไปทางกระจกรถ ไม่รู้ว่าทำไมเธอต้องมาเจอกับผู้ชายคนนี้ด้วยก็ไม่รู้
จากรถแล่นด้วยความเร็วคิรากรก็เหยียบเบรค จนศีรษะของ เขมจิราเกือบชนกับคอนโทรลรถ ดีนะเธอคาดเข็มขัดนิรภัยเอาไว้ ไม่อย่างนั้นหน้าคงทิ่มไปแล้ว แต่ก็ไม่วายร้องออกมาเสียงดังลั่นด้วยความตกใจ
"ว้ายยย!!! "
"ทำอะไรของคุณเนี่ย...!! " เขมจิราหันหน้าไปต่อว่าชายหนุ่มทันที
"พี่บอกว่าให้เรียกยังไง"
"นี่เขมไม่ใช่น้องสาวของคุณนะ จะสั่งให้ทำโน่นทำนี่อะไรนักหนา"
ตาคมจ้องมองใบหน้าของหญิงสาวเมื่อได้ยินคำพูดฟังแล้วไม่รื่นหูออกมาจากปากจิ้มลิ้มนั่น
"เอาเลย เอาที่สบายใจ...ถ้าไม่อยากเรียกว่าพี่ก็ไม่เรียก อยู่กันอย่างนี้นี่แหละไม่ต้องกลับแล้วบ้านน่ะ"
เขมจิราหันซ้ายหันขวามองไปทางไหนก็มืดสนิท แถมทางยังเปลี่ยวอีกต่างหาก จะกลับเองก็คงไม่มีแท็กซี่ผ่านมาแน่นอน ระยะทางก็ไม่ใช่จะใกล้ ๆ
เฮ้อ! มันจะอะไรกันนักกันหนาเนี่ย เขมจิราหันหน้าไปมองผู้ชายที่นั่งจ้องหน้าเธอไม่ยอมละสายตาไปไหน
"ค่ะ พี่เสือ"