*คำเตือน/
*นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อความบันเทิง ตัวละคร สถานที่และเหตุการณ์ไม่มีอยู่จริง
*มิได้เจตนาดัดแปลงเนื้อหาเดิมของนิยายปรมาจารย์ลัทธิมาร
*เนื้อเรื่องในนิยายมิได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับนิยายเรื่องปรมารย์ลัทธิมาร
*ห้ามดัดแปลงหรือนำไปเผยแพร่แอบอ้างว่าเป็นผลงานตน
"อาเฉิง เจ้าเป็นอะไรไป" เจ๋ออู๋จวินเร่งฝีเท้าตามร่างบางที่กำลังก้าวหนีไปอย่างว่องไว
"เจ้าจะตามข้ามาทำไม!!"แส้จื่อเตี้ยนมีประกายไฟฟ้าหมุนวนตามอารมณ์ผู้เป็นเจ้าของ
"เจ้าเป็นอะไร วิ่งหนีมาทำไม" เจ๋ออู๋จวินถามอย่างไม่เข้าใจ มือหนารีบฉุดข้อมือประมุขเจียงไว้กลัวว่าเจียงเฉิงจะรีบวิ่งหนีไป
"เจ้ารู้ตัวมั้ยซีเฉิน เจ้าฉลาดไปซะแทบทุกเรื่อง แต่เรื่องบางเรื่องเจ้าโง่งมยิ่งนัก!!" ผลักร่างสูงออกไปพ้นทางแล้วเร่งหนีหายลับไป
"ข้าผิดหรือ?" ทิ้งให้เจ๋ออู๋จวินคนโง่งมยืนงงอยู่เยี่ยงนั้น
.
.
"พี่รอง ข้าทำนี่มาให้ ท่านชอบมิใช่หรือ"ซุปน้ำแกงในถ้วยสีสดส่งกลิ่นหอม
"ขอบใจเจ้ามาก อาเหยา"ยิ้มอย่างพอใจแล้วหยิบช้อนมาตักทาน
"ซีเฉิ.."
"ได้ข่าวว่า ท่านจะเดินทางกลับกูซูหรือพี่รอง"จินกวงเหยาถาม เปิดบทสนทนาตัดหน้าเจียงเฉิง
"ข้าจะกลับไปเยี่ยมเยียนวั่งจี ไม่เจอกันนาน"หลานซีเฉิน ยกยิ้มเมื่อนึกถึงน้องสะใภ้แสนซนที่แม้นจะตั้งครรภ์อยู่แต่ก็ยังซุกซนให้ฟูจวินของตนปวดหัวไม่เว้นวัน
"ข้าว่า.."ประมุขเจียงเปิดปาก..
"ไปครั้งนี้ รอรับขวัญหลานเลยจะดีกว่า"อาเหยายิ้ม พูดอย่างนุ่มนวล มือบางคีบอาหารวางลงในถ้วยข้าวของพี่รองของตน
"ก็ดีเหมือนกัน"ยิ้มอ่อนโยนแล้วตั้งหน้าตั้งตารับประทานอาหารต่อ
ปึ้ง!!
มือเรียวของประมุขเจียงกระทบโต๊ะไม้ดังก้องห้องดวงตากลมฉายแววโทสะอย่างเห็นได้ชัด
.
.
"เจียงเฉิงเจ้าเป็นอะไร"เว่ยอิงไถ่ถามน้องชายอย่างห่วงใย
"ข้า..อึก.."เจียงเฉิงมิตอบกลับหันหนีไปอาเจียนลงหน้าต่างแทน
"อาการเจ้าเช่นนี้ เหมือนตอนที่ข้าเริ่มตั้งครรภ์ใหม่ๆ หรือว่า.. เจ้าจะตั้งครรภ์!! ข้ากำลงจะมีหลานเพิ่มแล้ว!! แล้วนี่พี่เขยข้ารู้หรือยัง!"
"เขามิสนใจหรอก"ใบหน้าซีดเซียวหม่นหมองลงเมื่อนึกได้ถึงพ่อของลูกในครรภ์
"ทำไมเล่า หรือว่า..พี่เขยข้ามีคนอื่น!!"
เหมือนจะเดาถูก เพราะยิ่งเว่ยอิงพูด น้องชายบุญธรรมก็ยิ่งก้มหน้าลงเรื่อยๆ จนแทบจะมุดโต๊ะ
"ไม่จริงน่า!!? เจ๋ออู๋จวินเนี่ยนะ!! ข้าต้องไปคุยกับเขาให้รู้ความ!!"
.
.
.
Guest
