กลลิขิต

พายุเดินโซเซเข้ามาในบ้านพักตากอากาศที่ไม่ได้มานานขณะที่ฝนกำลังตกหนัก ความร้อนรุ่มจากกายทวีขึ้นทุกขณะจนพายุตาพร่าจากความต้องการที่ทวีขึ้นเรื่อยๆ เขาไม่คิดเลยว่าผู้หญิงคนนั้นจะกล้าวางยาเขา ทางเดียวที่เขาจะหลุดพ้นจากความทรมานนี้คือต้องมีผู้หญิงสักคนมาช่วยปลดเปลื้องความทรมานนี้และผู้หญิงปริศนาที่กำลังสนิทในบ้านของเขาเธอคือคนเดียวที่จะช่วยเขาได้

พายุค่อยๆยื่นมือที่สั่นเทาไปที่ตัวหญิงสาวไอร้อนจากตัวเจ้าหล่อนทำพายุแทบควบคุมตัวเองไว้ไม่อยู่ สติที่ยังพอเหลืออยู่สั่งให้เขารีบเอามือออกจากตัวหญิงสาว พายุหันหน้าไปทางอื่นเพื่อระงับสติอารมณ์แต่ร่างกายของเขาที่กำลังจะระเบิดเพราะความต้องการทำให้สติที่เหลืออยู่น้อยนิดขาดลง พายุหันกลับมามองหญิงสาวปริศนาที่ยังคงหลับสนิทบนโซฟาก่อนจะช้อนร่างเธอขึ้นมา ตรงไปยังห้องนอนเขาค่อยๆวางเธอลงพิจารณาใบหน้านวล มือหนาของพายุค่อยๆลูบไล้ตามร่างกายที่ร้อนผ่าวของแพรชมพูอย่างเสน่หาพายุไม่รอช้าเขาก้มลงสูดความหอมจากซอกคอของแพรชมพูอย่างหื่นกระหายทั้งๆที่เขาพยายามควบคุมตัวเองแล้ว แต่ฤทธิ์ยาทำให้พายุไม่อาจหยุดความต้องการที่มีได้เขาปลดปล่อยความต้องการทั้งหมดไปกับหญิงสาวปริศนา ครั้งแล้วครั้งเล่าที่เขาไล้จุมพิตไปตามเรือนร่างเปลือยเปล่าของแพรชมพูอย่างแผ่วเบาเพื่อไม่ให้เกิดร่องรอยบอบช้ำ ก่อนจะค่อยๆเบียดกายแนบชิดจนแพรชมพูสะดุ้งไปทั้งตัวเขาค่อยๆเร่งจังหวะรักปลดปล่อยความต้องการทั้งหมดใส่หญิงสาวจนพอใจ หลังคลื่นเสน่หาสงบลง พายุที่หอบหายใจถี่ก็รีบผละออกจากร่างหญิงสาวทันที และตอนนี้สติเขาก็กลับมาสมบูรณ์อีกครั้งเขามองหญิงสาวที่เขาเผลอย่ำยีด้วยความรู้สึกผิด 

"ไม่ว่าเธอจะเป็นใครก็ตามฉันขอโทษที่ทำต่ำๆกับเธอ พายุสังเกตหน้าตาผิวพรรณของหญิงสาวก็รู้ว่าเธอคงไม่ใช่หลานตายายชาวบ้านสองคนนั้นแน่ หากเธอตื่นขึ้นมาเจอตัวเองในสภาพนี้เธอคงร้องไห้โวยวาย เขาจะให้เรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นไม่ได้ พายุจัดการเช็ดตัวทำความสะอาดร่างกายจนไม่เหลือร่องรอยใดๆก่อนจะแต่งตัวให้แพรชมพูตามเดิมและพาเธอไปนอนที่โซฟาตามเดิม"ขอโทษนะสาวน้อยถ้าเธอไม่รู้อะไรเลยจะเป็นผลดีกับตัวเธอเองมากกว่า"พายุห่มผ้าให้เธอแล้วรีบออกไปทันทีก่อนที่ก่อนที่ใครจะมารับรู้เรื่องอัปยศนี้