อันนา

คิน…

ผู้ชายที่มีนาฬิกาข้อมือเงินอยู่ที่ข้อมือขวาบนใบหน้าที่มีไรหนวดแต่ไร้เคราใส่ชุดนักศึกษาและมีเนกไทที่เป็นสัญลักษณ์ช่างและดวงตาสีนิลที่กำลังยืนสูบบุหรี่ในบ้านเธออีกแล้ว…

อันนา.

“เหม็นจังคิน" เธอเดินผ่านโซฟากลางบ้านที่มีผู้ชายที่ขึ้นชื่อเพื่อนพี่ชายนั่งอยู่

“คินเพิ่งสูบบุหรี่มานะอันนา” เขาตอบด้วยน้ำเสียงที่ไม่คิดอะไรก็เขานั่งทำงานนานๆมันเบื่อต้องหาอะไรระบายสักนิดก็ยังดี

“มึงไปสูบมาเหรอคิน” วินที่เป็นพี่ชายอันนาเอ่ยขึ้นเมื่อเดินออกจากห้องครัว

“อือ” เขาก็ยังคงตอบด้วยเสียงที่ไม่เดือดร้อนอะไร

“สัส” วินบอกด้วยน้ำเสียงขุ่นเคืองเพราะถึงเขาจะสูบบุหรี่เหมือนกันแต่เพื่อนเขาก็ไม่ควรสูบต่อหน้าน้องสาวเขาแบบนี้

“ให้กูดูดปากน้องมึงแทนไหมล่ะ” ใช่ว่าคินจะปล่อยให้วินต่อว่าเขาฝ่ายเดียวเพราะเขาก็ไม่ใช่ผู้ชายที่พูดเพราะสักเท่าไหร่ แต่ใช่ว่าเขาจะปากเสียอย่างเดียวนิสัยเขาก็ไม่ดี…สักเท่าไหร่รวมถึงตอนนี้ที่เขากำลังจูบปากอันนาอยู่

“เหี้ย!”เสียงตะคอกดังทั้งบ้านพร้อมแรงที่วินพยายามแยกร่างคินให้ออกห่างจากอันนา แต่เพื่อนเขาไม่ยอมนี่สิ

“ฮึก”เสียงเล็กดังลอดออกจากปากอันนาที่กำลังรวบสติอยู่ด้วยความตกใจ ถึงนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่คินจูบอันนาแต่นี่ก็คือครั้งแรกที่คินจูบเธอต่อหน้าพี่ชายเธอแบบนี้ แต่ไม่ทันคินจะเอ่ยปากบอกอะไรสักอย่างวินก็ยกมือขึ้นโบกหัวคินด้วยความโกรธ

“มึงระวังอันนามึงให้ดี กูจะพาหนี...” คินหันมองวินและพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังจนคนฟังต้องปวดหัวตามไป และก่อนที่คินจะเดินออกจากบ้านวินเขาก็ไม่ลืมที่จะก้มหอมแก้มอันนาก่อนจากไป

“อันนาพี่ว่าเรามีเรื่องต้องคุยกันนะ”

“คือพี่วินอันนาไม่รู้เรื่องอะไรเลยนะคะ”ฟิ้ววว อันนาวิ่งขึ้นไปบนห้องด้วยท่าทีกระตือรือร้น

“เพื่อนก็เฮงซวยน้องยังมาเด๋ออีก ”

.

.

.