มหากาฬอาถรรพ์ป่าดงพญาไฟ ภาค 3 บัวหิมะพระมาลัย

มหากาฬอาถรรพ์ป่าดงพญาไฟ ภาค 3

บัวหิมะพระมาลัย

ตอนที่ 1

หลังจากที่ผมเอง ได้ผ่านพ้นอุปสรรคต่างๆ ที่มากมายมาแล้ว ทุกอย่างในชีวิตของผมนั้น ก็เริ่มที่จะลงตัว และมีความสุขอย่างเห็นได้ชัด มหาลัยนั้นก็ได้ก่อสร้างจนแล้วเสร็จ ซึ่งเป็นมหาวิทยาลัยสงฆ์ ที่หมู่บ้านของผมนั้น จึงมีความสุขกันมากขึ้น เพราะได้ใกล้ชิดกับพระพุทธศาสนากันมากยิ่งขึ้น หลายๆอย่างในหมู่บ้านเริ่มที่จะเปลี่ยนแปลงไป ความเจริญต่างๆเริ่มกระจายตัวเข้า ทำให้ชาวบ้านมีรายได้มากขึ้น แต่ผมเองก็ยังคงยึดอาชีพล่าสัตว์ เป็นอาชีพเสริม และทำไร่ไถนาเป็นอาชีพหลัก เพื่อเลี้ยงชีพตัวเองและครอบครัว ส่วนไอ้นพเองนั้น มันก็มาเยี่ยมผมอยู่เรื่อยๆ เพราะบางครั้งมันเองก็ชอบที่จะให้ผมพาเข้าป่าไปล่าสัตว์ ในบริเวณใกล้ๆบ้าน ซึ่งถ้าหากจะให้ผมเองเข้าไปในป่าอาถรรพ์อีกแล้วล่ะก็ ผมเองคงจะไม่เข้าไปอย่างแน่นอน และที่ผมเองมีความสุขมากกว่านั้นก็คือ อีกไม่กี่เดือนผมเองจะได้มีไอ้ตัวเล็ก เข้ามาเป็นสมาชิกใหม่ในครอบครัวเสียที หลายๆคนต่างมีความสุข ผมเองนั้นได้ใส่ใจดูแลแก้วเป็นอย่างดี เพราะผมเองนั้นห่วงเธอและลูกในท้องเป็นอย่างมาก แต่โชคชะตาของผมนั้น ยังไม่โชคดีเสมอไป ความโชคร้ายหลายๆอย่างกำลังรอที่จะตอบสนองผมเข้ามา ด้วยเหตุของป่าอาถรรพ์นี้นี่เอง ผมเองกำลังที่จะต้องชดใช้กรรมของผมอย่างแสนสาหัส ด้วยเหตุที่ผมเองนั้นได้ทำพลาดอะไรบางอย่างลงไป อย่างรู้เท่าไม่ถึงการณ์ เวลาเดินทางผ่านชีวิตผมไปเรื่อยๆ จนมาถึงวันหนึ่งวันที่ผมเองเริ่มจะได้ชดใช้กรรมของผมแล้ว

เมื่อเวลานั้นมาถึง หัวใจของผมนั้นแทบที่จะแตกสลายลงไปในทันที ด้วยเหตุที่แก้วเองต้องมาล้มป่วยอย่างกระทันหัน และอาการนั้นไม่มีทีท่าที่จะดีขึ้นเลย อาการของเธอนั้นนักหนาเสียจนต้องนอนเป็นเจ้าหญิงนิทรา หมอแผนปัจจุบันก็ไม่สามารถรักษาอาการของเธอได้ และหาสาเหตุที่เธอเองต้องล้มป่วยยังไม่เจอ ชีวิตของผมเริ่มเปลี่ยนไป ผมเองต้องเข้าออกโรงพยาบาลไม่เว้นวัน หัวใจของผมแทบจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ เมื่อหมอใหญ่ที่โรงพยาบาลบอกผมออกมา ว่าให้ทำใจไว้บ้างนะ การพูดออกมาจากปากของหมอ ทำให้ผมเองนั้นต้องนั่งก้มหน้าร้องให้ อยู่บ่อยครั้ง นี่ผมเองจะต้องเสียลูกเมียไปแล้วใช่ไหม ทำไมโชคชะตาของผมถึงได้โหดร้ายกับชีวิตของผมนัก ผมเองในตอนนี้ไม่มีแรงกำลังใจที่จะทำอะไรต่อไป ร่างกายเริ่มผ่ายผอม เนื่องจากผมเองไม่อยากที่จะกินข้าวกินปลา ในหัวของผมนั้น พยายามคิดหาทางรักษาให้กับแก้วและลูกของผมอยู่ตลอดเวลา

ผมเองไม่สามารถทำใจได้จริงๆ หากผมเองต้องเสียทั้งลูกและเมียของผมไป สายๆของวันหนึ่ง หลวงพี่กลได้มาหาผมที่บ้าน หลวงพี่นั้นได้ยินข่าว ว่าแก้วไม่สบาย ท่านเองจึงเดินทางมาหาผม เพื่อไถ่ถามถึงอาการของแก้ว เพราะท่านเองก็เป็นห่วงแก้ว ไม่ต่างอะไรจากผม

แขก อาการของแก้ว เป็นอย่างไรบ้าง หลวงพี่ได้ยินมา ก็อดเป็นห่วงไม่ได้ เสียงของหลวงพี่กล ไถ่ถามอาการของแก้วกับผมออกมา

ผมเองยกมือไหว้ท่าน พร้อมกับเล่าถึงอาการของแก้ว ด้วยสีหน้าและแววตาเศร้าโศก พร้อมกับน้ำตาของผมที่ไหลรินออกมาตลอดเวลา

สิ้นเสียงที่ผมเองเล่าอาการของแก้ว ให้หลวงพี่ฟัง หลวงพี่เอง ก็ถอนหายใจออกมาในทันที

อืม... หลวงพี่คิดไว้แล้วว่ามันต้องเป็นอย่างนี้ เสียงของหลวงพี่กล พูดบอกผมออกมา

ยังไงครับหลวงพี่ หลวงพี่รู้อะไรมารึครับ หากมีหนทางรักษาแก้วไหม หลวงพี่ช่วยบอกผมทีครับ ในตอนนี้ผมเองกับหมอ ก็หมดหนทาง มืดแปดด้านกันหมดแล้วครับ เสียงของผมเองบอกหลวงพี่ออกมาทั้งน้ำตา

พอมีทางแก้อยู่ หลังจากที่หลวงพี่ได้ยินข่าว หลวงพี่เองก็รีบนั่งทางในดูทันที โยมแก้วเองต้องคำสาปของนางอัปสร ที่คอยปกปักรักษา รูปปั้นพระศิวะอยู่ ด้วยเหตุที่เราเองเข้าไปหยิบต้องรูปปั้นนั้น แรงอาถรรพ์คำสาปแช่งจึงตกมาอยู่ที่แก้วและลูกเรา เสียงของหลวงพี่บอกผมออกมา

ผมเองเมื่อได้ยินที่หลวงพี่บอก จึงรีบถามท่านกลับไปในทันที

ผมจะต้องทำอย่างไรบ้างครับหลวงพี่ พอมีทางช่วยแก้วกับลูกผมได้ไหมครับ เสียงของผมถามหลวงพี่กลออกมา

เราเองจะต้องกลับเข้าไปในถ้ำแห่งนั้นอีกที จะมีรูปปั้นพระมาลัยที่ถือดอกบัวหิมะอยู่ ให้เอาดอกบัวหิมะนั้นกลับมา และต้มให้แก้วกิน ทุกๆอย่างก็จะดีขึ้นเอง และแก้วก็จะฟื้นขึ้นเป็นปกติ แต่ต้องให้ไวหน่อยนะ ช้าไปอาจจะสายเกินไป เพราะแก้วเองจะแย่ไปกว่านี้ เสียงของหลวงพี่กลบอกผมออกมา

สิ้นเสียงของหลวงพี่ ผมเองจึงรีบขอตัวลา เพื่อมาหาแก้วที่โรงพยาบาล และหลังจากนั้นผมเองจะกลับมาที่บ้าน เพื่อเตรียมข้าวของเข้าป่า กลับเข้าไปในป่าอาถรรพ์เพื่อหาบัวหิมะกลับมารักษาลูกเมียในทันที

ในช่วงบ่ายผมเองได้เดินทางมาหาแก้ว ที่นอนพักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล แก้วเองในตอนนี้ได้กลายเป็นเจ้าหญิงนิทราไปเสียแล้ว หมอที่โรงพยาบาลต้องให้อาหารทางสายยาง เพื่อประคองรักษาชีวิตของเธอและลูกไว้ ผมเองบอกลาเธอด้วยน้ำตา ในขณะที่เธอเองยังคงนอนหลับ ไม่สามารถรับรู้เรื่องราวต่างๆ ของโลกภายนอกได้

แก้ว พี่มีทางรักษาแก้วกับลูกแล้ว รอพี่หน่อยนะ อย่าพึ่งเป็นอะไรไปนะ พี่รักแก้วพี่รักลูกมากนะ ของให้แก้วรู้ไว้ พี่จะรีบกลับมา เพื่อเอายามารักษาแก้วนะ รอพี่หน่อยนะ ถ้อยคำของผมที่พูดออกมากับแก้ว ในขณะที่เธอเองยังคงนอนหลับไม่รู้เรื่อง น้ำตาของผมไหลออกมาตลอดเวลา ที่ได้พูดคุยกับเธออยู่ข้างๆเตียงนอน สิ้นเสียงที่ผมบอกแก้วออกมา ผมเองก้มลงลูบหัวเธอเบาๆ และหอมแก้มของเธอ เพื่อเป็นการสั่งลาและให้แก้วเองรับรู้ว่าผมนั้นรักเธอและลูกมากแค่ไหน สิ้นเสียงที่ผมพูดบอกแก้ว ผมเองเดินทางกลับบ้าน ในทันที เพื่อมาเตรียมข้าวของเข้าป่าอาถรรพ์ใน สาเหตุต้นเรื่องทั้งหมด มันมาจากผมนั้นนั่นเอง หากผมเองไม่เข้าไปหารูปปั้นพระศิวะ แก้วเองคงจะไม่มาล้มป่วยเสียอย่างนี้ ผมเองโทษความผิดนี้ให้ใครไม่ได้เลย มีเพียงแต่ผมเท่านั้น ที่ทำผิดพลาดไปอย่างไม่รู้ตัว และผมเองจะต้องแก้ไขปัญหานี้อย่างเร่งด่วน หากนานไป

มากกว่านี้ ผมเองคงจะต้องเสียลูกเมียผมไปอย่างแน่นอน