ตอนที่ 1
บทนำ
เวลา 19.45 น.
ซ่าา ซ่าาา ซ่าาาาา ! ! !
'' ฝนอะไรมาตกหน้าร้อนยังงี้เนี่ย -0- บางทีประเทศไทยควรยกเลิกที่ว่าตัวเองมีสามฤดูนะ -- '' ฉันบ่นพึมพำอยู่คนเดียว ก็ใครบอกให้ฝนมันมาตกตอนฉันกำลังจะกลับบ้านล่ะ ฮึ่ม!!!!
พลั่กกกกกก ก ก ก ก ก !!!!!!
'' โอ้ย ย! '' อยู่ดีๆ ก็มีตัวอะไรไม่รู้มาชนฉัน เข้าอย่างจัง ไม่ใช่สิ ถ้าจะพูดให้ถูกเหมือนมันวิ่งผ่านตัวฉันไปเลยต่างหากล่ะ
'' พั่บ พั่บ '' เหมือนฉันได้ยินเสียงปัดเสื้อผ้าจากใครสักคน อ้าววว เมื่อกี้ที่ชนฉันเป็นคนหรอกหรอ นึกว่าควายถึกที่ไหนหลุดคอกหนีทำหมันมาซะอีก
'' ฮู่ว์~ พวกมนุษย์น่าโง่ เกะกะสิ้นดี '' คงจะเป็นเสียงบ่นพึมพำของมนุษย์ควายถึกสินะ โถ่วว พ่อเทพบุตรก็จะไม่ใช่คนเหมือนกันนั่นหรอจ๊ะ หรือเป็นควายหลุดคอกมาจริงๆ หึ!! ฉันได้แค่คิดในใจ เพราะขืนพูดออกไป มีหวังคงได้โดนขวิดแน่ๆ -.,-
'' ใช่ ฉันเป็นเทพบุตร ไม่ใช่คนและไม่ใช่ควาย มีอะไรสงสัยอีกไหม? '' น้ำเสียงเย็นชาแบบนั้นทำให้รู้สึกเหมือนโดนน้ำแข็งสาดใส่หน้าเข้าเต็มๆ แล้วนี่เขารู้ได้ยังไงว่าฉันคิดแบบนั้น แต่ชั่งเถอะชนกันขนาดนี้แต่คำขอโทษไม่มีสักคำ มันจะเกินไปแล้วนะ ยังงี้ต้อง . . .!!!
'' นี่นาย!!! '' ฉันคว้าไหล่เขาไว้พร้อมกับกระชากแขนเสื้อของเขาอย่างแรง
'' อย่ามาแตะต้องตัวฉัน!! ''
เปรี้ยงงงง!! เปรี้ยงงงงงงงง!! เปรี้ยงงงงงงงงง!!!!!
'' ไม่ ไม่นะ ฉันไม่ต้องการได้ยินเสียงนี้ '' ความมึนงงเริ่มครอบงำหัวสมองฉัน แล้วหลังจากนั้นโลกก็มืดไปหมด
'' เฮ้ย...!!! '' เขาร้องด้วยเสียงตกใจ หวังว่าเขาจะช่วยฉันนะ ขอร้อง ขอร้องล่ะ ช่วยฉันที..... . .
...................
'' มนุษย์สมัยนี้กินอะไรเป็นอาหารเนี่ย ทำไมตัวถึงหนักได้ขนาดนี้ กินหมูเข้าไปทั้งตัวแบบไม่เคี้ยวหรือไง -0- '' ดูเผินๆ ก็ตัวเล็กอยู่หรอก แต่น้ำหนักขนาดนี้มันเกินไปจริงๆ คงเป็นอย่างที่ท่านตาบอกไว้ว่ามนุษย์ดูกันแค่ภายนอกไม่ได้ ฉันเชื่อแล้ว เชื่อสนิทใจเลยล่ะ -__-
Guest
