"ทำไมชีวิตต้องยากขนาดนี้?"
ผมเฝ้าถามตัวเองอยู่หลายครั้ง แต่ทว่าไม่เคยได้คำตอบที่น่าพอใจเลย
เพราะผมมันเป็นแค่ไอ้โง่ ...ไอ้โง่ที่เอาแต่โทษโชคชะตา
ผมไม่ใช่คนสมบูรณ์แบบ ...ออกจะห่างไกลจากคำนั้นด้วยซ้ำ
สิ่งที่ผมทำมีแต่เรื่องผิดพลาด เต็มไปด้วยความล้มเหลว
ไม่รู้ว่าควรทำอะไร...
อาจเหมือนหลายๆคน
แต่สิ่งที่ผมรู้คือ ผมต้องก้าวเดินต่อ ไปในทางที่ 'ผม' เป็นผู้กำหนดเอง
"ถ้าเชื่อใจตัวเองไม่ได้ จะต้องทำยังไง?"
โฟ
แม้ผมจะห่วยแตก แต่มันจำเป็นที่ต้องรับบทนำในชีวิตของตัวเอง
เต้
เพื่อนคนเดียวของผม ถ้าไม่มีเต้...ก็คงไม่รู้จะยิ้มไปเพื่อใคร
ทัน
แม้จะรู้สึกผิด แต่ผมหยุดคิดถึงเธอไม่ได้
ไอ
เธอคือดวงอาทิตย์ :)
WRITER'S TALK
สวัสดีจ้า ทุกคนนน ^0^
ออกตัวก่อนว่าไรท์แต่งแนวนี้เป็นเรื่องแรก แล้วก็เป็นเรื่องทีไรท์ลองอะไรใหม่ๆเยอะมาก
เป็นเรื่องแรกที่ลงในธัญวลัยด้วยล่ะ ฮูเร่! >
จริงๆ ไรท์มักจะแต่งแนวแฟนตาซี แต่มันอยากลองอะไรใหม่ๆ
ประจวบเหมาะกับการที่ไรท์หันมาชอบอ่านแนวจิตวิทยา สืบสวนสอบสวน ไม่ค่อยปลื้มปริ่มกับแฟนตาซีเท่าเมื่อก่อน
แถมอ่านก็ตั้งเยอะ(มาก) เลยอยากกลั่นกรองเป็นเรื่องราวของตัวเองให้คนอื่นได้อ่านบ้าง
แต่เรื่องนี้คงเป็นเหมือนแค่มุมมมองชีวิตคนคนนึง แถมเป็นคนที่ไม่ค่อยได้ความ ไม่ได้นิสัยเป็นพระเอกจ๋า
ตั้งใจให้ตัวเอกไม่ได้สมบูรณ์พร้อม แล้วค่อยๆ เรียนรู้ไปเรื่อยๆ
ดังนั้นถ้าขัดใจกับความคิดตัวเอก ด่าเลย555 แต่ใช่ว่าเป็นคนไม่ดีนะ ไรท์ต้องรักตัวเอกตัวเองอยู่เล้ว
มันคงไม่ได้ล้ำเลิศแบบนักแต่งมืออาชีพ ต้องขอให้รี้ดมาช่วยกันขัดเกลาให้มันดีขึ้น
แต่จะพยายามให้รี้ดอ่านแล้วได้อะไรกลับไป! นี่เป็นปณิธาน!! อยากให้ลองอ่านแล้วติชมตามสบาย
(ทำได้ไม่ได้อีกเรื่องนึงนะจ๊ะ TT)
ปกติไรท์จะชอบบรรยายเยอะ พรรณนาให้มันฟรุ้งฟริ้ง แต่เรื่องนี้คือ โน! กระชับที่สุดเท่าที่ทำได้
ไรท์รู้สึกว่าตัวเองเวิ่นไปในเรื่องอื่น TT เรื่องนี้เลยพยายามให้มันกระชับที่สุด!
บางที ภาษาเลยดูไม่ค่อยสวยนะ แต่อยากให้ลองอ่านกันมากๆ
แล้วก็เป็นครั้งแรกอีกเหมือนกัน ที่ใช้ตัวเอกเป็นคนเล่าเรื่อง
(เคยแต่เล่าเป็นมุมมอง เหมือนไรท์ตามตัวเอกไป แล้วถ่ายทอดออกมา บอกไม่ถูก 55555)
เรื่องนี้ได้แรงบันดาลใจบางส่วนจากสังคมญี่ปุ่น
รู้สึกว่าบ้านเขามีเรื่องจิตวิทยาบางอย่างที่น่าสนใจ เลยยกมาบ้าง แต่ปรับใช้ในบรรยากาศของไทยที่ไรท์คุ้นเคย
อยากให้ลองอ่านจริงๆ ถ้ามีเวลาก็ลองอ่าน แล้วก็มาชี้แนะกันหน่อยนะจ๊ะ
ชุ้บๆ รักนะทุกคน ^^