kiss me one more time ทุ่มทั้งใจยัยจิ้มลิ้ม

kiss me one more time 

 ทุ่มทั้งใจยัยจิ้มลิ้ม 

“อย่าเงียบ! พูดดิวะ” ผมตะคอกเสียงดัง ด้วยความโมโหถึงขีดสุด มือหนากำหมัดแน่น ส่วนมือที่ถือโทรศัพท์แนบหูก็สั่นด้วยความโกรธ  

“ฮึก..ฮึก ฉันขอโทษ ฉันผิดเอง ภีม” เสียงสั่นเครือ แผ่วเบาและสะอึกสะอื้นของยัยผู้หญิงแพศยาจากปลายสาย ผมเกลียด! เกลียดความตอแหล เกลียดคนตีสองหน้า หึ! จำไว้ด้วยว่าเกมนี้ผมไม่ได้เป็นคนเริ่ม ถ้าคิดจะมาไม้นี้ บอกเลยคนแบบผมกัดไม่ปล่อย!!! 

“นะ…นาย…นาย! ที่อยู่ตรงนั้นน่ะ ช่วยฉันที ” เสียงเล็กของใครบางคนดึงความสนใจจากผมไป เธอวิ่งมาหาผมด้วยท่าทีรีบร้อน มือเล็กเอื้อมมาจับมือของผมแน่น มือของผู้หญิงคนนั้นชุ่มไปด้วยเหงื่อ ผมหันไปมองร่างเล็กที่กำลังขอความช่วยเหลือ ท่าทางดูลุกลี้ลุกรนแปลกๆ เธอสวมเสื้อที่ดำเปิดไหล่เผยให้เห็นผิวขาวอมชมพู  และสวมกางกางยีนส์ขาสั้นเผยเรียวขาขาวเนียน  ผมหนาสีกาแฟดัดเป็นลอนคลายๆยาวจนถึงเอวคอดกิ่ว ดวงตากลมโตล้อมด้วยแพรขนตาหนางอน จมูกเล็กโด่งได้รูป ริมผีปากรูปกระจับสีชมพูอมแดงระเรื่อ แก้มใสของเธอน่ามองที่สุดเพราะตอนนี่มันกลายเป็นแดงด้วยฤทธิ์แอลกอฮอลล์ ปากนิด จมูกหน่อย แมร่งงงงง…น่ารักว่ะ เธอมองหน้าผมสายตาเว้าวอนราวกับต้องการขอความช่วยเหลือ ผมตัดสินใจวางสายทันที แล้วหันไปถามยัยจิ้มลิ้มตรงหน้า 

“ช่วยอะไร” ถามเธอนิ่งๆ ยัยจิ้มลิ้มดึงผมไปตรงแถวๆบริเวณสระว่ายน้ำ ซึ่งตอนนี้ทั้งมืดและเงียบเนื่องจากจะห่างจากอาคารที่เราจัดงานปาร์ตี้กันประมาณ 7 เมตรเศษ อ่อ เดี๋ยวเท้าความแปป คือวันนี้วันเกิดผม และผมก็จัดปาร์ตี้เล็กๆชวนเพื่อนที่สนิทมาสนุกกัน แต่ยัยเด็กนี่ผมจำไม่ได้ว่าไปรู้จักตอนไหน  

“หมอนั่นมอมเหล้าฉัน…ฉันกลัว มันกำลังตามหาฉัน” เธอหยุดเดินแล้วหันมาพูดกับผม เธอดูกลัวมาก ร่างกายของเธอสั่นเทา พลางชี้ไปที่ผู้ชายรูปร่างสันทัดตัดผมสกรีนเฮดผิวขาวที่ด้อมๆมองๆแถวๆหน้างานปาร์ตี้ซึ่งผมรู้ว่ามันคือใคร  

 “แล้ว?” ผมหรี่ตามองยัยจิ้มลิ้ม 

“พาฉันไปส่งบ้านหน่อย ขอร้อง ฉันอยากกลับบ้านแล้ว” ยัยจิ้มลิ้มทำเสียงอ้อนผม พลางเขย่าๆแขนผมรัวๆ 

“แล้วตอนมา เธอมากับใครล่ะ ก็บอกให้มันไปส่งดิ” ผมขมวดคิ้วครู่หนึ่งก่อนจะบอกเธอนิ่งๆ อันที่จริงผมไม่ควรเข้าไปยุ่ง เกิดยัยนี่เป็นผู้หญิงของใคร ผมไปส่งซุ่มสี่ซุ่มห้า เกิดโดนต่อยปากแตกทำไง คงไม่เสี่ยงว่ะ ไม่คุ้ม 

“มากับอ้น ไอ้พี่บ้านั่น ก็เมาเป็นหมาไปแล้วไงเล่า” ยัยจิ้มลิ้มเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ  

อ้นงั้นหรอ หรือว่ายัยนี่คือน้องน้ำปรุงเด็กข้างบ้านที่พี่อ้นพูดถึงบ่อยๆหรือเปล่านะ ว่าแต่หมอนั่นเอายัยนี่มาทำไม ก็น่าจะรู้อยู่ว่าที่นี่มันเถื่อนจะตาย  

จุ้ม!!!! 

เสียงอะไรวะ!! ผมหันไปทางต้นเสียงก็พบว่ายัยน้ำปรุงนั่งที่บริเวณขอบสระว่ายน้ำแล้วกำลังเอาหัวตัวเองจุ่มลงไปในน้ำ 

“เห้ย! ทำบ้าอะไรของเธอเนี่ย” ฉันวิ่งไปอุ้มเธอออกมาจากบริเวณนั้นอย่างรวดเร็วแล้ววางร่างเล็กลงบนเก้าอี้ชายหาดที่วางอยู่ใกล้ตัว น้ำปรุงตัวเปียกไปหมด ผมยกมือขึ้นเสยผมที่ปรกใบหน้าของยัยจิ้มลิ้มออกอย่างทุลักทุเลเพราะยัยนี่มัวแต่ดิ้นไปดิ้นมา 

“เมาใช่ไหมเนี่ย” ผมเอ่ยถามตรงๆ สภาพตอนนี้ดูไม่จืด 

“ร้อน ฉันร้อนจัง” ยัยเด็กนั่นไม่พูดเปล่าพลันจะถอดเสื้อตัวเอง มือเล็กจับชายเสื้อสีดำแล้วดึงขึ้นอย่างรวดเร็ว จนเห็นชุดชั้นในลายลูกไม้สีดำแนบเนื้อ ผมรีบดึงเสื้อลงแทบไม่ทัน  

ให้ตายเหอะ! โคตรขาววว  

เห้ย! ไม่ใช่! ใจคอไม่ดีเลยว่ะ 

มือเล็กปัดป้ายไปตามเนื้อตัวอย่างเชิญชวน  ท่าทางแบบนี้มันอ่อยชัดๆ ผมรีบถอดเสื้อแจ็คเก็ตยีนส์มาคลุมตัวเธอไว้ ก่อนจะก้มลงแล้วเอื้อมมือเขย่าตัวเธอที่นั่งบนเก้าอี้ชายหาด 

“มีสติหน่อย!” 

“ร้อนเหมือนจะตายเลย” ยัยนั่นพึมพำด้วยเสียงแหบพร่า เธอขมวดคิ้วแน่น หายใจหอบถี่และกัดริมฝีปากจนเลือดไหลซิบ 

ผมว่าอาการแบบนี้ไม่ใช่เมาเหล้าหรอก ผมว่ามันคุ้นๆ  

จู่ๆ ยัยนั่นก็ใช้มือทั้งข้างโอบรอบท้ายทอยแล้วดึงผมเข้ามาใกล้จนปลายจมูกของเราสัมผัสกัน ไอร้อน กลิ่นตัวหอมๆและกลิ่นแอลกอฮอลล์จากลมหายใจของยัยนั่น ทำเอาผมใจกระตุกวูบ เกิดมายังไม่เคยเจอผู้หญิงรุกขนาดนี้มาก่อน น่ากลัวว่าจะถอนตัวไม่ขึ้นแล้วละมั้ง เห้ย! ไม่ได้ดิ นี่มันน้องของพี่ ใจเย็น ไอ้เสือ อย่าฉวยโอกาส ผมได้แต่บอกตัวเองให้ใจเย็นๆๆๆ  

“เดี๋ยวฉะ…อื้ม” ผมยังพูดไม่ทันจบยัยน้ำปรุงเผยอริมฝีปากเล็กน้อยแล้วค่อยๆประกบริมฝีปากผม เส้นความอดทนของผมขาดสบั้น มือข้างหนึ่งของผมจับที่พนังพิงเก้าอี้ชายหาดไว้แน่น ส่วนมืออีกข้างหนึ่งผมยกขึ้นมาประคองใบหน้าเรียวเอาไว้ มันเป็นจูบที่ทั้งหวานและร้อนแรง ดูดดื่มเสียจนสติผมกระเจิง ผมจำไม่ได้ว่าเราจูบกันนานเท่าไหร่ รู้แต่ว่าต้องการเก็บเกี่ยวความหวานจากริมฝีปากเล็กนี้เรื่อยๆไม่อยากให้มันจบลง