310 ห้องอาถรรพ์ เกมมรณะ

(โปรยนิดๆ)

ก๊อกๆ

'ใครน่ะ'

'ฉันเอง ณัฐชา'เธอพูดอย่างเยือกเย็นจนอีกฝ่ายแทบไม่กล้าเปิดประตู

'ณะ ณัฐชาหรอ'พูดไม่เต็มเสียงพร้อมบิดเกลียวประตูอย่างเชื่องช้า

'ใช่'

'ฉันขอโทษนะ ที่... ที่ทำให้ขาเธอต้องเป็นแบบนี้'มองขาที่พันผ้าก๊อซจนมิด

'ไม่เป็นไร แล้วเธอกำลังทำอะไรอยู่หรอ'พูดพร้อมกับมองเข้าไปข้างใน

'กำลังจัดของไปแข่งพรุ่งนี้ แล้วณัฐมีอะไรจะคุยกับฉันหรือเปล่า'

'คือ ฉันลืมของสำคัญในห้องนาฏศิลป์น่ะ ช่วยไปเป็นเพื่อนหน่อยได้ไหม มันดึกแล้วฉันไม่กล้าไปคนเดียว'

'พรุ่งนี้ค่อยไปเอาไม่ได้หรอ'

'ไม่ได้!'ณัฐชาตะคอกเสียงดัง จนอนงค์ตกใจ

'เออ...มันเป็นของที่สำคัญมากๆ' รีบแก้ตัวทันที

'ก็ได้ เดี๋ยวฉันไปเป็นเพื่อนเอง'

ทั้งสองเดินลงมาจากหอพัก ตรงไปยังอาคาร 3 อาคารไม้หลังปานกลาง ข้างหน้ามีไฟสลัวๆเปิดเพียงน้อยนิด เมื่อเดินมาถึงหน้าห้อง นาฏศิลป์ อนงค์เปิดประตูห้องออกแล้วเข้าไปข้างใน ก่อนที่ณัฐชาจะเดินตามเข้ามา

'ณัฐ ไหนหละ ของที่เธอทำหายฉันหาจนทั่วแล้วไม่เจอเลย'อนงค์ก้มลงหาใต้ตู้เก็บของ ณัฐชาเดินเข้าไปใกล้อนงค์แล้วค่อยๆย่อตัวลงแล้วควักมีดปลายแหลมออกมา ในขณะที่อนงค์ยังคงหันหลังให้เธอ

'ของที่ฉันทำหายหรอ ฉันเจอมันแล้ว'

'เจอแล้วทำไมไม่บอก'อนงค์หันหน้าไปหาณัฐชาที่นั่งจ้องเธออยู่ด้านหลัง

'อะไรละที่เธอทำหาย'

'ฮื้อ..ชีวิตแกไง'ณัฐชากลั้นหัวเราะ ก่อนเธอจะพูดคำที่ทำให้อนงค์ตกใจจนพูดไม่ออก ณัฐชายกมีดปลายแหลมขึ้นก่อนจะลดระดับลงอย่างรวดเร็วแล้วเสียบเข้าที่หน้าท้องของอนงค์อย่างจังจนมิดแล้วดึงออก

อนงค์เอามือกุมท้องของเธอที่ตอนนี้เติมไปด้วยเลือดสีแดงไหลหยดๆเปอะเปื้อนเสื้อผ้าเต็มไปหมด ณัฐชาแสยะยิ้มไปทางอนงค์อย่างกับคนบ้าก่อนที่สติของเธอจะกลับคืนมา เธอมองมีดที่อยู่ในมือก่อนจะทิ้งมันลงข้างๆ แล้วคลานเข้าไปหาอนงค์

'อนงค์..อนงค์ฉันขอโทษ ฉัน..ฉันไม่ได้ตั้งใจ'ณัฐชาตอนนี้ดูไม่ต่างอะไรกับคนไม่มีสติ

'ณัฐ-ณะ-ณัฐ-ทะ-เธอ-ทะ-ทำ-กับ-ชะ-ฉัน-ได้-ยะ-ยัง-ไง'อนงค์พูดเสียงแหบแห้ง น้ำตาไหลอาบแก้มทั้งสอง มองหน้าณัฐชาที่กำลังร้องไห้เพราะรู้สึกผิด

'ฉันขอโทษ ฮือๆ ฉันขอโทษ'ณัฐชาได้แต่กอดร่างอนงค์พลางร้องไห้ตามอย่างเสียสติ

อนงค์มองหน้าณัฐชาครั้งสุดท้ายอย่างอาฆาต ก่อนที่ร่างน้อยๆจะสิ้นลมหายใจในอ้อมกอดของคนที่ฆ่าเธออย่างเลือดเย็น

'ไม่มมมมมมมมมมม อนงค์...อนงค์.. ฉัน..ฉันขอโทษ อนงค์ตื่นสิ อนงค์ ฮือๆๆๆฉัน..ฉันไม่ได้ตั้งใจ'

ณัฐชาเขย่าร่างที่ไร้วิญญาณของอนงค์พร้อมกับร่ำไห้ด้วยความรู้สึกที่หลากหลายทั้ง กลัว เสียใจ โศกเศร้า เธอไม่ได้ตั้งใจให้เพื่อนคนนี้ตาย เธอแค่โกรธที่เพื่อนทำให้เธอไม่ได้ไปแข่งแถมยังไปแข่งแทนเธออีกด้วย เธอไม่ได้ตั้งใจที่จะฆ่าอนงค์ เธอไม่ได้ตั้งใจจริงๆ

'อนงค์.. ฮือๆ ในเมื่อเธอไม่ตื่นขึ้นมาอีกแล้ว ฉันก็จะตามเธอไป หวังว่าเธอคงจะยกโทษให้กับฉันนะ...เพื่อน'

ณัฐชาพูดจบก็มองไปทางมีดที่เธอทิ้งไว้ก่อนที่จะค่อยๆคลานไปหยิบมันขึ้นมาช้าๆ เธอหยิบมีดขึ้นมาจับที่ด้ามมีดทั้งสองมืออย่างแน่น ปลายมีดแหลมที่เปื้อนเลือดกำลังจ่ออยู่หน้าท้องของเธอ

'อนงค์ ฉันขอโทษ'นั้นคือเสียงสุดท้ายของณัฐชาที่พูดกับอนงค์

ก่อนที่จะกดมีดลงที่หน้าท้องตัวเองช้าๆจนมิด ร่างของณัฐชานอนเรียงไม่ห่างจากอนงค์ ก่อนที่ลมหายใจอันน้อยนิดของณัฐชาจะหมดลงเธอหันไปมองอนงค์อีกครั้งพร้อมน้ำตาที่ไหลออกมาเพราะรู้สึกผิด ดวงตาทั้งสองข้างค่อยๆปิดลงทีละนิด ทีละนิดจนสนิท

***สวัสดีค่ะ ไรท์เคยลบเรื่องนี้ออกแล้วคงไม่ว่าอะไรใช่ไหมค่ะ ถ้าหากจะนำมาเล่าใหม่

แต่จะเอาในเรื่องที่แบบ มีเด็กกลุ่มหนึ่งไม่เชื่อในอาถรรพ์ของห้อง 310 จึงพากันไป 'ลบหลู่ '

เอ้ย! 'พิสูจน์ 'แล้วบังเอิญวิญญาณทั้งสองดวงเกิดเป็นวิญญาณอาฆาตที่จ้องจะเอาชีวิตเด็กพวก

นี้มาเป็น 'ตัวตายตัวแทน' แล้วอย่างนี้พวกเขาจะรอดไหมนะ เอาใจช่วยพวกเขาด้วยนะค่ะ

#ฝากด้วยนะค่ะ อาจจะไม่สนุกเท่าไหร่แต่ไรท์ตั้งใจแต่งเลย

#ขอบคุณรีดเดอร์ทุกท่านที่เข้ามาเยี่ยมชม จุ๊บ

"คนที่ตายอาจเป็นคุณ ก็ได้"

310 ห้องอาถรรพ์ เกมมรณะ