“แต่งงานกันนะครับ” น้ำเสียงจริงจังหนักแน่นเปล่งออกมาจากปากของหนุ่มตาน้ำข้าว เขาแหงนเงยหน้าขึ้นมองหน้าเหริ่งอย่างรอคำตอบ
"แต่งเลย แต่งเลย แต่งเลย แต่งเลย"
เหริ่งยังไม่ทันได้ตอบคำงานที่ขึ้นทุเรียนและแบกทุเรียนต่างพากันหยุดเชียร์ จอร์จกับมาร์คเองก็วางเข่งทุเรียนลงแล้วร้องเชียร์ตามคนงาน ทั้ง ๆ ที่ไม่รู้เรื่องว่าเขาพูดอะไรกัน แต่ยกมือส่งเสียงร้องไปกับเขา
“ไม่รักกันจะแต่งงานกันได้ยังไง ถ้าเพียงเพราะจะรับผิดชอบ ไม่ต้องหรอก” เธอดึงชักมือเล็กของตนออกจากมือใหญ่ แต่ก็ถูกคว้าดึงกลับมา
“รักสิ ไม่รักจะขอแต่งงานทำไม แต่งงานกันนะ เตี้ยน้อย”
“ถามรึยังว่ารัก ถึงได้ขอแต่งงาน” เธอม้วนบิดตัวไปมาด้วยความเขินอาย แก้มนวลทั้งสองข้างซับสีแดงระเรื่อขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด
“งั้นถามนะ รักพี่บ้างไหม เวลาแค่สั้น ๆ ที่เรารู้จักกันไม่ถึงเดือน ริ่งพอจะเปิดใจรักพี่ได้ไหม”