รักที่สุด สุดที่รัก

รักที่สุด สุดที่รัก 

หนึ่ง 

เมื่อเวลาใกล้เที่ยงวัน รถเก๋งสีบรอนซ์เงินซึ่งแล่นด้วยความเร็วสูงเกิดยางระเบิด ทำให้รถพลิกคว่ำไปปะทะต้นไม้ใหญ่ริมทางเสียงสนั่นหวั่นไหว ก่อนจะสงบนิ่งในลักษณะพังยับเยิน ชาวบ้านที่เห็นเหตุการณ์ต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า คนในรถน่าจะเสียชีวิตทั้งหมด 

แต่ปรากฏว่าชายหนุ่มวัย ๓๒ ปีคนขับรถและมาคนเดียว กลับรอดตายราวกับปาฏิหาริย์ หน่วยกู้ภัยได้ใช้เครื่องตัดถ่างช่วยเขาออกมาจากซากรถในสภาพบาดเจ็บสาหัสแต่ยังมีสัญญาณชีพ จึงรีบนำคนเจ็บส่งโรงพยาบาล 

คณะแพทย์ได้รักษาจนพ้นวิกฤต แต่กลายเป็นเจ้าชายนิทราจากอุบัติเหตุครั้งนี้… 

บ่ายวันนั้น อนุวัฒน์เผยอเปลือกตาขึ้นพบตัวเองนอนอยู่บนเตียงซึ่งหัวเตียงยกสูงขึ้นเล็กน้อย หลังมือซ้ายมีสายน้ำเกลือโยงไปยังขวดที่แขวนกับเสาเหล็ก แขนขวาพันผ้าตั้งแต่มือจนถึงโคนแขน ขาซ้ายใส่เฝือกแข็ง คอสวมซอฟต์ คอลล่าร์ ซัพพอร์ตหรือเฝือกอ่อน  

เขาค่อยๆ หันหน้ามองไปรอบห้องที่สภาพค่อนข้างเก่า หน้าต่างแบบโบราณชนิดบานไม้ผลักออกสองข้างแล้วใช้ขอสับไว้ ทั้งห้องมีคนไข้ชายอยู่หลายเตียง  

พยาบาลคนหนึ่งกำลังวัดไข้และวัดความดันโลหิตผู้ป่วยแต่ละคน จนกระทั่งมาถึงเตียงเขา พยาบาลสาวก็ยิ้มให้ 

"สวัสดีค่ะ วัดไข้วัดความดันหน่อยนะคะ”  

“เกิดอะไรขึ้นกับผมครับ” อนุวัฒน์เอ่ยถามเสียงอู้อี้แผ่วเบา รู้สึกเจ็บระบมที่ใบหน้า 

สาวสวยในชุดขาวอายุราว ๒๔ ปีวัดไข้วัดความดันโลหิตจนเสร็จ จึงอธิบายว่าเขาได้รับอุบัติเหตุทางรถยนต์และหมดสติไปนานถึง ๙ วัน เพิ่งรู้สึกตัวเมื่อวาน เมื่อเอกซเรย์สมองพบว่าบางส่วนที่ได้รับการกระทบกระเทือนดีขึ้นกว่าวันแรก แต่หมอต้องเฝ้าดูอาการต่อไป จึงให้เขาออกจากห้องไอซียูมาพักฟื้นที่อาคารผู้ป่วยชายหลังนี้  

พยาบาลสาวซึ่งป้ายโลหะที่เสื้อระบุชื่อ วรัญญา สินธุชัย บอกว่าทางโรงพยาบาลไม่สามารถติดต่อญาติของเขาหรือคนรู้จัก เพราะไม่พบหลักฐานใดๆ ให้ติดต่อได้ แม้แต่บัตรประชาชนก็ไม่มี 

“ทางเรายังไม่ทราบชื่อและที่อยู่ของคุณค่ะ คุณหมอสั่งให้รอจนกว่าคุณดีขึ้นแล้วค่อยสอบถาม เพื่อบันทึกลงเวชระเบียน” 

อนุวัฒน์รู้สึกถูกชะตาและพอใจอัธยาศัยพยาบาลสาวคนนี้ นอกจากเธอจะสวยมีเสน่ห์แล้ว ยังพูดจาอย่างยิ้มแย้มเป็นกันเองอีกด้วย  

"ผมชื่ออนุวัฒน์ครับ" พยายามพูดเสียงดังให้ได้ยินชัด "พอดีบัตรประชาชนผมอยู่ที่ออฟฟิศ ไม่ได้เอาติดตัวมา เอ้อ - ที่นี่โรงพยาบาลอะไรครับ"  

"โรงพยาบาลอุตรดิตถ์ค่ะ" 

“อะไรนะครับ!!!” อนุวัฒน์โพล่งออกมาดังๆ ลืมความเจ็บปวดบนใบหน้าไปชั่วขณะ “ที่นี่โรงพยาบาลอุตรดิตถ์..."  

วรัญญาหัวเราะ 

“ไม่เห็นมีอะไรน่าตกใจเลยค่ะ คุณพูดซะดังเชียว” 

คนไข้หนุ่มทำตาเหลือก  

“ตกใจซีครับ ผมจำได้ว่าผมอยู่ที่กรุงเทพฯ แล้วทำไมจู่ๆ ถึงมาโผล่ที่นี่ได้” 

คราวนี้พยาบาลสาวนิ่งไปชั่วขณะ เข้าใจว่าสมองของเขายังมีผลกระทบจากอุบัติเหตุอยู่ 

“คุณอนุวัฒน์พักผ่อนเถอะค่ะ อย่าเพิ่งพูดอะไรเลย อ้อ - วันนี้ต้องไปเอกซเรย์นะคะ”  

เขาฝืนยิ้มให้นางฟ้าชุดขาว เธอเงยหน้าดูปริมาณน้ำเกลือในขวด ปรับหยดน้ำเกลือจากหลอดแก้วแล้วบันทึกลงในชาร์ตคนไข้ จากนั้นพาตัวออกไปจากห้อง 

“คุณพยาบาลคนนี้น่ารักที่สุดในตึกนี้ครับ นิสัยดีมาก” คนไข้เตียงข้างๆ ชวนอนุวัฒน์คุย  

อนุวัฒน์เอี้ยวคอไปยิ้มแหยๆ ให้คู่สนทนา 

“ครับ อัธยาศัยดีจริงๆ เอ้อ - คุณพี่ป่วยเป็นอะไรหรือครับ ถึงต้องมานอนโรงพยาบาล” 

“ไส้ติ่งอักเสบน่ะซีคุณ” พูดพลางชี้ที่หน้าท้องด้านขวาซึ่งมีผ้ากอซปิดอยู่ “เล่นเอาผมเจ็บตัวเพราะต้องผ่าตัดด่วน หมอบอกมาช้ากว่านี้ไส้ติ่งอาจแตกและตายได้ นี่อีกสองวันผมก็ได้ออกจากโรงพยาบาลแล้ว” พูดจบเขาก็หัวเราะ “แหม - ถ้าผมตายละก็...หมดโอกาสร่วมสนุกกับงานฉลอง ๖๐ ปีเมืองอุตรดิตถ์แน่เลย เสียดายแย่” 

"อุตรดิตถ์เพิ่งตั้งจังหวัดมาแค่ ๖๐ ปีหรือครับ" อนุวัฒน์สงสัย 

คนไข้วัย ๔๐ เศษสั่นศีรษะ 

"ไม่ใช่ครับ อุตรดิตถ์ได้รับการยกฐานะเป็นจังหวัดเมื่อปี ๒๔๙๕ นี่เอง แต่ที่ผมพูดถึงคือ ๖๐ ปีเมืองอุตรดิตถ์ครับ รัชกาลที่ ๖ ทรงโปรดเกล้าฯ ให้ย้ายศูนย์ราชการจากเมืองพิชัยมาที่เมืองอุตรดิตถ์ในปี ๒๔๕๘ ถึงปีนี้ก็ครบ ๖๐ ปีพอดี ถ้าเป็นข้าราชการถือว่าเกษียณแล้ว" เขาจ้องหน้าอนุวัฒน์ "คุณคงไม่ใช่คนที่นี่" 

“ผมกรุงเทพฯ ครับ แต่ผมสงสัยว่าทำไมถึงครบ ๖๐ ปี มันน่าจะมากกว่านั้นไม่ใช่หรือครับ ในเมื่อปีนี้เป็นปี...” 

“หกสิบครับคุณ" ชายคนนั้นพูดแซงขึ้น "ปีนี้ปี ๒๕๑๘ เอา ๒๔๕๘ มาลบ ก็ได้หกสิบไงล่ะครับ” 

ชายหนุ่มรู้สึกเหมือนมีอะไรมาจุกที่คอหอย คำอธิบายอย่างจริงจังของคู่สนทนาทำให้เขาพูดไม่ออก โดยเฉพาะคำว่าปี ๒๕๑๘ ชายวัยกลางคนกล่าวชัดเจนมาก 

อนุวัฒน์หลับตาแล้วบอกตัวเองว่า จะด้วยความแปลกประหลาดมหัศจรรย์หรือโชคชะตาเล่นตลกกับเขาก็ตาม แต่เป็นไปได้ว่าขณะนี้เขากำลังอยู่ในมิติของปีพุทธศักราช ๒๕๑๘  

ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่เขายังไม่เกิดด้วยซ้ำไป…