ตราบาป บ่วงปรารถนา (บาปรัก)

ร่างกายซูบผอมแทบจะไร้ซึ่งเรี่ยวแรง พยายามบังคับสองขาอันสั่นเทาให้ก้าวเดินเพื่อขึ้นไปบนจุดสูงสุดของตึกสูงระฟ้ายามค่ำคืน ดวงตาคู่สวยทว่าไร้ประกายความสุข กำลังทอดมองไปยังสถานที่สุดท้ายที่จะเหลือลมหายใจ ท้องฟ้ากว้างใหญ่อับแสงถูกความมืดมิดเข้าปกคลุม หากได้ลองมองย้อนกลับไปแล้ว บรรยากาศในยามนี้คงเปรียบดั่งช่วงชีวิตของตนที่ไร้หนทาง ยิ่งสายลมโหมกระหน่ำแรงขึ้นมากเท่าใด ก็คลับคล้ายกับว่าสายลมนั้นหมายจะลงทัณฑ์คนใจบาปอย่างหล่อนให้เจ็บปวดเจียนตายได้

มือเล็กจึงค่อยๆ คลี่ผ้าขาวที่ใช้ห่อหุ้มวัตถุแหลมคมเงาวับนั้นออกมา หญิงสาวนำมันวางบนข้อมือเล็ก แล้วค่อยๆ กดน้ำหนักของปลายแหลมนั้นให้เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ สองมือเล็กถูกอาบไปด้วยหยาดเลือดสีแดงสด ราวกับว่าตอนนี้ร่างซีดเซียวนี้ได้ปราศจากแล้ว ซึ่งความรู้สึกเจ็บปวดใดๆอีกต่อไป ภายในจิตใจก็ได้แต่เฝ้าภาวนาขอให้มัจจุราชรีบมาพรากลมหายใจนี้ให้จบสิ้นไปเสียที

“สาแก่ใจคุณรึยังคะ สิ่งนี้คงจะเป็นสิ่งสุดท้ายที่พิมพ์จะสามารถไถ่โทษตราบาปนี้ให้คุณได้ พิมพ์จะคืนชีวิตของพะแพงให้คุณ ด้วยลมหายใจของพิมพ์ เพื่อให้คุณได้สมดั่งใจเสียที เพราะชีวิตอันไร้ค่าของพิมพ์มันไม่เหลืออะไรจะให้ฉันมีลมหายใจอยู่ต่อไปได้อีกแล้ว”

ภิพิมพ์กรีดข้อมือของตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าดั่งคนไร้สติ หญิงสาวได้แต่ปล่อยน้ำตาให้รินไหลดั่งสายธาร หวังเพียงน้ำตาจะช่วยชะล้างตราบาปที่ยังตราตรึงอยู่ในจิตใจ สุดท้ายความเจ็บปวดแสนทรมานนี้ คงจะสิ้นสุดไปพร้อมๆ กับลมหายใจห้วงสุดท้ายของหล่อนเอง