A rainy day เขามาในวันที่ฝนตก
เสียงฝนตกกระทบลงบนหลังคาบ้านไม่มีท่าทีว่าจะหยุดลงง่ายๆ ชายหนุ่มถอนหายใจด้วยความท้อแท้ในชีวิตได้แต่นั่งมองสายฝนที่กำลังโปรยปรายไม่ขาดสาย วันนี้ควรจะเป็นวันที่ดีสิ แต่ทำไมเขาต้องมากลายเป็นชายหนุ่มที่กำลังตกงานในสภาวะที่แม่กำลังป่วยและน้องชายกำลังจะเข้ามหาวิทยาลัยแบบนี้ด้วยนะ ‘วิรุณกานต์’ ได้แต่คิดและกลัดกลุ้มอยู่ในใจ
ชายหนุ่มขยับร่มที่อยู่ในมือก่อนจะมองไปที่ร่างผอมบางที่กำลังเกาะราวสะพานไว้แน่น ใบหน้าเต็มไปด้วยความหมองเศร้า ท่ามกลางสายฝนที่กำลังตกลงมาแบบนี้ ผู้ชายคนนี้คงหวังจะฆ่าตัวตายสินะ กว่าจะรู้ตัวเขาก็ยืนอยู่ข้างๆร่างผอมบางนั้นเสียแล้ว
“อยากฆ่าตัวตายงั้นเหรอ” วิรุณกานต์สะดุ้งก่อนจะมองผู้ชายตัวสูงในชุดดำทั้งตัวพร้อมกับร่มสีดำในมือ คะ โครตหล่อเลย ........ เฮ้ย! ไม่ใช่สิ อย่าพึ่งแรดตอนนี้สิว่ะไอ้เรน!
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณ” มือขาวซีดยื่นออกไปสัมผัสเม็ดฝนก่อนจะหันมายิ้มให้วิรุณกานต์
“ฝนนะไม่ได้ตกตลอดไปหรอกนะ เดี๋ยวมันก็หยุดแล้ว กลับบ้านไปหาครอบครัวเถอะ” วิรุณกานต์มองชายแปลกหน้าข้างกายอย่างไม่เข้าใจ
“มีคนมากมายที่ร้องขอชีวิต แต่ตอนที่ตัดสินใจปลิดชีวิตตัวเองยักไม่คิด พอตายไปแล้วดันอยากได้ชีวิตกลับคืนสะงั้น ตลกนะว่ามั้ย”
“ผมไม่เข้าใจ” ชายแปลกหน้าหัวเราะขึ้นมาก่อนจะหันมามองวิรุณกานต์พร้อมส่งร่มในมือให้
“กลับบ้านไปสะ ฝนอาจจะตกหนักกว่านี้”
“คุณให้ร่มผม คุณก็เปียกสิ ผมไม่เอาหรอก” ชายแปลกหน้าหัวเราะอีกครั้งก่อนจะยัดร่มใส่มือวิรุณกานต์ สัมผัสแรกที่วิรุณกานต์ได้รับคือความเย็นเฉียบราวกับว่าชายคนนี้ไม่มีเลือดในตัวเหลืออยู่
“ไม่ต้องห่วงผมหรอก รีบกลับบ้านสะ”
“งั้นก็ขอบคุณนะครับ” วิรุณกานต์ยิ้มให้ชายแปลกหน้าก่อนที่เขาจะหันหลังเดินหายไปพร้อมกับฝูงชน
“ผู้ชายคนนั้นแปลกจังเลยนะ” วิรุณกานต์มองร่มสีดำในมือ
มาเปิดเรื่องต้อนรับหน้าฝนกันเลยยยย ฝากติดตามด้วยนะคะ
มีอะไรสามารถเข้ามาพูดคุยได้ในเพจ facebook และ twitter ได้เลยนะคะ
เปิดเรื่องครั้งแรก : 10 มิถุนายน 2562
จบเรื่อง : ยังไม่มีกำหนด
Guest
