แค่คุณที่ผมหลงรัก

คุณเคยรู้สึกเหมือนเวลาหยุดเดินมั้ย? ผมคนนึงแหละที่เคยรู้สึกแบบนั้น หลังจากผมได้เห็นรอยยิ้มของผู้ชายคนนึง ซึ่งมันเหมือนกับรอยยิ้มที่อบอุ่นของแม่ผม ผมติดตามเฝ้ามองพี่ตฤณอยู่ห่าง ๆ มาตลอด 1 ปี จนพี่เขาเรียนจบ รอบยิ้มของผมก็หายไปด้วย ผมจึงตั้งใจเรียนเพื่อสอบชิงทุนเข้าไปเรียนที่มหาลัยเดียวกันกับพี่ตฤณให้ได้ ระยะเวลา 2 ปีที่ผมไม่ได้เจอพี่ตฤณเลย จนถึงตอนนี้ผมก็ทำสำเร็จ ตอนนี้ผมยืนอยู่ที่หน้าคณะบริหารฯ มหาลัยQ เป็นคณะเดียวกันกับพี่ตฤณครับ ขณะที่ผมกำลังมองหาพี่ตฤณอยู่นั้น ผมก็เห็นกลุ่มรุ่นพี่กลุ่มนึงครับมีกันทั้งหมด 4 คน และหนึ่งในนั่นก็มีคนที่ผมตามหาอยูาด้วย พี่ตฤณนั่นเอง แต่ผมก็ต้องรู้สึกแปลกใจเพราะในวันนั้นกับวันนี้พี่ตฤณช่างแตกต่างอย่างมาก รอยยิ้มที่ผมเคยเห็น พี่ตฤณที่มักจะมีความสุขอยู่ทุกวัน วันนี้ผมเห็นแต่พี่ตฤณที่มีแต่ความทุกข์ ดวงตาสะท้อนถึงความว่างเปล่า จนผมใจกระตุก เกิดอะไรขี้นกับพี่ตฤณในระหว่าง 2 ปีมานี้ จากที่ผมตั้งใจว่าจะขอแอบอยู่ที่มุม ๆ หนึ่ง เพื่อเสพความสุขจากรอยยิ้มนั้น ตอนนี้ผมคงทำแบบนั้นไม่ได้อีกแล้ว ผมต้องทำอะไรซักอย่างเพื่อให้พี่ตฤณคนเดิมของผมกลับมามีความสุขอีกครั้ง 

ชื่อจริง นายพัชรการินทร์ สิทธาภิญโญ 

ชื่อเล่น พรีม อายุ 18 ปี 

ส่วนสูง 174 ซม. น้ำหนัก 56 กก. 

เรียนอยู่ปี 1 คณะบริหารฯ มหาลัย Q 

ชอบร้องเพลง เล่นกีต้าร์ 

ชื่อจริง นายกฤตตฤณ ประเสริฐกิตติวัฒน์ 

ชื่อเล่น ตฤณ อายุ 20 ปี 

ส่วนสูง 186 ซม. น้ำหนัก 68 กก. 

เรียนอยู่ปี 3 คณะบริหารฯ มหาลัย Q 

เรื่องนี้เป็นนิยาย ชายรักชาย หากไม่ชอบ รับไม่ได้ กดผ่านได้เลยนะคะ 

เรื่องนี้เป็นเรื่องแรก แจ้งคำผิดได้คะ น้อมรับคำแนะนำและคำติชมคะ ขอให้สนุกนะคะ