เกมรักพิศวง

เกมรักพิศวง

Psycho GT

บทนำ

ภาพปรากฏหน้าจอคอมพิวเตอร์มีผู้คนสับสนเดินขวักไขว่อยู่ริมถนน ถ้าไม่สังเกตจริงๆ ชายหนุ่มคงไม่เห็น ‘เธอ’ ยืนอยู่บริเวณป้ายรถเมล์ ใกล้เสาไฟฟ้าเหมือนกำลังรอคอยใครสักคน หญิงสาวคนดังกล่าวสงบนิ่งท่ามกลางความวุ่นวายสับสนรอบด้าน อาจเรียกว่าเป็นการพบเธอโดยบังเอิญก็ได้ แต่คล้ายมีอะไรบางอย่างดลใจให้สะดุดความรู้สึกอย่างประหลาด

ความสงสัยทำให้เขาทดลองซูมขยายภาพให้ใหญ่ขึ้น จึงเห็นใบหน้ารูปไข่ เส้นผมยาวประบ่า ไม่ใช่คนสวยเลิศเลอสะดุดตาแต่ดูมีเสน่ห์ลึกๆ

ดูเหมือนเธอจะเงยหน้าขึ้นมามองแวบหนึ่งเสียด้วยซ้ำ ราวจะรับรู้ว่ามีคนกำลังแอบมองอยู่

ชายหนุ่มหันไปมองนาฬิกาติดผนัง บอกเวลาเกือบห้าโมงเย็น ยังพอมีเวลาจะติดตามความเคลื่อนไหวของหญิงสาวในเกมต่อไปอย่างไม่รีบร้อน

เกือบสิบนาทีจึงละสายตาออกจากหน้าจอ เดินไปเปิดตู้เย็นหาน้ำดื่ม พอกลับมาก็พบว่าเธอคนนั้นหายไปเสียแล้ว เหลือแต่ฝูงชนมากมายเดินสับสนเต็มหน้าจอ ชายหนุ่มนึกโมโหตัวเองที่ประมาทจนคลาดสายตาไปจากหญิงสาว หน้าจอที่มีแต่ภาพผู้คนเดินไปมาสับสนชวนตาลาย

รู้สึกใจหายและการสูญเสีย จนเกินความน่าจะเป็น

จะว่าไปแล้วเธอคนนั้นเป็นเพียงตัวละครในเกมคอมพิวเตอร์ ไม่มีตัวตนในโลกแห่งความเป็นจริง คนดีๆ ที่ไหนกันจะมาสนใจให้ความสำคัญกับตัวละครในเกมจนเกินเหตุ นอกจากคนบ้า ชายหนุ่มพยายามคิดเข้าข้างตัวเอง แต่ก็ไม่ได้ทำให้ความรู้สึกดีขึ้นเลยแม้แต่น้อย แปลกใจว่าทำไมต้องมาสนใจจริงจังกับเกมคอมพิวเตอร์ถึงขนาดนี้ ขาดสมาธิในการเล่นเกมต่อจนต้องเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ จ้องมองจอมอนิเตอร์เบื้องหน้าอย่างไม่เข้าใจ

นั่นเป็นจุดเริ่มต้นเรื่องราวอันแปลกประหลาดชวนพิศวง เกมลึกลับที่เปลี่ยนแปลงชีวิตไปทั้งชีวิต

หลังจากการออกจากงานกะทันหัน อันเป็นผลจากการล่มจมทางการเงินของบริษัท ไม่กี่วันต่อมา แฟนสาวของเขาเก็บข้าวของเดินหายออกไปจากชีวิต เข้าตำราเงินจางนางจรกระเป๋าแบนแฟนทิ้ง ออกไปจากห้องเช่าซึ่งอยู่ด้วยกันมานานนับปี พร้อมด้วยเงินจำนวนหนึ่ง แม้ว่าจะเป็นเงินไม่มากมายเท่าไร

 แต่ถ้าเงินจำนวนนั้นยังอยู่กับเขา ก็มากพอจะเลี้ยงตัวเองไปได้อีกหลายเดือน

ความรักบางครั้งก็ได้มาง่าย และเสียไปโดยง่ายเช่นกัน

สิ่งของที่เหลืออยู่ในห้องพักไม่มีอะไรจัดเป็นของมีค่าราคาแพง ถ้าไม่นับตู้เย็นเก่า คอมพิวเตอร์ชุดใหญ่ซึ่งเขาหวงแหนมากกว่าทุกสิ่ง ก่อนหน้านี้มันทำหน้าที่รับใช้อย่างซื่อสัตย์ในการจัดการสารพัดหน้าที่เพื่อให้ขัอมูลและงานต่างๆ ของบริษัท แต่ปัจจุบันมันเหลือหน้าที่เพียงการเป็นเพื่อนคลายเหงาในวลาท้อแท้

หลังจากกลับจากการด้นดั้นหางานทำจนเหนื่อยหน่าย เขาเปิดเกมเล่นระบายความเครียดไปกับการชนมหาวินาศ และยิงถล่มกันชนิดมีแต่แหลกกับแหลกในเกมดังหลายเกม ระทึกใจไปกับการสวมบทบาทเป็นตำรวจหญิง จิล วาเลนไทน์  อลิซ หรือเอด้า วอง ตะลุยเข้าไปยิงหัวพวกซอมบี้กระจุยกระจาย ในพื้นที่เต็มไปด้วยปริศนาเขย่าประสาทของเกมสยองขวัญ คลั่งไคล้หลงใหลไปกับความสามารถอันน่าทึ่งของแม่สาวลาร่า คลอร์ฟ ผู้ตระเวนไปในดินแดนพิสดารหลากหลายและอันตราย

คุ้นเคยกับตัวละครในเกมชนิดพอหลับตาลงทีไร เป็นต้องเห็นหน้าและหุ่นสุดเซ็กซี่ ของสาวสวยหลายคนในเกมลอยมาหลอกหลอนติดตาไปจนกระทั่งในความฝัน

จากการตกงานทำให้ชายหนุ่มมีเวลาว่างมากพอ จนกระทั่งสังเกตเห็นไอคอนเกมหนึ่งบนหน้าจอ

ไอคอนรูปหน้ายิ้มวงกลมสีขาว มีตัวอักษรเขียนข้างล่างว่า

‘เกมรักพิศวง’

มันทะลึ่งเข้ามาอยู่ในเครื่องได้อย่างไร

เขากล้าสาบานว่าไม่เห็นเกมนี้มาก่อนเลย มาปรากฏหน้าจอเมื่อไรก็ไม่รู้ จะเป็นโปรแกรมพิเศษที่แถมมากับเครื่อง หรือเป็นไวรัสสายพันธุ์ใหม่แปลกปลอมเข้ามา ก็ยากจะคาดเดา บางทีอาจจะเป็นเกมอินดี้ที่โหลดตัวเองมาจากการเชื่อมต่ออินเตอร์เน็ตโดยไม่ได้รับอนุญาตก็ไม่แน่ใจ

 เกือบจะกดลบทิ้งไปแล้ว แต่รู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างรบกวนจิตใจ ทำให้ชายหนุ่มผู้อ้างว้างต้องลองรันโปรแกรมเกมลึกลับดูแบบไม่คาดหวังอะไรมากนัก นอกจากฆ่าเวลาอันเงียบเหงากับอนาคตที่ยังมองไม่เห็นทางสดใส

เกมดังๆ ทั้งหลายก็เล่นผ่านมาด้วยดีจนหมดสิ้น ลองเกมใหม่ไม่เคยเล่นบ้าง

ตกลงใจลองเล่นเกมลึกลับ คลิ้กเมาส์ที่ไอคอนประหลาดเพื่อเล่นเกม หน้าจอดับวูบลงครู่หนึ่ง ก่อนปรากฏข้อความสีขาวกะพริบไปมาอย่างท้าทายและเชิญชวน

[...ยินดีต้อนรับเข้าสู่เกมรักพิศวง คุณสนใจเล่นเกมนี้ไหม...]

กด 1 เพื่อยอมรับ

กด 2 เพื่อปฏิเสธ

      แบบนี้มันท้าทายกันนี่นา ชายหนุ่มนึกในใจ ว่างงานมานานจะลอง ‘เกมรักพิศวง’ ดูบ้าง ไม่เห็นจะเป็นอะไร จะมารูปแบบไหน ปีศาจเกมมือหนึ่งไม่เคยกลัว

นิ้วกดแป้นคีย์บอร์ดปุ่มเลข 1 อย่างไม่ลังเล

หน้าจอดับวูบไปทำให้ใจหายวาบ คิดว่าเจอผลงานของไวรัสเข้าให้แล้ว แต่ในที่สุดรูปหน้ายิ้มสีขาวก็ปรากฏขึ้นให้เห็นเป็นที่อุ่นใจ กระเด้งกระดอนชนขอบจอไปมาก่อนหายวับไป จากนั้นเริ่มปรากฏภาพขึ้นในจออย่างเลีอนรางแล้วค่อยชัดเจนขึ้นเป็นลำดับ

เกมเริ่มต้นครั้งแรกด้วยฉากบริเวณสี่แยก พลุกพล่านไปด้วยรถและผู้คน สภาพคล้ายในเมืองใหญ่แสนวุ่นวาย

หลายปีที่ผ่านมากับการเล่นเกมมากมาย เขาไม่เคยคิดว่าจะมีสาวคนใดมาแทนที่สาวสวยในเกมอย่างลาร่า เอด้า วอง  หรือทันยา ในเกมดังได้ ซึ่งตัวละครสาวสวยเหล่านี้ล้วนเป็นแรงจูงใจ ให้เขาเล่นเกมจบรอบแล้วรอบเล่าอย่างไม่เบื่อหน่าย

แต่หญิงสาวในเกมใหม่คนนี้ดูอบอุ่นนุ่มนวลน่าสนใจเป็นพิเศษ เป็นธรรมชาติเหมือนคนจริงๆ มากกว่าเพียงจะเป็นตัวเดินเรื่องในเกม เธอไม่มีอาวุธ ไม่มีระดับเลเวลให้เห็น

ท่าทางกระวนกระวายใจของเธอ ทำให้เขาเริ่มเฝ้าติดตามดูพฤติกรรมของหญิงสาวในเกมด้วยความอยากรู้อยากเห็นแกมสงสัย แต่เมื่อเธอก้าวเดินหายไปท่ามกลางฝูงชนเขาก็ไม่อาจติดตามเธอต่อไปได้ นอกจากจ้องมองภาพรถราวิ่งขวักไขว่ไปมาอย่างไม่เข้าใจ บนหน้าจอเมื่อไม่มีสาวลึกลับคนนั้นก็ดูธรรมดา ไม่น่าสนใจอะไรอีกต่อไป

เกมอะไรกัน ทำไมเหมือนภาพจากกล้องวงจรปิด เสียงประกอบก็เป็นเสียงจริงตรงตามสภาพของฉากในเมือง ไม่มีเสียงดนตรีประกอบ ไม่ได้มีความสนุกสนานตื่นเต้นแบบเกมทั่วไป ไม่ปรากฏเมนูให้เลือก แต่ความคิดของเขาเกาะติดอยู่กับหญิงสาวในเกมอย่างไม่อาจหักห้ามใจได้

นี่กระมัง ที่เรียกว่า ประทับใจแรกพบ

ทันใดนั้นมีแถบบาร์ปรากฏบนหน้าจอพร้อมข้อความ

[หมดเวลา...กรุณารอเล่นเกมในวันพรุ่งนี้...]

“ท่าจะบ้า เกมแบบนี้มีด้วยเหรอ เล่นได้นิดเดียวตัดเวลาเฉยเลย” ชายหนุ่มพึมพำ จ้องมองหน้าจออย่างแทบไม่เชื่อสายตา

การจะเล่น หรือหยุดเล่นความจริงควรเป็นหน้าที่ของผู้เล่นเกมไม่ใช่หรือ ไม่ใช่ให้ตัวเกมเป็นคนสั่ง หน้าจอไม่ได้บอกรายละเอียดมากไปกว่านี้ ไม่มีปุ่มกดอะไรให้เลือก ภาพบนจอค้างไปเฉยๆ อย่างกวนประสาท ก่อนตัดวูบออกมาสู่หน้าจอตามปรกติ ทำเอาเขาแทบคลั่งจนประหลาดใจกับอารมณ์เอาจริงเอาจังในการเล่นเกมอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

ช่วงเวลาเพียงสั้นๆ ทำไมภาพของหญิงสาวลึกลับจึงติดแน่นอยู่ในความรู้สึก หน้าตาก็ยังไม่เห็นชัดเจน ทำไมถึงทำให้เกิดอาการคิดถึงจนกระวนกระวายใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าการรอคอยวันพรุ่งนี้ ตามคำสั่งของเกมพิลึกโลกอย่างไม่มีทางเลือก

วันรุ่งขึ้นชายหนุ่มตื่นนอนเร็วกว่าปกติ หลังจากอาบน้ำชำระร่างกายให้สดชื่นแจ่มใส สิ่งแรกที่ทำคือรีบมานั่งหน้าคอมพิวเตอร์ทันที ดับเบิ้ลคลิกเมาส์ที่ไอคอนเกมประหลาดด้วยความตื่นเต้น อยากเห็นหน้าตัวละครสาวลึกลับในเกมอีกครั้ง

ตัวเกมใช้เวลาเพียงเล็กน้อย หน้าจอก็เริ่มปรากฏภาพห้องนั่งเล่นขึ้นมา

      ฃายหนุ่มรู้สึกผิดคาด เพราะคิดว่าจะเป็นฉากถนนสี่แยกอันสับสนเหมือนเดิม วันนี้กลายเป็นเป็นห้องนั่งเล่นสีขาวสะอาดตา

เอาน่า... นึกในใจ อย่างน้อยก็ดีกว่าฉากสี่แยกบนถนนอันแสนวุ่นวาย บรรยากาศในห้องดูสงบผ่อนคลายมากกว่าถนนแน่นอน แต่ก็ไม่มีอะไรน่าสนใจ ลองคลิกเมาส์ไปมาแบบส่งเดชก็ยังไม่มีอะไรโต้ตอบ

ลองกดเมาส์ค้างแล้วลากไปมา พบว่าสามารถหมุนมุมกล้องได้บ้าง แต่ก็ยังเป็นภาพห้องนั่งเล่นไร้สิ่งมีชีวิต

เฟอร์นิเจอร์และสิ่งของเครื่องใช้จำเป็นดูเรียบง่าย เจ้าของห้องคงใช้ชีวิตความเป็นอยู่แบบเรียบง่ายเช่นกัน รู้สึกผิดหวังแต่ก็ยังไม่ถอดใจ พยายามหาทางทำให้เจ้าเกมประหลาดตอบสนอง แสดงความคืบหน้าอะไรออกมาบ้าง ทว่าทำได้อย่างมากก็เพียงหมุนภาพของห้องนั่งเล่นไปมาเท่านั้น ไม่ได้ทำให้เกิดความสนุกสนานอะไรเลย

ถ้าเป็นเกมอื่นชายหนุ่มคงปิดโปรแกรมไปแล้วด้วยความรำคาญ แต่ดูเหมือนว่าเจ้าเกมลึกลับที่มีชื่อว่า ‘เกมรักพิศวง’ กลับมีแรงจูงใจชนิดอธิบายไม่ถูก ทำให้ต้องนั่งเฝ้าหน้าจอต่อไปอย่างอดทนจนรู้สึกแปลกใจตัวเอง

ทันใดนั้น บนหน้าจอก็ปรากฏข้อความสีขาวสะดุดตากะพริบไปมา

      [...คุณเข้ามาเล่นเกมเวลาเช้าเกินไป กรุณาเข้าเล่นใหม่อีกครั้งเวลา 06.00 น...]

      “อะไรกัน...” ชายหนุ่มอุทานพลางอ้าปากค้างไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง จะเล่นเวลาไหนมันมายุ่งอะไรด้วย บ้ากันใหญ่แล้ว ก่อนจะทำอะไรต่อไป หน้าจอก็ดับวูบลงต่อหน้าต่อตา ก่อนเข้าสู่หน้าจอปกติ 

นั่นหมายถึงว่า เจ้าเกมกระทำการปิดตัวเองลงแบบสิ้นเยื่อขาดใยไม่สนใจคนเล่นเลยสักนิด

      คลิกไอคอนเกมอย่างหงุดหงิด แต่ไร้การตอบสนอง

      ความหงุดหงิดอารมณ์เสียปะทุในใจตั้งแต่เช้า มองนาฬิกาติดผนัง อีกครึ่งชั่วโมงกว่าจะถึงเวลาที่เจ้าเกมจอมกวนระบุ ชายหนุ่มสูดลมหายใจลึก พยายามบอกตัวเองว่าออกไปข้างนอกดีกว่า ไม่ต้องสนใจเกมอันแสนน่าเบื่อ ไม่มีอะไรน่าสนใจเลยสักนิด

คิดได้แต่ทำไมได้

บางอย่างรบกวนจิตใจจนต้องยอมนั่งรอเวลา ทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าเข้าไปสืบค้นข้อมูลทางอินเตอร์เน็ตเพื่อฆ่าเวลา มากกว่าจะสนใจใฝ่หาความรู้อย่างจริงจัง

กระทั่งถึงเวลากำหนด จึงลองเปิดเกมอีกครั้ง

คราวนี้เขาแทบจะร้องออกมาด้วยความตื่นเต้นดีใจ ภาพแรกที่ปรากฏเมื่อโปรแกรมทำงาน จำได้ทันทีว่าเป็นภาพห้องนั่งเล่นห้องเดิม

เพียงแต่สำคัญที่สุดคือมีภาพของหญิงสาวผู้มีเส้นผมยาวสลวยประบ่าอยู่ในชุดยาวสีขาวคล้ายชุดนอนมิดชิดเรียบร้อย นั่งอยู่บนโซฟาหน้าจอทีวีด้วยท่าทางตามสบาย

หญิงสาวคนนั้นนั่นเอง ดูเหมือนว่าเพิ่งเสร็จจากการอาบน้ำมาใหม่ๆ เสียด้วย

“เจอเธอแล้ว!” ชายหนุ่มดีใจจนแทนกระโดดลอยตัว ตื่นเต้นยิ่งกว่าได้เจอหน้าคนรักสมัยรักแรกในชีวิตเสียอีก ความหวังขยับไปอีกระดับหนึ่ง

อยากมองหน้าเธอให้ชัดเจนแบบใกล้ชิด แต่สิ่งที่ทำได้คือเพียงเลื่อนหมุนภาพไปมาเท่านั้น ไม่สามารถซูมภาพเข้าไปดูใกล้ๆ อย่างตอนเกมเปิดตัวครั้งแรกได้

      ให้ฉันดูหน้าเธอหน่อย เจ้าเกมบ้า...ทำให้ภาพซูมได้ เร็วเข้าเจ้าบ้า...! ชายหนุ่มร้องใส่หน้าจออย่างแค้นเคืองแต่ไร้ผล สุดท้ายต้องพยายามระงับสติอารมณ์ลงให้เยือกเย็น เมื่อนึกได้ว่าตัวเองเริ่มมีอารมณ์ร่วมกับเกมมากเกินไปจนน่าตกใจ เกรงว่าตัวเองจะบ้าก่อนวัยอันควรเหมือนกัน

รายการทีวีที่กำลังเปิดในเกม อาจจะเป็นรายการเสนอข่าวสารยามเช้า เพราะมีเสียงคนพูดคุยกันฟังไม่ถนัดหู แต่เขาไม่ได้สนใจจะฟังข่าวสารบ้านเมืองให้ปวดหัว หญิงสาวในเกมต่างหากดึงดูดใจมากกว่า เวลาผ่านไปเกือบสิบนาที เธอยังคงนั่งอยู่หน้าจอทีวี แต่ไม่ได้ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกเบื่อหน่ายเลยแม้แต่น้อย เฝ้ามองตัวละครของเกมลึกลับอย่างสนใจ

      และแล้วสิ่งที่เขาแอบกังวลใจก็เกิดขึ้น หญิงสาวลุกขึ้นมือหยิบรีโมทคอนโทรล กดปิดทีวี ก่อนเดินออกจากห้องไปโดยใช้ประตูที่อยู่ด้านข้าง

      “เดี๋ยวก่อน จะไปไหน!” ชายหนุ่มเผลอตัวร้องเสียงหลง มือไม้สั่นรีบใช้เมาส์หมุนภาพตามเธอไปยังประตูที่เธอเดินหายไป โดยหวังว่าจะสามารถใช้มุมกล้องติดตามออกไปจากห้องได้ แต่ตัวเกมยังคงบังคับภาพให้เห็นได้เฉพาะบริเวณห้องนั่งเล่นเท่านั้น

      “บ้าเอ้ย....” เขาสบถส่ายหน้าอย่างเสียอารมณ์ ถ้าเป็นเกมธรรมดาต้องมีทางออกจากห้องได้ จะให้อยู่กับห้องนั่งเล่นธรรมดาห้องหนึ่งไปทั้งวันหรืออย่างไร

จากนั้นหน้าจอดับวูบลง ตัวหนังสือสีขาวพร้อมใบหน้ายิ้มทรงกลมกะพริบไปมาอยู่ใต้ข้อความราวกับจะล้อเลียน

[...เธอกำลังจะออกจากบ้าน ตัวเกมจะปิดตัวภายในสิบวินาที กรุณาเข้าเล่นใหม่เวลา 12.00 น...]

เอาอีกแล้ว คำสั่งบ้าๆ ! สิบวินาที ทำไมไม่นับถอยหลังแล้วระเบิดทำลายตัวเองไปเลย คิดประชดอย่างหงุดหงิด แบบนี้ไม่ต้องรอไปจนถึงเที่ยงวันหรืออย่างไร  นึกแล้วอยากวิ่งไปเตะโปรแกมเมอร์ในบริษัทสร้างเกมให้สาสม

เออ! เที่ยงวันก็เที่ยงวัน จะได้มีเวลาไปกินข้าวกินปลา ชายหนุ่มคิดปลอบใจตัวเอง แต่อารมณ์ยังคงจดจ่อกระวนกระวายใจกับหญิงสาวลึกลับจนขาดสมาธิในการทำอย่างอื่น

นี่คือจุดเริ่มต้นที่เขารู้จักกับเธอ และรู้จักเกมพิศวงแบบไม่น่าเป็นไปได้และไม่ควรมีในโลก