ผีเสื้อเริงรำในโยชิวาระ

โลกปีศาจที่ยากจะมีคนเข้าถึง ที่แห่งนี้เองก็คือที่อยู่อาศัยของข้าในย่านโยชิวาระหรือย่านโคมแดงแห่งนี้นั้นเต็มไปด้วยผู้คนมากมาย ทั้งเหล่าพ่อค้าและคนปกติ ในโรงคณิกาโยรุอากะที่อยู่ริมสุดก็มีผู้คนเข้าออกไม่ขาดสายเช่นกัน เหล่าปีศาจชนชั้นสูงบางครั้งก็จะแวะเวียนมาที่นี่ ข้ายังมิได้เป็นยูโจะหรือโออิรันเหมือนเหล่าพี่ชายและพี่สาว ส่วนใหญ่แล้วทุกคนที่นี่คือคนที่มาม่าซังเก็บมาเลี้ยง ข้าเองก็ถูกเก็บมาเลี้ยง ข้าไม่เคยรู้ว่าพ่อแม่ของตนเองนั้นคือใคร

แต่ที่พวกเค้าทอดทิ้งข้าเป็นเพราว่าข้าอ่อนแอเหลอหรือว่าข้ามิได้เป็นดังที่เค้าหวัง ทั้งอย่างนั้นท่านมาม่าซังก็ยังอยู่ข้างๆไม่เคยหายไปไหน ท่านปกป้องข้ามาโดยตลอด บางครั้งท่านจะต้องนอนลงกับพื้นเพื่อปกป้องคนอ่อนแออย่างข้า ข้าอยากจะแข็งแกร่งขึ้น ข้าอยากจะปกป้องพวกเค้าเหมือนที่พวกเค้าปกป้องข้าบ้าง

อะโอะโจว

ปีศาจผีเสื้อที่ถูกมาม่าซังเก็บไปเลี้ยงตั้งแต่ยังไม่ลืมตา นับถือมาม่าซังเหมือนแม่แท้ๆ เส้นผมสีน้ำเงินเข้มที่ดูงดงาม ดวงตาสีม่วงที่ดูน่าหลงใหล ผิวกายสีขาวที่ในยามสวมชุดร่ายรำสีฉูดฉาดจะดูเด่นสง่าขึ้นมา การ่ายรำอันงดงามนี้มาม่าซังเป็นคนสอนมา ถึงจะร่ายรำได้งดงามจนมีผู้คนชื่นชมเพียงใด แต่ก็ไม่อาจเทียบมาม่าซังได้เลย ชื่อนี้มาจากปานรูปผีเสื้อที่แผ่นหลัง อะโอะมาจากอะโอยที่แปลว่าสีน้ำเงิน เป็นน้องที่เป็นที่รักของทุกคนตั้งแต่เด็กๆ

เฮะบิฮานะ

มาม่าซังแห่งโรงคณิกาโยรุอากะที่มีชื่อเสียงแห่งนี้ เด็กทุกคนที่นี่มาม่าซังก็เป็นคนเก็บมาเลี้ยงบ้างก็ไถ่ตัวออกมาเลี้ยงดูเอง ซึ่งมาม่าซังเลี้ยงดูเด็กทุกคนด้วยความรัก ในบางครั้งที่มาม่าซังเดินออกไปก็จะกลับมาพร้อมกับจูงมือเด็กน้อยไม่ก็อุ้มเค้าเอาไว้ แต่ก็อาจมีบาดแผลที่สาหัสจนเลือดไหลออกมาเป็นทาง แต่เธอก็ยังยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยนพร้อมเอ่ยว่าไม่เป็นไรแม่ปลอดภัย เส้นผมสีดำสนิท ดวงตาสีเหลืองอำพันที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยน ฝ่ามือที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยนในเวลาเช็ดอาหารหรือลูบศีรษะปลอบ หากเพียงเอ่ยเรียกว่าแม่ เค้าก็พร้อมจะไปปรากฏตัวพร้อมรอยยิ้มที่แสนอ่อนโยน หากกำลังร้องไห้เค้าจะกอดปลอบจนกว่าจะหยุดร้องไห้

ชิโนะยามิ

ปีศาจจิ้งจอกสี่หางสีเทาที่มีความเกลียดและชิงชังในมนุษย์อย่างที่สุด เส้นผมสีดำที่มีเครื่องประดับที่มิได้มีมาก แต่สมกับเป็นทายูหรือคณิกาชายอันดับที่สองของโรงคณิกาโยรุอากะ มักจะเหน็บดาบคาตานะเอาไว้ที่เอวเสมอและชอบว่าอะโอะว่าเป็นปีศาจที่อ่อนแอทำอะไรไม่ได้สักอย่าง แต่สุดท้ายก็คอยปกป้องอะโอะมาโดยตลอด ซึ่งดาบคาตานะนั้นอาบฉโลมไปด้วยเหล่าปีศาจที่ไม่เคารพกฎของโรงคณิกามาหลายตน ชอบฟังดนตรีและดื่มสุรากับ คุโยชิมิและยามิมิจิเล่นมากๆ

คุโยชิมิ

ปีศาจจิ้งจอกเก้าหางสีดำที่สงบเสงี่ยม เป็นโออิรันหรือสตรีคณิกาอันกับที่หนึ่งของหอโยรุอากะ ในเวลาที่อะโอะแวะมาเล่นด้วยก็จะเล่นซามิเซ็งให้ฟังเสมอ ซึ่งมาม่าซังเป็นคนสอนให้เล่นเครื่องดนตรีนี้ เส้นผมที่ประดับประดาด้วยปิ่นปักผมที่วิจิตรงดงามมากมายจนนับไม่ถูก ผิวกายที่ขาวราวกระเบื้อง ดวงตาสีทองงาม รูปร่างที่สมส่วนงดงาม เพราะเช่นนี้จึงมีจ้าวเมืองมาหาท่านพี่เยอะมาก ในบางครั้งที่อะโอะไปหาแล้วจ้าวเมืองอยู่มีบางครั้งที่จ้าวเมืองจะนำขนมมาให้ทานและเล่นกับอะโอะ นางชอบดื่มสุรากับชิโนะยามิและยามิมิจิ

ยามิมิจิ

ปีศาจจิ้งจอกเจ็ดหางสีแดง เป็นคนมีอุปนิสัยร่าเริงชอบเล่นกับทุกๆคนและชอบเล่นบิวะคู่กับซามิเซ็งของคุโยชิมิ ยามิมิจิชอบดื่มสุราบางครั้งก็ชวนอะโอะมาดื่มและมาม่าซังก็จะเข้ามาดุ เส้นผมสีน้ำตาลเข้ม ดวงตาสีน้ำตาลแดง ใบหน้าที่มีรอยยิ้มแสนสดใจแต่งแต้มอยู่แทบจะตลอดเวลา บางคราก็จะชอบชวนอะโอะมาเต้นรำ แต่ทว่าในบางครั้งที่พี่ชายอยู่คนเดียวก็จะเล่นบิวะด้วยท่วงทำนองพร้อมขับขานเสียงเพลงที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้นและชิงชัง จนในยามที่ฟังยังรู้สึกกลัวในท่วงทำนองนั้น