เปรมา จำได้ว่าตอนแรกที่ตกลงรับงานของไร่ภูตวัน เพราะแม่เลี้ยงพิมพ์พิกาที่ติดต่อมา หญิงสาวเคยทำงานจากไร่ที่ต่างประเทศมาหลายไร่ แม่เลี้ยงพิมพ์พิกาบอกกับหล่อนว่าหล่อนต้องเป็นผู้ช่วยให้กับพ่อเลี้ยงติณณภพ ในความคิดของหล่อนตอนนั้นก็คงเป็นพ่อเลี้ยงพุงพลุ้ยเหมือนกับในละคร แต่กลับผิดคาดวินาทีแรกที่พบกับพ่อเลี้ยงติณณภพเต็มไปด้วยความไม่ประทับใจนัก หล่อนเองก็ไม่รู้มาก่อนว่าพ่อเลี้ยงติณณภพเด็กว่าคิดไว้นัก เขาเป็นชายร่างหนากล้ามเป็นแผงและเป็นลูกชายเพียงคนเดียวของแม่เลี้ยงพิมพ์พิกา สองแม่ลูกไม่ลงรอยกันเท่าใดนักเพราะพ่อเลี้ยงติณณภพฝังใจว่ามารดาเป็นทำให้บิดาอย่างพ่อเลี้ยงตวันเสียชีวิตไปตั้งแต่เขายังเด็กนัก ยิ่งทำงานไปก็ยิ่งหวั่นไหว จนวันหนึ่งติณณภพที่โมโหจนหน้ามืดจนใช้กำลังปลุกปล้ำหล่อน ตั้งแต่วันนั้นเขาก็เรียกใช้หล่อนในฐานะ..นางบำเรอ
“จะ ทำอะไรคะ…”ร่างหนาไม่รอช้าคร่อมร่างหล่อนเอาไว้ ยิ่งทำให้ไร่ซึ่งทางหนีรอด…มือเรียวพยายามจะผลักเขาออกไปแต่ก็อาจทำให้เขาขยับได้แม้แต่น้อย คนตัวโตนั่น…คิดจะทำอะไรหล่อน
“เธอจะต้องชดใช้ กับสิ่งที่เธอทำให้ฉันขายหน้าต่อหน้าไอ้กวิน”แขนสองข้างหล่อนถูกตรึงกับแคร่เล็กๆยิ่งเขาพยายามซุกไซร้ซอกคอขาวเท่านั้นร่างบางก็พยายามดิ้นหนีมากเท่านั้น น้ำหูน้ำตาไหลพรากออกมากลัวอย่างสุดขีดสลับกับเสียงร้องออกมา
“อุ๊บ…”ปากบางถูกประกบอีกครั้ง รสจูบไม่รุนแรงเหมือนครั้งแรกเต็มไปด้วยหนักแน่นแต่ทว่าอ่อนโยน หล่อนไม่ใช่คนเจนจัดเรื่องบนเตียงแบบนี้…
ได้รสสัมผัสจากเขาก็ทำให้อ่อนระทวย