เมื่อได้พบกับเมียทะเบียน ที่เขาหลงลืมเธอไปเกือบห้าปีเต็ม
จุดประสงค์ที่จะชวนเธอมาหย่าขาดเสียให้เรียบร้อยของเรย์
กลับกลายเป็นเขาไม่อาจจะปล่อยเธอไปจากกรงรักของเขาได้ตลอดชีวิต
เขาไม่มีทางจะหย่า!
กับเธอโดยเด็ดขาด
เขาคือฝันร้ายของเธอ และเขากลับมาเพื่อชวนเธอหย่า...
แต่เมื่อเธอพูดเรื่องหย่า ทำไมเขาจะต้องทำโกรธเธอมากขนาดนั้นกันนะ
โปรยปราย
“รอหย่าก่อนไม่ได้หรือยังไง ค่อยหว่านเสน่ห์น่ะน้องลัน หรือคิดว่าบริหารเสน่ห์แบบนี้ มีผัวคาอยู่นี่ มันจะทำให้ฝ่ายนั้นยิ่งอยากได้ ทุรนทุราย จนยอมทำให้ได้ทุกอย่าง”
ฉาด
!
มือเรียวฟาดเข้าเต็มที่ ที่แก้มของคนที่กำลังพูดฉอดๆ ว่าเธออย่างลืมตัว ทำไปแล้วก็ตกใจกับปฏิกิริยาของตนเอง ส่วนคนที่โดนตบจนหน้าหัน ก็หรี่ตาแล้วมองเธอด้วยสายตาราวกับพ่อเสือพิโรธ
“ยะ...หยุด...ว่าลันเสียที พี่เรย์ไม่มีสิทธิ์ ไอ้ที่พี่เรย์บอกว่าเป็นเอ่อ...” เธอไม่กล้าใช้คำว่าผัว เพราะกระดากปากนัก
“สามี มันก็แค่สามีคืนเดียวเท่านั้นแหละค่ะ พี่เรย์ไม่อยากหย่า ลันก็จะฟ้องหย่าเอา ลันไม่อยากอยู่กับคนอย่างพี่เรย์หรอก ถ้าจบเรื่องทั้งหมดนี่แล้วลันก็จะกลับเมืองไทย อย่าหวังว่าลันจะยอมเจอะเจอกับคนร้ายกาจแบบพี่อีก”
“...”
คราวนี้พ่อเสือดุเป็นฝ่ายเงียบบ้าง เขาลูบแก้มข้างที่ถูกเธอตบ ตามองเธออย่างไม่วางตา ลันล์ลลินสะบัดหน้าหนี แล้วทำท่าจะเดินฉับๆ กลับไปที่ห้องนอนของตัวเอง ซึ่งเมื่อเธอหันหลังให้ คนที่ทำเหมือนว่านิ่ง สงบไปได้เพราะแรงตบนั่น กลับคว้าเธอหมับ กระชากกลับเข้าไปในอ้อมแขน ลันล์ลลินทุบเขาอึกอัก แล้วร้องกรี๊ดๆ อย่างตกใจ คนที่กำลังกอดพันธนาการไว้ด้วยสองแขนแข็งแรงนั่นหัวเราะหึๆ นัยน์ตามองจ้องเธออย่างประสงค์ร้าย
“สามีคืนเดียว...อ้อ...ใช่สิ
!
พี่มันผัวคืนเดียว แต่คืนนี้ และคืนต่อๆ ไป พี่จะเป็นผัวของน้องลันทุกคืน เอาให้คุ้มกับที่ปู่พี่ลงทุนไปตั้งมากมาย แค่คืนเดียว มันไม่คุ้มหรอกจริงไหม”
“คนบ้า
!
คนเลว
!
ปล่อยลันนะ ปล่อย
!
”
เธอทั้งร้อง ทั้งตบ ทั้งข่วน แต่คนที่เธอทำร้ายไม่สะเทือนสักนิด เขาอุ้มนางแมวป่าฤทธิ์มากขึ้นบ่า เดินก้าวยาวๆ ไม่กี่ก้าวก็ถึงห้องนอนของเขาที่เปิดแง้มไว้ คมอธิปโยนร่างบางลงเตียงคิงไซส์ของเขาค่อนข้างแรง ลันล์ลลินหน้าซีดเผือด พยายามตะกายหนีเขาแต่ก็ช้าไปกว่าร่างสูงที่คร่อมทาบทับ
“ปล่อย...ปล่อยลัน”
หญิงสาวเบิกตามองเขาอย่างตกใจ หน้างามซีดเผือด คนร้ายกาจเอาแต่ใจไม่ฟังอะไรทั้งนั้น เพราะทั้งโมโหและ...หึง เขาทึ้งเสื้อผ้าเธออย่างคนใจร้อน ลันล์ลลินรู้สึกราวกับซาตานตนเก่า กำลังจะเอาเปรียบ ทำร้ายเธออีกแล้ว ร่างงามเกร็งแข็ง น้ำตาไหลนองอาบแก้มนุ่ม เธอนิ่งไปจนคมอธิปรู้สึกตัว เขาเงยหน้าขึ้นจากซอกคอหอมกรุ่ม ก่อนจะมองสบตากับนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มที่กำลังเอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำตา เห็นแค่นั้นเขาก็ถอนใจเฮือก
“อย่าร้อง...คนดี”
“ปล่อยลันนะคะ”
เมื่อเขาพูดเสียงอ่อนลง ใจเธอก็เริ่มมา ลันล์ลลินต่อรองเสียงหวาน มือน้อยยังคงยันอกเขาไว้ ขาเรียวไขว้หากันอย่างจะปกป้องตัวเอง ตอนนี้ร่างงามเหลือเพียงซับในตัวจ้อยสองชิ้น เรือนร่างสาวสะพรั่งในอ้อมกอด มันทำให้คมอธิป ไม่อาจจะทำตามคำขอของเจ้าหล่อนได้จริงๆ
“พี่เรย์ อย่าทำอะไรลันเลย ปล่อยนะคะ ลันขอโทษก็ได้ ฮือๆ”
“พี่ปล่อยลันไม่ได้จริงๆ”
มีจำหน่ายในรูปแบบอีบุ๊คที่เมพนะคะ ฝากด้วยค่ะ
กดคลิ๊ก
https://www.mebmarket.com/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NjoiMjc1Nzc1IjtzOjc6ImJvb2tfaWQiO3M6NToiNjU5MjUiO30&page_no=1
ตามไปได้เลยค่าา
Guest
