ไม่การคัดลอกคนอื่น แต่เป็นนิยายที่ผมแต่งเมื่อ 2 ปีก่อน
ลองเอาลงให้อ่านใหม่ดู
คำผิดอาจเยอะ ขี้เกียจแก้
บทนำ
___________________
22 ธันวาคม ค.ว. 1100
“แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก” โรเจอร์หายใจอย่างรุนแรง จากสภาพเขาตอนนี้จะเรียกว่าย่ำแย่ก็ว่าได้ ด้วยพิษของบาดแผลเล็กใหญ่ทั่วร่างกาย มันก็ทำให้เขาอ่อนแรงไม่น้อย
“แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก” ด้วยสายตาอันเลือนลางของเขา ก็ไดจับจ้องไปที่บุคคลทั้งสามตรงหน้าเขา ดวงตาที่มีแต่ความแค้นอาฆาตโดยเพราะบุคคลตรงกลาง
ด้วยด้านหน้าโรเจอร์นั้น มีสองคนที่เขารู้จักดี และเป็นเหตุผลที่เขามายังปราสาทจอมมารแห่งนี้ด้วย พวกเธอนั้น คือน้องสาวฝาแฝดต่างสายเลือดของโรเจอร์ ที่พลัดพรากจากกันเมื่อห้าร้อยห้าสิบปีก่อนจากเหตุการณ์ลุกลามครั้งที่สามของจอมมาร
น้องสาวที่อยู่นี้คงจะทุกขทรมาน เขาจึงรีบตรงมาที่นี้เมื่อได้รับข่าว พอมาถึงก็ต้องมาเจอกับภาพบาดตา บาดใจเขา น้องสาวทั้งของเขาไม่มีวันกลับมาแล้ว พวกเธอกายเป็นครึ่งปีศาจด้วยการทำให้จมอยู่กับตัณหา นี้เป็นเรื่องยกโทษให้ไม่ได้สำหรับปีศาจที่ทำให้ครอบครัวที่เหลือของเขาเป็นแบบนี้
“อภัยให้ไม่ได้! อภัยให้ไม่ได้!” คำที่เหมือนกับคำสาปแช่งให้กับโลกใบนี้ โลกที่ทำให้น้องสาวของเขาเป็นแบบนี้
ด้วยคำคร่ำครวญที่มาพร้อมกับน้ำตาของโรเจอร์ มันก็ทำให้จอมมารแสยะยิ้มขึ้นมาอย่างขยะแขยง
“คิดว่าพวกเธอทั้งสองคน ดูเซ็กซี่ขึ้นใช่ไหม คุณพี่ชาย” จอมมารพูดขึ้นด้วยเสียงอันน่าสะอิดสะเอียน ก่อนที่เขาจะใช่มือทั้งสองไปลูบคลำหน้าอกของพี่น้องฝาแฝดที่มีใบหน้าที่เหมือนกัน
พวกเธอครางออกมาเมื่อถูกบีบแรงๆ
โรเจอร์ที่เห็นการกระทำของจอมมารก็มีสีหน้าที่บูดเบี้ยวมากขึ้น จากความโกรธเกรี้ยว ตาของเขาแทบจะแดงก่ำเหมือนกับเลือด กัดฟันเสียงดัง กรอบ! กรอบ! ด้วยอารมณ์ที่ไม่คงที่จากไฟแห่งความแค้น
“นั้นแหละ นั้นแหละ ช่างเป็นสีหน้าที่ดูดีขึ้นเป็นอย่างมาก ฮ่าๆ”
“จอมมาร! กูจะฆ่ามึงและจะปลดปล่อยน้องสาวของกู!!!” โรเจอร์ตะโกนขึ้น พลางยกดาบที่หักขึ้นมา เขาไม่สนใจอะไรแล้ว ของแค่ได้ฆ่าจอมมารก็พอ
ด้วยอารมณ์ที่โกรธจัด ทำให้ตาของเขาจับจ้องไปแค่จอมมารอย่างเดียว จนลืมไปว่ายังมีอีกสองคนที่อยู่ที่นี้
“อึก!” โรเจอร์กระอักเลือดออกมาคำโตจากที่เขาโดนแทงเข้าสองจุดจากฝีมือของน้องสาวทั้งสองคน
ด้วยการแทงครั้งนี้ มันก็ทำให้โรเจอร์หยุดลง ทั้งสองสาวที่โจมตีเข้าเป้า ก็กระโดดกลับไปยืนข้างๆจอมมารเช่นเคย
“ฮ่าๆ มันส์จริงๆ ดูพี่น้องฆ่ากันเนี้ย” จอมมารหัวเราะขึ้นอย่างชอบใจ เมื่อเห็นโรเจอร์ล้มไปท่าคุกเข่า
โรเจอร์ที่ล้มไป ก็พยายามลุกขึ้นอีกครั้งโดยใช้ดาบหักๆของเขาพยุงตัวขึ้น
“ถึงแม้จะต้องเป็นปีศาจ กูก็ต้องฆ่ามึงให้ได้!!” ไม่พูดเปล่า โรเจอร์ก็นำก้อนเนื้อออกมาจากตัว
ก้อนเนื้อที่เหมือนกับหัวใจ ที่ยังเต้น ตุบๆ ตุบๆ อยู่ มันทำให้จอมมารสงสัยไม่น้อยกับการการกระทำของเขา
“อะไรกัน ไพ่ตายเหรอ”
“แกนะ รู้จักหัวใจมังกรไหม”
จอมมารส่งเสียงออกมา หะ สงสัยกับคำพูดของโรเจอร์ แต่เมื่อเขาคิดดีๆ จอมมารก็ถึงกับหน้าซีด ก่อนจะตะโกนอย่างร้อนรน
“ไปหยุดเจ้านั้นเร็ว!!”
ทันทีที่ได้คำสั่ง สองพี่น้องฝาแฝดก็พุ่งเข้าหาโรเจอร์หวังจะขัดขวาง แต่นั้นก็ไม่ทันเสียแล้ว
โรเจอร์กัดลงที่หัวใจ ที่ถูกเรียกว่าหัวใจมังกรพร้อมกับน้ำตาสีแดงที่ไหลออกมา
พี่จะปลดปล่อยพวกเธอเอง…..
วินาทีที่โรเจอร์กลืนลงไป ก็เกิดประกายสายฟ้าขึ้นตรงโรเจอร์อยู่ ทำให้เกิดลมกระโชกแรง จนทำให้สองพี่น้องฝาแฝดที่พุ่งมา กระเด็นออกไปตามแรงลมไปหลายเมตรก่อนจะชนกับกำแพง
“กรรรรร!!!!”
เสียงสัตว์ร้ายดังก้อง จนทำให้จอมมารถึงกับตัวสั่นสะเทือน ก่อนที่จะปรากฏสัตว์เลื้อยคลานขนาดใหญ่ขึ้นที่ห้องโถงใหญ่นี้
ดวงตาแดงก่ำที่มีแต่ความโกรธเกรี้ยวและความเศร้า เสียงคำรามที่ไม่มีสติบอกให้ถึงว่าเจ้านี้กำลังคลั่ง มันคือมังกรดำ มังกรที่มีความแข็งแกร่งกว่ามังกรทั้งปวง แม้แต่จอมมารก็ยังเกรงกลัวเมื่ออยู่ต่อหน้ามัน
“เสียสติไปแล้วรึไง แกอยากจะฆ่าน้องสาวของแกด้วยหรอก!!” จอมมารร้องเสียงหลงขึ้น “ไปฆ่ามันเร็วสิ ตอนนี้มันยังใช้พลังมังกรดำยังไม่สมบูรณ์”
ด้วยคำสั่งนั้น สองพี่น้องฝาแฝดก็พุ่งเข้าหามังกรดำทันที
แต่ด้วยพลังที่แตกต่างกัน พวกเธอก็โดนตบกระแทกพื้นในทีเดียว พวกเธอหมดสภาพทันทีได้แค่รอความตาย
“แกมันบ้าไปแล้ว อ๊ากกก!” จอมมารที่เสียสติไป ก็วิ่งไปที่บัลลังก์ที่มีทางลับอยู่ เพื่อที่จากหนี
มังกรคำรามออกมา ก่อนที่จะเดินตามจอมมารและอ้าปากงับลงไปครึ่งตัวทำให้จอมมารตายลงทันที
X
“ข-ขอโทษ ขอโทษ พี่ขอโทษ”
เสียงที่คร่ำครวญด้วยความเสียใจ ความเศร้า โรเจอร์ที่กลับไปเป็นเหมือนเดิม ก็ค่อยๆคลานด้วยมือซ้ายที่ยังคงทำงานอยู่ เข้าไปหาร่างไร้วิญญาณของน้องสาวทั้งคู่ของเขา เขายังเสียใจตลอดมาจนถึงทุกวันนี้ ทำไม ทำไม ตอนมีโอกาสเขาถึงไม่ดูแลน้องของเขาดีๆ ทำไมถึงต้องเกรียนพวกเธอ พวกเธอควรได้ใช้ชีวิตที่ดีกว่านี้ ไม่ควรมาเจอกับเหตุการณ์โหดร้ายแบบนี้ พวกเธอควรใช้ชีวิตที่ใจต้องการ มีความสุขกับชีวิต ทำไมกัน
ด้วยความพยายามของเขา เขาก็มาถึงร่างของทั้งสอง ก่อนที่เขาจะฝืดใช้มือที่หักทั้งสองกอดพวกเธอ อย่างอบอุ่นถึงแม้ว่าร่างทั้งสองจะไม่มีไออุ่นก็ตาม และแล้วก็มาถึงเวลาเขา โรเจอร์หลับตาลงสู่ความมืดมิดของความว่างเปล่า ด้วยความเสียใจและไม่มีวันหายที่ตัวเขาจะดับสูญไป………..
Guest
