นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นตามจินตนาการของผู้เขียนโปรดใจวิจารณญาณในการอ่านด้วยนะคะ
ห้องมืด
ปีเตอร์ค่อยๆรู้สึกตัวขึ้นช้าๆเขาพยายามขยับแขนขาที่อ่อนแรงไปมาหากแต่มือทั้งสองข้างโดนพันธนาการไว้ด้วยโซ่ขึงดึงไว้เหนือศีรษะ ขาทั้งสองข้างถูกมัดดึงรั้งแยกออกจากกันเด็กชายร่างเล็กบอบบางรู้สึกหวาดกลัวรอบกายที่มืดสนิท
“ ช่วยด้วย ช่วยผมด้วย “ เด็กชายร่างเล็กบอบบางดิ้นรนขยับแขนขาปากก็ร้องตะโกนสุดเสียงมีแต่ความเงียบที่ตอบกลับมา ความอ่อนล้าที่สะสมทำให้เรี่ยวแรงค่อยๆหมดไป
ผ่านไปสองชั่วโมงเสียงประตูเหล็กเปิดออกช้าๆชายร่างสูงในชุดสูทพอดีตัวเดินไปเปิดโคมไฟข้างโซฟามุมห้องหันหลังเดินกลับมาปิดประตูเหล็กปิดกั้นโลกทั้งใบให้เหลือเพียงห้องสีเหลี่ยมโลกของเค้าเท่านั้น
แสงสีเหลืองนวลทำให้ดวงตาสีฟ้าอ่อนของร่างเล็กบางต้องหยี่ตาเพื่อปรับสภาพสายตาตัวเองเสียงแหบแห้งส่งออกมาจากลำคอเล็ก “ ช่วยผมด้วย “ ปีเตอร์มองชายในชุดสูทสีดำนั่งบนโซฟาสีแดงด้วยสายตาวิงวอนหากสิ่งที่ร่างบางได้รับกับเป็นเพียงสายตาเย็นชารอยยิ้มที่ปีเตอร์มองไม่ออก
ชายในชุดสูทขยับลุกขึ้นถอดเสื้อสูทสีดำพาดไว้กับพนักโซฟาเอื้อมมีไปหยิบแก้วน้ำที่เตรียมไว้เดินไปหาปีเตอร์ช้าๆหยุดอยู่ด้านหน้าของร่างเล็กบรรจงยกแก้วน้ำป้อนจรดริมฝีปากขาวซีดสายตาของชายร่างสูงไม่ละจากด้วยตาของปีเตอร์แม้แต่น้อยปีเตอร์ดื่นน้ำจากแก้วอย่างกระหายชายตรงหน้าขยับแก้วออกเมื่อปีเตอร์ดื่มน้ำไปแล้วครึ่งแก้ว
“ คุณมาช่วยผมใช่ไหม “ ร่างบางถามอย่างกระซับกระซายอีกครั้ง
“ เรียกฉันว่าอาดัม “ เสียงแหบเครือดังมาจากชายร่างสูงที่เดินอ้อมไปทางด้านหลังของปีเตอร์
“คุณต้องการอะไร คุณจับผมมาใช่ไหม ปล่อยผมไปเถอะแล้วผมจะไม่แจ้งตำรวจ” ร่างเล็กละล่ำละลักบอกออกไปปีเตอร์ได้ยินเสียงหัวเราะทุ้มต่ำข้างหูจากร่างสูงที่อยู่ยืนซ้อนอยู่ด้านหลัง มันเป็นเสียงหัวเราะที่ชวนขนลุกปีเตอร์พยายามดิ้นรนอีกครั้ง
Guest
