เรื่องของผม

ผมเป็นคนโคราช ตั้งแต่เด็กพ่อผมชอบการพนันเป็นอย่างมาก จากที่เคยมีไร่นาหลายสิบไร่ก็กลายเป็นไม่มีเพราะต้องขาย

มันมาเลี้ยงปากท้องลูกตั้ง6คน เมื่อไม่มีไร่นาแม่ผมก็ลำบากมาก เพราะต้องปลูกพริกขายไปแลกข้าว เพราะสมัยก่อนไม่มีตลาดนัด แม่ผมเลี้ยงเป็ดไข่ไว้12ตัว  ตอนไปโรงเรียนก็ได้ไข่เป็ดนี่แหล่ะห่อไปกินตอนเที่ยง  ทุกวันทุกวัน  เสาร์อาทิตย์ก็เลี้ยงควายให้พ่อได้พักผ่อน หลายครั้งที่เห็นพ่อกับแม่ทะเลาะกันเรื่องเงิน แต่ด้วยความเป็นเด็กไม่รู้ประสีประสา ผมก็เลยได้แต่นั่งร้องไห้

เสียใจมากเพราะความยากจน  พอจบป.6ผมก็ไม่มีโอกาสได้เรียนต่อสายสามัญ วันนั้นแอบร้องไห้ในบ้านซึ่งมุงหลังคาหญ้าคา เพราะคนเราเลือกเกิดไม่ได้ ผมจึงหาทางเรียนการศึกษานอกโรงเรียน  แต่่ทางอำเภอยังไม่เปิดสอน  เมื่ออายุ15ปีก็มาทำงานที่กรุงเทพกับพี่ๆ เกี่ยวกับงานหมวกกันน๊อก ส่วนพี่สาวผมเขาทำงานบ้าน ผมทำงานอยู่ที่นั่น1ปี ก็ออกมารับจ้างอยู่บ้านกับพ่อแม่ ต่อมาพี่สาวผมสร้างบ้านให้พ่อแม่ใหม่ใช้เงินสองแสนบาท แต่ทว่าทำยังไม่เสร็จ ผมจึงให้พ่อผมขายควายที่ผมรักได้สี่หมื่น แต่ทว่ายังสร้างไม่เสร็จอยู่ดี ก็ได้แต่ปล่อยเลยตามเลย  เหลือควายอยู่สามตัวผมก็เลี้ยงมันต่อไป

ตอนนั้นผมชอบวาดรูปมาก เหมือนมีอะไรมาดลใจให้ผมหัดวาดหนังสือการ์ตูนส่งสำนักพิมพ์ ผมลงทุนรับจ้างหาเงินซื้อปากกา

พู่กันเริ่มวาด ตอนแรกส่งที่ขายหัวเราะ แต่ผิดหวังมากเพราะทางสำนักพิมพ์ตีกลับ   มีหนังสือที่คนอีสานเขียนอีกอย่างหนึ่งที่ผมชอบ คือหนังสือการ์ตูนเล่มละ5บาท  จากนั้นก็มีพี่คนหนึ่งมาบ้านเพื่อน แกทำงานเขียนการ์ตูนทีี่ผมส่ง สำนักพิมพ์นั้นดังมาก ตีตลาดได้มานานมากแล้ว  พอรู้ที่อยู่สำนักพิมพ์ก็เริ่มเขียนใหม่ แล้วส่งไปให้เขาพิจราณาดูปรากฏว่าผ่าน เขาส่งเงินค่าเขียนมาให้

เรื่องละ7ร้อย สี่เรื่องก็28 ผมดีใจมาก ที่มีช่องทางหาเงินใช้ภายในครอบครัว พอผมต้องการออเดอร์เพิ่ม ผมก็ส่งไปที่สำนักพิมพ์ที่ใหม่อีก ก็ได้รับการยอมรับ เพราะว่าการ์ตูนเข้าตาคนออ่านนั่นเอง ผมเรียนต่อกศน.ทันที   จนจบ ในยามที่ผมเบื่อก็มาหางานทำที่กรุงเทพกับเพื่อนอีก สองสามเดือนก็กลับไป ตอนนั้นพี่ชายผมเกิดอุบัติเหตุ เสียชีวิต ครอบครัวผมก็เหมือนมีอะไรมาปิดบังตาให้มืดมน  พ่อผมเสียใจจนเป็นประสาทเลย แม่ผมเหม่อลอยอยู่หลายเดือน พ่อแกต่อต้านผมให้เลิกเขียนการ์ตูน

มาตลอดแหล่ะ เพราะบอกว่าเป็นอาชีพไม่มั่นคง   แต่ผมไม่มีทางเลือก มันเป็นงานที่ผมรัก ค่าต้นฉบับขึ้นผมก็เริ่มเอาจริงเอาจังขึ้นก็หวังเพียงว่าผมจะมีเงินเลี้ยงพ่อแม่ไปตลอด ตอนนั้นพี่สาวแต่งงาน และพากันไปอยู่กรุงเทพ ทำงานบ้านงานสวน

และผมก็เขียนการ์ตูนอยู่บ้าน พอผมเบื่ออยู่บ้านก็ออกไปทำงานอยู่กรุงเทพอีกพอกลับมาบ้านผมไม่มีอีกแล้ว เพราะพ่อให้คนมารื้อออก แล้วให้พี่สาวมาอยู่ปลูกบ้านแทนที่ เรื่องนี้ไม่มีใครบอกผมเลย ป่าน้อยหน่าที่แม่ผมปลูกไว้พี่เขยก็ถางออกจนเกลี้ยง เสียดายไม่เท่าไหร่ แต่ทำไมถึงกล้าทำลายต้นไม้ที่แม่ผมปลูกไว้ มันเกิดผลให้คนได้กินทุกปี อีกอย่างต้นมะขามก็โดนพี่เขยผมตัดอกเหลือแต่ตอ  ตัดออกต้นเดียวไม่ว่า แต่เอาออกทั้งสามต้น ต้นไม้พวกนี้พ่อผมเป็นคนปลูกตั้งแต่ผมยังเด็กวิ่งเล่นอาบน้ำฝน ผมเริ่มไม่ชอบพี่เขยคนนี้เอาเสียเลย แต่งงานกับพี่ผมเพื่อมาเป็นเจ้าของที่ดินผมอย่างเห็นได้ชัด   พี่สาวผมมีสองคน

พี่ชายผมมีสามคน ผมคนสุดท้อง ผมเสียดายมากที่พ่อปล่อยให้พี่เขยมาปลูกบ้านติดถนน แต่ตัวเองกลับมาปลูกบ้านอยู่หลังบ้านแทน  ผมเรียนจบซ่อมมอเตอร์ไซค์มาก็เลยอดเปิดร้านปะยางติดถนน ต่อมาพี่ชายอีกคนก็พาแฟนมาอยู่ที่บ้านอีกคน โดยที่อุ้มท้องใกล้คลอดมา คราวนี้แหล่ะ ชีวิตครอบครัวผมก็เปลี่ยนไป พี่ชายผมไปเปิดร้านขายเฟอร์นิเจอร์ที่อำเภอ ก็ขี่รถมอไซค์ที่ผมหาได้มาด้วยหยาดเหยื่อนั่นแหล่ะ พอผมพูดอะไรนิดหน่อยเขาก็หาว่าผมหวงรถมอเตอร์ไซค์

ความบาดหมางระหว่างพี่น้องเริ่มเกิดขึ้นเมื่อพี่สาวแต่งงาน เมื่อพี่ชายได้เมีย