ลู่หมิงเซียน

เพราะรัก…”ข้า” จึงยอมทำเรื่องเลวร้ายเพื่อแย่งชิง 

เพราะรัก…”ข้า” จึงยอมเป็นคนที่ถูกชิงชังในสายตา 

และเพราะรัก…”ข้า” จึงยอมทน กล้ำกลืนกับความเฉยชา 

จนสุดท้าย ข้าจึงได้เข้าใจ สองปีที่ผันผ่านมา “ความรัก” ของข้าช่างไร้ซึ่งความหมาย…… 

เมื่อวันนั้น ข้ายืนเหม่อมองดูพวกเขาพลอดรักกัน สมดั่งคู่ยวนยาง 

ทำให้ข้ากลับมาหวนระลึกถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมา นึกถึงสิ่งที่ข้าทำเพื่อเขามันช่าง “ไร้ซึ่งความหมาย” 

และตอนนี้ข้า ยอมแล้ว ข้ายอมแพ้ และขอเป็นฝ่ายจากไป เพียงเพื่อให้พวกเขาได้เตียงข้างกัน 

ถือเสียว่า หนังสือหย่าฉบับนั้น มันคือ “ของขวัญวันจากลา” 

“ลาก่อนความทุกข์ตรม ลาก่อน... หลี่จิ้นหยาง”