นายเย็นชากับยัยขี้แย

วละคร

นางเอง แพรวริน แสงมณี ชื่อล่น เเพร อายุ17ปี

สวัสดีคะ ฉันเเพรนิสัยเป็นคนชอบอยู่คนเดียวหน้าตาก็ไม่สวยพึ่งย้ายเข้ามาเรียนต่อม.5ที่ตัวเมืองเพราะฉันได้ตกลงเลิกกับผู้ชายแย่คนนั้น ที่ทำฉันเสียใจเลยตัดสินใจมาเรียนที่ไกลๆ จะได้ไม่ต้องเจอหน้ากันอีก

พระเอก  พิภพ ตระกูลสานุวงศ์  ชื่อเล่นไบร้  อายุ20ปี

ผมไบร้ เป็นหนุ่มค่อนข้างนิสัยเสียชอบแกล้งแต่ลึกๆแค่อยากให้เธอยิ้มชอบเที่ยวหน้าตาดีสาวๆชอบเห็นมีสาวอยู่ข้างๆแบบนี้บอกเลยผมไมเคยมองใคร มาลองดูใครจะเป็นผู้หญิงที่มัดใจผมกันได้

EP1วันแรกของการเรียน

การที่ฉันมาอยู่ที่นี้มันคงทำให้ฉันลืมเขาได้ แต่ฉันก็ไม่รู้ว่าต้องใช้เวลานานแค่ไหนถึงจะตัดใจจากเขาได้สักที เพราะเขาเป็นผู้ชายคนแรกที่ฉันรักมาก คิดว่าจะเป็นผู้ชายที่แสนดีสุดท้ายมันก็ไม่ได้เป็นอย่างที่คิด

วันแรกของการเรียน

วันนี้เป็นวันแรกที่ฉันเข้ามาเรียน กับการเริ่มต้นชีวิตใหม่อีกครั้งและฉันก็ได้รู้จักกับเพื่อนสนิทชื่อ...

เเพร : สวัสดีคะ เราชื่อเเพรพึ่งมาเรียนใหม่ยินดีที่ได้รู้จักนะ

เมย์ : ยินดีเช่นกันจ๊ะ ฉันเมย์นี่..ฝ้าย..แล้วโน้นนะ..ญาดา..ดาวประจำโรงเรียน

เเพร : สวัสดีนะญาดา (เอามือยื่นให้)

ญาดา :สวัสดี แต่มือไม่ต้องยืนมาก็ได้กลัวมือเปื้อน นี่คงจะเป็นเด็กบ้านนอกสินะดูจากสาระรูป

สวยสู้ฉันก็ไม่ได้แถมหน้าตาก็ดูไม่ได้อีก

ฝ้าย  : อย่าไปถือส่าเลยญาดาก็นิสัยแบบนี้แหละ

ฉันรู้สึกว่าญาดาจะไม่ชอบฉันสักเท่าไร สมัยนี้มีคนรักก็ต้องมีคนเกลียดเป็นเรื่องธรรมดา

สำหรับฉันถือว่าเชยๆชินล่ะ แต่ก็ดีที่มีเพื่อนน่ารักที่ไม่รังเกลียดฉัน

วันต่อมา

พอถึงตอนบายมีการเลือกเข้าชมรม ฉันกับเมย์คิดกันว่าจะเลือกเข้าชมรมอะไรกันดี เราเลยได้ตกลงกันว่า....

เเพร : งันพวกเราเข้าชมรมนาฏศิลป์ไทยละกัน ฉันรำเป็นอย่างนั้นตามนี้นะ

เมย์  : เธอเก่ง..แต่...ฉันรำไม่เป็นนิ ให้ฉันไปยืนตบมือจะดีกว่า

เเพร : หนา...นะ มาอยู่เป็นเพื่อนฉันนะ (อ้อน)

เมย์  : ก็ได้ ที่ยอมเธอไม่ใช่แค่ไม่ยากเห็นเธอร้องไห้มาปลอบใจอีก

เเพร : ขอบใจจ๊ะเพื่อนรัก (ดีใจ)

ส่วนญาดาจะเป็นอะไรไปไม่ได้นอกจาก...พอเห็น...เท่านั้นแหละ

ญาดา : ถอยไปสิ! พี่ไบร้ค่ะ พี่เข้าชมรมอะไรคะ

ไบร้ : พี่หรอครับ พี่เข้าชมรมบาสเกตบอล แล้วน้องญาดาล่ะครับ

ญาดา :  น้องชมรมเชียร์ลีดเดอร์ พี่ไบร้คิดว่าน้องสวยไหมคะ

ไบร้ : สวยครับน้องญาดาสวยที่สุด (ตรงไหน)

พอเลิกเรียน

มันเป็นอะไรกันวันนี้ ฉันต้องรีบขึ้นรถกลับบ้านฉันรีบวิ่งจนเต็มฝีเท้า ไม่ทันดูอะไรเผลอไปวิ่งชนกับผู้ชายคนหนึ่งที่เดินมาพร้อมกับเพื่อนอีกคนจนฉันหกล้มเป็นแผลถลอกที่หัวเขา

เเพร : ขอโทษคะ ขอโทษคะ (พูดด้วยความตกใจ)

ไบร้ : ไม่เป็นไร ต่อไปก็เดินให้มันระวังหน่อย

เอก : รีบไปได้ล่ะ คืนนี้ก็ไม่ทันดูหนังรอก ระวังหน่อยสิไอ้น้องเดียวพวกพี่เป็นไรไปจะ

รับผิดชอบไหวหรอ

เมย์  : (เดินเข้ามา) นี่มาว่าเพื่อนฉันหรอชนเพื่อนเราเจ็บยังไม่คิดที่จะช่วย ยังจะมาว่าอีกคิดว่าเป็นรุ่นพี่แล้วจะกลัวหรอ

เเพร : ฉันไม่ได้เป็นไรมากและฉันก็วิ่งไม่ระวังชนพี่เขาเอง เรากลับกันเถอะ

มันเป็นอะไรที่ซวยจริงๆแถมเจอผู้ชายที่เย่อหยิ่งไม่คิดที่จะช่วยเลยหน้าตาดีแต่ใจดำซะเปล่า

(ห้ะ......เฉ้ย......จาม)

พอถึงบ้าน

เเพร : สวัสดีค่ะแม่ วันนี้ทำไรกินเอ่ย......

แม่   : วันนี้กิน ต้มแซบ พะโล้ขาหมู น้ำพริกปลาทู ของโปรดลูกไงเรียนเป็นไงบ้างลูก

เเพร : ก็เรียนสนุกอยู่คะ แต่วันนี้ซวยไปหน่อยวิ่งชนหกล้ม

แม่   : แล้วเป็นไรมากไหมลูกขอให้แม่ดูแผลหน่อย

เเพร : หนูไม่ได้เป็นไรมากคะ แผลนิดเดียวไกลหัวใจเพื่อนช่วยทำแผลให้แล้วแม่

แม่   : งันก็รีบไปอาบน้ำซะแล้วลงมาทานข้าวกัน กับข้าวเย็นหมดแล้ว

เเพร : ได้คะแม่รักแม่ที่สุดหนูจะรีบขึ้นไปอาบน้ำเลย (หอมแก้ม)

EP2 ผ้าเช็ดหน้าผืนนั้น

พอฉันอาบน้ำทานข้าวเสร็จฉันก็รีบวิ่งขึ้นไปบนห้องฉันไปหยิบผ้าเช็ดหน้าที่ปักลายรูปหัวใจผืนชมพูมา และมันก็ทำให้ฉันก็คิดถึงเรื่องวันนั้น ตอนนั้นที่ฉันทะเลาะกับแฟนจนเลิกกันฉันนั่งร้องไห้แล้วมีผู้ชายคนหนึ่งได้หยิบผ้าเช็ดหน้าให้ฉัน ฉันยังไม่ทันได้ขอบคุณเขาเลย

ย้อนไป1ปีที่แล้ว

เเพร : ทำไมถึงโทรไปไม่รับทักเฟสไปทำไมไม่ตอบไหนบอกมาทำรายงานกับเพื่อนไง

แล้วนี้ไรมาเที่ยวผับกับเพื่อนนี่นะ

คมสัน :อะไรกันนักหนาวะ แค่เที่ยวจะเอาไรมากจะไม่ได้เลยหรือไง น่ารำคาญ

(ร้องไห้)

เเพร : ก็เรารักพี่คนสันนิรักมากอย่าโกรธเราเลยนะ ต่อไปจะไม่ยุ่งเรื่องพี่คมสันอีกให้อภัยเรานะ

คมสัน :กี่ครั้งก็แบบนี้ นานเข้าก็ยุ่งเรื่องส่วนตัวมากเกินไปล่ะ

พอสักพักก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินออกมาแล้วเข้าไปกอดแขนคมสัน

แฟนคมสัน : พี่คมสันคะมาทำอะไรตรงนี้ อ้าว! แล้วนี้แฟนเก่าพี่หรอไม่เห็นจะสวยเลย

คมสัน : อยู่นี้ก่อนเดียวพี่มีอะไรจะคุยกับเเพร (จูงมือเดินออกมา)

เเพร : แล้วนี้ไร นั้นใคร

คมสัน : ฟังพี่อธิบายก่อนที่เห็นไม่เป็นอย่างที่คิดมันก็แค่เพื่อน

เเพร : อย่ามาโกหกเลย พี่คมสันมีคนอื่นแล้ว

คมสัน : พี่พูดไม่เชื่อใช่ไหมงันก็ไม่มีไรจะคุยอีกน่ารำคาญ

เเพร : เเพรขอโทษให้อภัยเเพรนะต่อไปจะเชื่อใจพี่คมสัน

คมสัน : มาถึงขั้นนี้ก็ไม่ต้องพูดอะไรมาก เราเลิกกันดีกกว่า

เเพร : ทำไม เราไม่ดีตรงไหนพี่คมสันถึงบอกเลิก

คมสัน : นี้ยังไมรู้อีกหรอจะบอกให้ฟัง ทั้งน่ารำคาญแค่ขอจูบมีอะไรกันแค่นี้ก็ทำเป็นห่วงตัวไม่สวย

ยังมาเรื่องมากอีกใครเขาจะไปทนไหว รู้แล้วก็รีบไปได้ล่ะเสียเวลา

เเพร : เราไม่ไป กลับมาเป็นเหมือนเดิมนะ

คมสัน : นี่พูดจายังไม่รู้เรื่องหรือไง (ผลักล้มแล้วเดินออกไป)

เธอมาได้ทันเวลาพอดี อย่างกับรู้ใจ 
เธอมาได้ตรงเวลาพอดี อย่างกับนัดกันไว้ 
มาทันเวลาที่ฉันคิดถึงสักคน ก็กลายเป็นเธอ 
เธอช่วยชีวิตฉันไว้พอดี(เพลงมาทันเวลาพอดี)

ส่วนฉันก็มานั่งเสียใจที่เสียผู้ชายที่ฉันรักไป แล้วก็มีชายคนหนึ่งเดินเข้ามาหาฉันแล้วยืนผ้าเช็ดหน้าให้ฉันเอามาเช็ดน้ำตา พอฉันจะส่งผ้าเช็ดหน้าคืนเขาก็หายไปยังไม่ทันเห็นหน้าขอบคุณขาเลยเขาเป็นใครกัน เจ้าผ้าเช็ดหน้านายของเจ้าเป็นใครกันฉันอยากจะขอบคุณนายเจ้าที่ทำฉันยิ้มได้มาจนถึงทุกวันนี้จัง(นอนมองผ้าเช็ดหน้าแล้วยิ้ม)

EP3 อดีตมันย้อน

วันเสาร์ที่แสนสบายกับการพักผ่อน ฉันกับเมย์นัดกันไปเที่ยวห้างเดินซื้อเสื้อผ้าหาขนมอร่อยกินกัน  แต่เสียดายโลกมันกลมทำให้ฉันได้เจอเขาในร้านขนมเค้กกับแฟนใหม่เขานั่งโต๊ะข้างหลังฉัน

เมย์  : นี่แฟนเก่าเธอนิฉันขอโทษที่พาเธอมาร้านนี้เราเปลี่ยนร้านเหอะ

เเพร : ไม่เป็นไรหรอกมันจบไปนานละฉันไม่ได้รู้สึกไรแล้ว

แต่ในความจริงฉันไม่เคยลืมเขาเลยยังรักเสมอ แล้วเขาก็ได้ควงแขนแฟนเดินเข้ามาทักฉัน

คมสัน : สวัสดีเเพร ไม่เจอตั้งนานสบายดีไหม

เมย์  : ก็สบายดีแล้วมีไรกับเพื่อนฉันไม่ทราบ

เเพร : อย่าหนาเมย์ ฉันก็สบายดีไม่ได้เป็นอะไรขอตัวนะไปเข้าห้องน้ำ

ฉันเดินเข้ามาในห้องน้ำมองกระจกแล้วร้องไห้ ทำไมต้องเจอเขาเดินควงกับผู้หญิงด้วยทำไมไม่จบแล้วอย่าได้เจอกันอีก จะมาทำให้ฉันร้องไห้อีกทำไม เพื่อนฉันรอนานจึงเดินเข้ามาหา พอเห็นฉันร้องไห้ก็เดินเข้ามาปลอบฉัน

เมย์  : ไม่เป็นไรสู้ๆ ผู้ชายยังมีอีกเยอะที่เห็นคุณค่าตัวเราอย่าไปเสียน้ำตาให้เขาเลย

เเพร : จ้า ขอบใจมากฉันจะสู้ๆ (เอามือเช็ดน้ำตา)

ในห้องนอน

เจ้าผ้าเช็ดหน้าวันนี้ฉันไปเจออะไรมารู้ไหม ทำไมนายเจ้าไม่เห็นมาช่วยฉันอีกครั้งเจ้าคิดว่าไงฉันจะมีสิทได้พบนายของเจ้าอีกครั้งไหมตอบหน่อยสิ..เฮ้อออ..(รู้สึกเพียนวันๆคุยอยู่กับผ้าเช็ดหน้า)

EP4 เธอคนนั้น

เดือนที่1ของการเรียนกับความบังเอิญ

เมย์  : นี้ผ้าเช็ดหน้าของใครเเพรเอามาให้เราดูนะว่าของใคร (แย้งกัน)

เเพร : ไม่ให้ยังไงก็ให้เอามานะของฉัน..เอาคืนมา..

ในขณะนั้นผมก็เดินอยู่สนามบาสเกตบอลเธอได้ทำผ้าเช็ดหน้าลอยออกมาจากอาคารเรียนตกพื้นตรงหน้าผมพอดีผมหยิบขึ้นมาผมก็จำผ้าเช็ดหน้าผืนนี้ได้ผืนที่ผมให้เธอคนนั้นที่ผมเห็นเธอทะเลาะกับแฟนเสียดายที่มันมืดผมไม่ทันได้เห็นหน้าเธอเลยตอนนี้เธออยู่ที่นี้แล้วเธอคือใครกันแล้วญาดาก็เดินเข้ามาพอดีผมเลยถามเธอไป

ไบร้ : ผ้าเช็ดหน้าผืนนี้ของเธอใช่ไหม

ญาดา : เออ...ก็ใช่ใช่ค่ะ

แล้วคนที่ผมตามหาก็เป็นเธอคนนี้น้องญาดา(พี่ไบร้ยิ้มให้ฉันต้องชอบฉันแน่เลย)

ทางฝั่งของเเพรได้ทำผ้าเช็ดหน้าตกไปข้างล่างเธอรีบวิ่งลงไปเพื่อไปหาหาเท่าไรก็ไม่เจอจนถึงเลิกเรียนเธอก็ยังหาไม่เจอจนเธอร้องไห้ที่ทำผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นหายเธอรู้สึกผิดที่ทำของรักหายวันต่อมาเธอก็ยังตามหาต่อไปจนญาดาถือมาพร้อมกับผ้าเช็ดหน้า

ญาดา : ผ้าเช็ดหน้าอะไรก็ไม่รู้สวยก็ไม่สวยถ้าพี่ไบร้ไม่บอกเป็นของฉันฉันก็ไม่อยากได้หรอก (พอเห็น)

เธอกำลังหาอะไรอยู่

เเพร : ฉันกำลังหาผ้าเช็ดหน้าที่ทำตกไว้เธอเห็นบ้างไหมมันสำคัญกับฉันมาก

ญาดา : อันนี้นั้นหรอที่ดูเหมือนผ้าขี้ริ้ว

เเพร : ใช่(ดีใจ) มันเป็นของฉันขอบคุณมากจริงๆที่เธอหาเจอขอบใจมากนะ

ญาดา : เอาะ เอาไปฉันก็ไม่อยากได้มันมากหรอกพอดีเห็นมันตกเลยเก็บไว้

EP5 ใช่เธอคนนี่จริงๆ ยัยขี้แย

ผมรู้สึกจะดีใจดีไหมที่ผมเห็นเธอตอนนั้นกับตอนนี้มันช่างต่างกัน ตอนนั้นที่ผมเห็นเธอเสียใจจากที่ผู้ชายได้ทำร้ายความรู้สึกของเธอเธอช่างน่าสงสารทำให้ผมคิดถึงเธอคนนั้นมาตลอด แต่ที่ผมเห็นตอนนี้เธอช่างดูมีความสุขไม่ได้รู้สึกเสียใจเหมือนยัยขี้แยตอนนั้นเลย มันก็จริงเมื่อเวลาเปลี่ยนไปใจคนก็เปลี่ยน ใจเธออาจจะตัดใจลืมเขาแล้วก็ได้ผมก็ดีใจด้วยละกันที่เธอยิ้มได้ผมแล้วผมคิดเรื่องเธอเดินเล่นอยู่สวนดอกไมได้เดินชนกับเธอคนนั้นเผลอรับเธออยู่ในอ้อมแขนของผม ได้สบตากับเธอแววตาช่างดูสดใสจนไม่อยากกระพริบตาไปจากเธอเลยเมื่อเธอผลักผมทำให้ผมคืนสติมาจำได้เลยตอนนั้นที่เธอวิ่งชนผมจนล้มผมไม่ได้ช่วยเธอเพราะเพื่อนผมอยู่ตรงนั้นกลัวจะล้อผมเอาหนังสือที่ตกลงพื้นพร้อมกับอะไรบ้างอย่างที่อยู่ในนั้นได้เปิดดูทำให้ได้เจอกับผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นที่ผมได้ให้กับญาดาไปผมเลยถามเธอไป

ไบร้ : อันนี้ของเธอหรอมาอยู่กับเธอได้ไง

เเพร : เอามานี้..ของฉันมันของสำคัญของฉันนะ

ไบร้ : แฟนให้มาหรือไง

เเพร : ไม่ใช่ มีคนให้มาแต่ฉันก็ไม่รู้ว่าเขาคือใคร แล้วทำไมฉันต้องมาตอบคำถามเธอด้วยนิ

เธอก็ลุกขึ้นจะเดินออกไปผมได้จับมือเธอไว้ แล้วเพื่อนผมกับเพื่อนของเธอก็เดินมาตามผมจึงต้องสะบัดมือเธอทิ้งกลัวเพื่อนผมจะว่าชอบผู้หญิงไม่สวยแบบนี้ด้วย

ไบร้ : ต่อไปเดินระวังหน่อยไม่ใช่มาเดินชนหวังจะจับคนหน้าตาดีอย่างผมแบบนี้ไม่ใช่สเปค

เมย์ : อะไรวะมาว่าเพื่อนเราแบบนี้ได้ไง

เอก : มันจริงนิ ไม่เห็นหรือไงเพื่อนเธอมาหลอกให้เพื่อนเราจับมือแถมหน้าก็ไม่สวยอีก

เมย์ : อ้าว อยากมีเรื่องหรือวะปากเสียซะมัดขอสักทีเหอะ

เอก : มาๆผู้หญิงอะไรไม่ทำตัวน่ารักเหมือนผู้หญิงซะบ้างเลย

เเพร : เราไม่ได้เป็นไรอย่าไปมีเรื่องเลยไหนบอกจะไปทำรายงานไม่ใช่หรอ (เดินไป)

เอก : ฉันก็คิดว่านายชอบผู้หญิงหญิงหน้าตาแบบนี้ล่ะ

ไบร้ : ไม่หรอกคนหน้าตาหล่อแบบนี้ชอบได้ไง..ยัยขี้แย..

เอก :  เมื่อกี่ว่าอะไรนะ

ไบร้ : ไม่ได้ว่าไรนิหูแว้วนะสิ

เสียดายจริงยังไม่รู้จักชื่อเธอเลยยัยขี้แยทำไมเพื่อนกูจะต้องมาขัดจังหวะด้วย

EP6 เจออีกครั้ง

พักเที่ยง ทำไมต้องมาเจอผู้ชายขี้เก็กด้วย

ญาดา : สวัสดีคะพี่ไบร้มาทานข้าวหรองันมากินกับญาดาได้นะคะ

เอก : ดีเลยครับน้องญาดาคนสวย

ญาดา : ฉันไม่ได้ถามแก่ยะ ทำไมต้องแทรกเข้ามาตอบด้วย

เมย์ : 555สมน้ำหน้า

เอก : อะไรนิไม้กระดานเป็นผู้หญิงจริงๆหรือว่าเปล่า

เมย์ : ทำไมมันไปหนักไรหัวใคร

เเพร : เดียวฉันมานะลืมของไว้ในห้อง

ไบร้ : เออ เดียวกูมาจะไปเข้าห้องน้ำ

ญาดา : ไปด้วยสิคะจะไปไหน

เอก : นี่จะไปเข้าห้องน้ำผู้ชายหรือไง

ญาดา : ก็ได้รีบมานะคะ

ผมเห็นเธอเดินออกไปผมจริงได้วิ่งตามเธอไปแล้วรีบดึงแขนเธอเข้ามากอดในอ้อมอกอย่างแน่นเพื่อไม่ให้เธอดิ้นขัดขืนผมได้หน้าเธอเข้ามาใกล้ผมกับแววตาคู่นั้นช่างหน้ามองผมได้ก้มลงไปจูบริมฝีปากเธอแต่เธอผลักผมก่อน

สำหรับตัวฉันมันทำให้ฉันหยุดนึ่งเหมือนโลกกำลังหยุดหมุนไว้ตรงนี้เมื่อฉันได้ไปมองสบตาเขาใกล้ใจฉันเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะก่อนที่เขาจะค่อยๆก้มลงมาใจฉันก็เริ่มเต้นแรงขึ้นชาไปทั้งตัวเขาใกล้จะมาจูบฉันจนฉันตกใจผลักเขาออกไป

เเพร : นี่นายจะทำอะไร

ไบร้ : ไม่ได้ทำไรสักหน่อยคิดหรอคนอย่างเธอจะทำไรลง

เเพร : งันฉันไปก่อน (ทำหน้าไม่พอใจแล้วเดินออกไป)

ไบร้ : นี่..นี่คุณชื่ออะไร(ตะโกน)

ทางฝั่งนี้

(สายเข้า)

ญาดา : (รับสาย) อะไรอีก...หะ...วันนี้ชอปปิงเออๆเดียวออกไป ถ้าพี่ไบร้มากบอกด้วยละกัน

วันนี้คงไม่ได้มากินข้าวด้วยขอโทษที

เอก : ตอนนี้เหลือคุณกับผมจริงๆผมก็ไม่ได้อยากคุยกับคุณหรอกยัยไม้กระดาน

เมย์ : (ลุกขึ้นไปตี)ตาบ้าปากเสีย (แล้วสะดุดล้มไปกอด)ตาบ้าบ้าๆๆ

เอก : อะไรนี่คุณสะดุดล้มมากอดผมเองนะผมผิดงัน

เมย์ : อะไรไม่พูดด้วยละไปตามหายัยแพรดีกว่า

เอก : จริงๆเธอก็มีมุมที่น่ารักนะเออไปคิดอะไรกับยัยห้าวๆได้ไงตื่นๆ (คิดแล้วอมยิ้ม)

EP7เธอหายไปไหน

ผ่านไป1อาทิตย์

ในอีก2อาทิตย์ข้างหน้าจะมีการจัดงานการกุศลละดับประเทศโรงเรียนได้มีการคัดเลือกให้ไปรำสองคนจะต้องเก่งแล้วต้องรูปร่างดีหน้าตาดีด้วยแต่ฉันไม่สวยจะแสดงได้ไงแต่การรำมันเป็นความฝันของฉันแล้วมันคงเป็นได้แค่ความฝัน

ญาดา : ฉันสวยแล้วงานในครั้งนี้จะเป็นใครไปไม่ได้ถ้าไม่ใช่ฉันดาวประจำโรงเรียนแล้วพี่ไบร้จะต้อง

เห็นในความสวยฉันแน่ ฉันเสียใจด้วยนะแพรที่เธอคงไม่ได้รำในครั้งนี้เพราะอีกคนคงไม่ใช่เธอ

เมย์ : เพื่อนฉันไม่สวยแล้วทำไมแต่ยังไงก็รำสวยกว่าเธอละกันคอยดูนะแพรจะต้องสวยกว่าเธอแน่และพี่

ไบร้ของเธออาจเปลี่ยนใจมาชอบเพื่อนฉันก็ได้ระวังตัวไว้ละกัน

ญาดา : เชอะ จะค่อยดูคิดได้ไงมาแข่งสวยกับฉัน555

แพร : แล้วเธอจะไปว่าเขาทำไมก็รู้อยู่แล้วยังไงฉันก็สวยสู้เขาไม่ได้แล้วที่จะให้ไอ้ตาขี้เก็กมาชอบอย่าหวัง

เลยพวกเขาเป็นแฟนกันนิและฉันก็ไม่ได้ชอบด้วย

เมย์  : เธอจำได้ไหมน้าฉันที่เป็นช่างแต่งหน้าอยู่เมืองนอกตอนนี้เขาจะกลับมาสองสามวันนี้แล้วเขาต้อง

แปลงโฉมให้เธอเป็นนางฟ้าแน่เชื่อฉันนะ

เธอไม่มาเรียนหลายวันแล้วเธอคงเกลียดผมอยู่แน่ที่ผมจะจูบเธอผมรู้สึกผิดและอยากขอโทษเธอที่ทำแบบนั้นผมไม่รู้ว่าตอนนั้นผมคิดอะไรอยู่รู้แค่ว่าผมอยากรู้จักเธอให้มากอยากให้อยู่กับผมนานๆแล้วนี้ผมเป็นอะไรไปนิทำไมต้องไปคิดถึงเธอด้วย(รักเขาก็บอกมาเหอะ)

เมื่อเวลาผ่านไปอาทิตย์เห็นพวกผู้ชายเป็นหมู่ๆไปรุมดูอะไรไม่รู้ผมเลยถามเอกไปเพราะเขาก็กำลังไปดูเหมือนกัน บอกว่ามีผู้หญิงสวยๆเห็นบอกเป็นรุ่นน้องอะไรแพรๆนี่แหละหายไปเป็นอาทิตย์กลับมาสวยเป็นนางฟ้าเลยเลยไปดูให้เห็นกับตา ผมก็อยากรู้เลยไปดูด้วยได้ไปสะกิดข้างหลังเธอพอเธอตกใจหันหน้ามาให้ผม เหมือนต้องมนต์เธอเพราะเธอสวยเหมือนนางฟ้าผมไม่อยากล่ะสายตานี้ไปเลย อยากจะมองแววตาคู่นี้เหมือนผมเคยเห็นแววตาคู่นี้จากไหนผมก็คิดไม่ออก แล้วเธอก็เดินจากไปมันทำให้ผมคิดถึงเธอคนนั้นแล้วเธอหายไปไหนผมอยากบอกเธอว่า”ขอโทษ”

EP8 ความรู้สึกตอนนี้

พอญาดาเห็นฉันเท่านั้นแหละเธอถึงกับไม่พอใจที่เห็นฉันสวยกว่าเธอ และผู้ชายเข้ามาสนใจฉันแทน เธอได้เดินเข้ามาหาฉันพูดเหมือนแสดงความยินดีแต่ฉันก็ขอบคุณเธอและบอกไปว่าในวันงานการกุศลเราคงได้แสดงรวมกันนะ

พอผมได้ยินจากเพื่อนว่าที่ชื่อแพรคนนั้นคือยัยขี้แยเธอช่างสวยน่ารักจนใจผมเริ่มหวั่นไหวหรือว่าผมจะรักเธอจริงๆเข้าแล้วถ้าผมได้รักกับเธอผมจะสัญญาจะไม่ทำให้เธอเสียใจตอนนั้นแต่เธอคงไม่ชอบผมเพราะเธอเกลียดผมที่ทำตัวแย่ๆใส่เธอ

วันงาการกุศล

โอ้ละหนอ ดวงเดือนเอย

พี่มาเว้ารัก เจ้าสาวคำดวง

โอ้ว่าดึกแล้วหนอ พี่ขอลาล่วง

อกพี่เป็นห่วง รักเจ้าดวงเดือนเอย(เพลงลาวดวงเดือน)

ผมได้เห็นเธอรำบนเวทีเธอรำได้อ่อนช้อยสวยมากผมยืนมองเธอรำจนตาไม่กระพริบจนจบเพลง

(มีแต่คนชมยัยแพรแถมพี่ไบร้ก็มองมันตาไม่กระพริบอีกเลยเกี่ยวขาแพรล้มจนเท้าแผลง)

ผมเห็นเธอล้มจึงรีบเข้าไปอุ้มเธอไว้

เมย์ : รู้สึกว่าสิ่งที่เธอทำมันจะไม่คุ้มเลยนะ

ญาดา : (กรี๊ด..)ไม่จริงพี่ไบร้ไม่ได้ชอบนางแพรไม่จริง..

ผมอุ้มเธอมาในห้องเพื่อดูเท้าเธอ

แพร : ปล่อย..ปล่อยฉันลงนะ(อุ้มโยนไว้บนเตียง)โอ๊ย..เจ็บนะนี่คุณพาฉันมาที่นี้ทำไมแล้วมันที่ไหน

ไบร้ : แล้วมันจะที่ไหนได้ก็ห้องผมไง

แพร : อ้าวพามานี้ทำไมแล้วทำไมไม่พาฉันส่งที่บ้าน

ไบร้ : ผมพามาที่นี้ยังไม่รู้อีกหรออยู่ในห้องสองคนขาวสวยแบบนี้คุณคิดว่าอะไรไปได้

แพร : นี่คุณคิดจะปล้ำฉันหรอ

ไบร้ : อะไรผมยังไม่ได้พูดเลย คุณคิดเองถ้าคุณพูดแบบนี้ผมก็เริ่มคิดแล้วสิ (เข้าไปกอดแต่เธอหลบทัน)

แพร : อย่านะ ฉันจะกลับบ้าน(พอเธอลุกก็ล้มเขารับไว้ทันพอดี)

ไบร้ : เห็นไหมเท้าเจ็บอยู่ยังมาทำอวดเก่งอีกจะให้ลงโทษไงดี

แพร : นี่คุณ...(หันหน้าไปให้เขาหอมแก้มถูกพอดี)

ฉันหยุดคำพูดซะงักเมื่อหน้าไปถูกปากเขาพอดีขยับตัวไม่ได้เลยได้แต่คิดในในใจว่าทำไงดีหัวใจตอนนี้เต้นแรงไม่เป็นจังหวะเริ่มเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ

ความรู้สึกของผมตอนนี้เริ่มจะเก็บไว้ไม่อยู่แล้วอยากจะบอกเธอว่ารักจากข้างในใจว่ารู้สึกไงตอนนี้เธอมายืนตรงหน้าผมแล้วเธอจะรู้สึกเหมือนผมไหมผิวเธอช่างขาวใบหน้าเธอช่างสวยกับแววตาที่หน้าต้องมนต์ไล่ลงไปมองริมฝีปากเธอชมพูอ่อนประกายนิ่มนวลดูหน้าสัมผัสก้มลงไปจูบเธอเบาๆมันทำให้หัวใจเราสองคนหยุดเต้นไปชั่วขณะ

ตอนนี้ฉันปฏิเสธเขาไม่ได้เลยเพราะใจมันไม่ฟังฉันได้แต่หลับตาลงเบาๆฉันไม่อยากปล่อยจูบแรกนี้ไปเลยพอเขาเอาริมปากออกค่อยๆลืมตาขึ้นเขากระซิบข้างหูเบาๆว่าผมไม่เคยรักใครมาก่อนคุณเป็นคนแรกผมรักคุรักมานานแล้วตั้งแต่วันที่ผมได้เห็นคุณนั่งร้องไห้เพราะผู้ชายคนนั้นแต่ผมจะไม่เป็นแบบนั้นคุณเปิดใจให้ผมได้ไหม พอฉันได้ยินเขาพูดแบบนี้เขาคือผู้ชายคนนั้นฉันพูดอะไรไม่ถูกได้แต่เงียบแล้วเขาก็มาโอบกอดฉันไว้ไม่เป็นไรถึงคุณยังไม่ให้คำตอบผมตอนนี้ผมจะรอเดียวดูเท้าให้แล้วกลับบ้านกัน

EP9 เลือก

กะล่อนมีแฟนอยู่แล้วมาบอกไม่มีใครไว้ใจไม่ได้จริงๆคำพูดของเธอมันจะทำไรฉันได้แล้วที่...ก็แค่ไม่ทันตั้งตัวเท่านั้นแหละ

ผ่านไปไม่กี่วันผู้ชายที่เคยบอกเลิกฉันก็กลับมาขอคืนดีเพราะเห็นฉันรำออกในทีวีตอนนี้แพรสวยมากเปลี่ยนไปมากคมสันรู้สึกตลอดที่ทิ้งฉันไปกลับมาขอคืนดี(เข้ามากอด)

วันนี้ผมตั้งใจไปบ้านเธอจะมอบของสิ่งหนึ่งแต่สิ่งที่ผมเห็นเธอยืนกอดกับแฟนเก่าอยู่หน้าบ้านพวกเขาคงกลับไปคืนดีกันแล้วผมจึงต้องถอยกลับไป

แพร : ปล่อยแพรนะคมสันมันจบไปตั้งนานแล้ว

คมสัน : ไม่ปล่อยยังไงก็ไม่ปล่อย (พายยามจะหอมเธอ)

ผมได้ยินเธอรีบวิ่งเข้าไปหาเธอดึงเธอมาแล้วต่อยเขาไป

ไบร้ : อย่ามายุ่งกับคนนี้คนนี้แฟนผม

คมสัน : จำไว้มึง (เดินออกไป)

ไบร้ : ไม่เป็นไรใช่ไหม

แพร : ไม่เป็นไรแล้วขอบคุณนะ

พากันเข้ามานั่งในบ้าน

แพร : แล้วเมื่อกี่ที่เธอพูดเราไปเป็นกันตอนไหน

ไบร้ : ตอนนี้ไงเป็นแฟนกันนะ

แพร : ไม่ตกลง

ไบร้ : อ้าวจะทำลายใจพี่ไปถึงไหนรีบใจอ่อนสักทีแล้วจะให้พี่ทำไง (ยื่นหน้าเข้าไปจูบ)

แพร : ไม่ (เอามือปิดปากไว้) แพรจะไม่หลงกลอีก555

ไบร้ : เล่นแบบนี้ใช่ไหมงันต้องเจอดีอย่าหนีมาให้หอมซะดีๆ

พอวิ่งไล่จับเธอได้ก็กอดเธอไว้

ไบร้ : บอกพี่ได้ยังว่ารัก

แพร : ไม่

ไบร้ : ไม่...ใช่ไหมงันก็หอมแก้ม (หอมซ้ายขวา) บอกพี่ได้ยัง

แพร  : ไม่บอก

ไบร้  : ไม่ตอบงันจะเปลี่ยนเป็นอย่างอื่นแทน

แพร :  ก็ได้ก็ได้รักรักรัก

ไบร้ : เย้...สุดท้ายก็ยอมตกลงซะทีขอจูบทีเหอะ

EP10 ต้องทำอย่างไร

พอพวกเราคบกันเดินไปด้วยกันญาดาก็เดินเข้ามาแทรกควงแขนพี่ไบร้ไปมันทำให้ฉันรู้เลยเขามีแฟนอยู่แล้วแค่มาคบฉันเล่นฉันเลยต้องเดินออกไปจากตรงนั้น

ผมจะทำไงดีเธอเข้าใจผมผิดผมสะบัดมือเธอออกแล้ววิ่งตามแพรไปเพื่อจะอธิบายให้ฟังเมย์กับเอกเดินมาเจอพอดีเลยพูดกับญาดาไป

เมย์ : พวกเขาคบกันขนาดนี้ยังไม่รู้อีกหรอจะให้ว่าไงควายมันยังรู้

ญาดา : กรี๊ด...มาว่าฉันเป็นควายได้ไงขอตบสักทีเหอะ(เพี้ย...)

เอก :  มีอะไรกันส่วนคุณมานี้ (ดึงแขนไป)

เมย์ : แล้วคุณมาห้ามฉันทำไม

เอก : ทำไมต้องไม่มีเรื่องด้วย

เมย์ : แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณไม่ทราบ

เอก : ไม่เกี่ยวแต่ผมเป็นห่วงคุณ

ฉันอึ่งซะพักใจฉันเริ่มหวั่นไหวเป็นอะไรวะกู

เอก : คุณๆนี่คุณเป็นอะไรชอบผมสิอย่าหลงผมให้มากไม้กระดานอย่างเธอไม่สะเทือนอารมณ์ผมรอก

เมย์  : ใครจะไปคิดชอบนายได้ไงตะบ้า(เอามือตีอกเขา)

เผลอเอามือมาจับอกฉันผู้ชายไรโรคจิตซะมัด(เขินจนหน้าแดง)

เมย์ : (ตกใจ) ตะบ้าโรคจิตฉวยโอกาสจับนมผู้หญิง

เอก : แล้วมาตีเราก่อนทำไมแบบขนาดนี้ใครจะไปอยากจับแล้วหน้าแดงทำไม (รู้สึกนิ่มดี)

เมย์ : เปล่า...นะใครหน้าแดงไปดีหาแพรดีกว่า

ทางฝั่งแพรกับไบร้

ไบร้ : แพรๆฟังพี่ก่อนมันไม่ใช่ที่แพรคิดพี่กับญาดาไม่ได้เป็นอะไรกันหยุดแล้วฟังพี่ก่อน (ดึงแขนไว้)

แพร : จะให้ฟังไรอีกใครๆก็รู้กันว่าพี่กับเขาเป็นไรกันจะมาอธิบายกับสิ่งที่เห็นว่าอย่างไร

ไบร้ : จะต้องให้พี่ทำอย่างไรแพรถึงจะเชื่อใจพี่และให้อภัยพี่

แพร : แพรไม่รู้จะให้พี่พิสูจน์อย่างไร

ไบร้ : งันพี่จะตะโกนว่าพี่รักแพร (ตะโกน) พี่รักแพรพี่รักแพร

แพร :  พอๆหยุดได้แล้วอายคนอื่นเขา

ไบร้  : ไมหยุดจนกว่าแพรจะหายโกรธพี่..พี่รัก..

แพร :  พอๆหายโกรธก็ได้

ไบร้ : จริงๆนะพี่ดีใจจัง (กอด) พี่รักแพรสุดๆ

สุดท้ายฉันก็ต้องหายโกรธเขาจนได้

EP11 คืนนี้

ปิดเทอมหน้าร้อน

พวกเราสี่คนได้พากันไปเที่ยวทะเลภูเก็ตมันเป็นอะไรที่น่าตื่นเต้นมากเพราะพี่ไบร้เป็นคนออกทริปเที่ยวในครั้งนี้พอพวกเราไปถึงทะเลก็หาอาหารทะเลอะไรกินกันเพราะเย็นแล้วฉันเริ่มหิวพอกินกันเสร็จก็พากันไปดูที่พักเมย์กับเอกไปด้วยกันส่วนฉันกับไบร้ไปอีกที่พอไปถึงที่พักพนักงานบอกพี่พักเต็มฉันบอกไปพักที่อื่นเถอะเขาบอกมันดึกแล้วเราเลยต้องนอนด้วยกันพอเข้าห้องอยู่กันสองคนฉันรู้สึกกังวลว่าคืนนี้จะนอนอย่างไรดีถ้าเขาคิดจะทำอะไรเราละ

ไบร้  : พี่รู้นะว่าน้องแพรคิดอะไรอยู่มันอาจจะเป็นอย่างที่แพรคิดก็ได้

แพร : พี่ไบร้อะโรคจิตจะทำอะไรแพรอย่านะ

ไบร้ : เป็นแฟนกันแล้วมันจะเป็นอะไร

แล้วก็ผลักเธอนอนลงบนเตียงกำแขนเธอไว้ทั้งสองข้างค่อยหอมแก้มเธอช้าแล้วเธอก็หลบหน้าหนี

แพร : ปล่อยแพรนะจะทำอะไรแพรปล่อย

ไบร้ : ไม่ปล่อย555จะอยู่ๆแบบนี้อุสาได้มาอยู่ด้วยกันอีกครั้งจะไม่ปล่อยเหมือนตอนนั้นอีก

แล้วผมก็ก้มลงจูบเธอเบาๆกับการหลับตาสงสัญญาณตอบกลับจากเธอว่าเธอจะไม่ขัดขืนแล้วผมเลื่อนปากลงมาช้าๆมาตรงคอเธอช่างหอมกลิ่นกายชวนหลงใหลผิวเธอทรวงอกที่น่าสัมผัสไม่อยากจะให้ใครได้ไปนี้คงเป็นคืนที่แสนพิเศษ

ฉันได้แต่หลังตาหลงไม่รู้จะปฏิเสธเหมือนตอนนั้นยังไงใจฉันคิดว่าตอนนี้ฉันรู้สึกดีและอบอุ่นอยากอยู่กับเขามากไม่อยากไปจากตรงนี้เลย

แต่ดูรวมๆ แล้วมีเสน่ห์เหลือเกิน
ไม่ต้องมาเขิน ฉันพูดจริงๆ
เธอมีเสน่ห์มากมาย จะน่ารักไปไหน
อยากจะได้แอบอิง ยิ่งดูยิ่งมีเสน่ห์(เพลงคนมีเสน่ห์)

พอถึงตอนเช้าเธอยังนอนขี้เซาดูน่ารักมากผมได้แต่ยิ้มมองใบหน้าเธอตอนนี้มันช่างสวยดูมีเสน่ห์มากแล้วก้มลงไปจูบหน้าผากเธอไม่ให้เธอรู้ตัวเพราะผมยังอยากเห็นเธอในท่านอนแบบนี้ไปนานๆแล้วมานอนกอดเธอไว้ไม่ให้เธอหนีหายไปพอเธอรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาขยับตัวหันมาหาผมแล้วส่งยิ้มให้แล้วมาหอมแก้มผมบอกว่า

แพร: ขอบคุณที่รักฉันจริงและดูแลฉันดีมาตลอดตัวและใจที่ฉันมอบให้คงถูกคงใช่ไหม

ไบร้ : พี่รักแพรจริงและพร้อมที่จะดูแลแพรไปตลอดสิ่งที่พี่ทำกับแพรครั้งนี้พี่รักแพรจริงและจริงจังกับแพรพี่สัญญา(กอดกัน)

พอ9โมงเช้ามาเจอกันที่ริมทะเล

เมย์ : คืนนี้เป็นไงทั้งสองคนนอนสบายกันไหม

แพร : แกรู้ได้ไงมันเป็นแผนของทุกคนใช่ไหมพี่ไบร้ก็ด้วย

เอก : ไม่ใช่รอกครับเพื่อนผมมันไม่รู้เรื่องมันเป็นแผนผมกับเพื่อนคุณเองไอ้ไบร้มันไม่เกี่ยว

ไบร้ : พี่ไม่รู้จริงๆจ้า แล้วนี่พวกแกสองคนจับมือกันทำไม

แพร:ใช่แอบไปรักตอนไหนทุกทีเห็นทะเลาะกันบอกฉันมานะ

เมย์ : (รีบปล่อยมือ) ไม่ได้รักกันเกลียดเหมือนเดิม

เอก : จริงวันก่อนผมได้ยินใครบอกรักรักนะ

เมย์ : ตาบ้าไม่พูดด้วยละเลิกพูดกันดีกว่าแล้วไปเล่นน้ำกัน

EP12 ขอสัญญาจะรักเธอตลอดไป

พอตกค่ำฉันนั่งรอเพื่อนอยู่ริมชายหาดนัดไว้ตอนนี้เลยมาชั่วโมงกว่าตรงที่ฉันยืนล้อมรอมฉันเต็มไปด้วยแสงเทียนเล็กและดอกไม้ลิลลี่สีขาวดอกโปรดของฉันพอสักทุกคนก็เดินเข้ามาฉันทำหน้าไม่พอใจและหันหลังให้เขาเขาก็มากอดฉันแล้วหันหน้าฉันเข้าหาพร้อมกับหยิบอะไรบ้างอย่างออกมามันคือแหวนฉันดีใจมากเขาบอกแหวนวงนี้จะให้ฉันวันนั้นที่มาบ้านฉันวันแรกจะมาขอแต่มีเรื่องขัดเสียก่อนแฟนเก่าเธอมาขอคืนดีผมเลยไม่ได้ให้เธอ

ไบร้ : จะยินดีแต่งงานกับผมไหม

แพร : คือฉันขอ...ไม่

ไบร้ : ทำไมผมยังไม่ดีตรงไหน

แพร : คือฉันคือฉันไม่ไม่รู้จะตอบไงดีคือฉันไม่ไม่ปฏิเสธ

ไบร้ : เย้ๆๆๆดีใจจังผมรักแพรมากเลยจะขอสัญญาจะไม่ทำให้แพรเสียใจที่เลือกผม

ไม่คิดเลยว่าตอนนั้นที่ฉันเสียใจจากผู้ชายคนนั้นทำให้ฉันได้มาเจอผู้ชายที่รักฉันจริงและเขาก็เป็นผู้ชายที่มอบผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นให้ฉันได้ซับน้ำตามันคงเป็นพรมลิขิตใช่ไหม

จบแล้วจ้า

@ฝนพร่ำ